Als je een real-time strategy game aan het spelen bent ga je er normaliter blindelings vanuit dat je troepen precies doen wat jij ze opdraagt. Er wordt niet geklaagd als ze een onmogelijke taak krijgen voorgeschoteld en samenwerking tussen teamleden gaat van nature goed. Als de missie dan compleet wordt verknald ligt het altijd aan de bevelhebber. Als je voor deze zaken echter niet afhankelijk bent van het intelect van de software, maar juist van het verstand van andere spelers, dan krijg je een geheel andere ervaring. Bij Nuclear Dawn wordt je in zo’n situatie geworpen. In een post-apocalyptische wereld zijn er twee facties, de Consortium en de Empire, die in een continue machtstrijd tegen elkaar zijn verwikkeld en ze bevechten elkaar op een unieke manier.
Het veld van boven
Nuclear Dawn is namelijk een multiplayer combinatie van een FPS met een RTS. Dit houdt in dat er voor elke factie één speler als bevelhebber fungeert en veilig vanuit de command bunker de rest van het team orders uitdeelt. Dit gebeurt net als in een standaard RTS game. Je selecteert troepen en geeft ze vervolgens een doel om aan te vallen of te verdedigen. Met een overzicht over de gehele kaart kan de bevelhebber dan ook het beste beoordelen waar iedereen nodig is. Een belangrijkere functie is echter het kunnen bouwen van verschillende nuttige structuren. Voor het behalen van een overwinning is het essentieel dat je ervoor zorgt dat je je troepen ondersteunt met verscheidene bouwwerken. Zo moet je op strategische locaties spawnpunten plaatsen, zodat spelers zo snel mogelijk aan kunnen komen bij cruciale locaties. Omdat deze punten zo belangrijk zijn zul je ervoor moeten zorgen dat ze goed verdedigd worden. Hiervoor kun je een aantal typen afweergeschut plaatsen. Dit alles kost echter wel energie die je via stroomleveringstorens moet zien te verdelen. Raakt een object zijn stroomtoevoer kwijt, dan functioneert deze niet meer, dus als tegenstander is het verstandig om dit netwerk plat te leggen. Om te kunnen bouwen heb je natuurlijk wel materialen nodig. Hier begint de rol van je manschappen die bestuurd worden door andere spelers.
Zij gaan door het leven vanuit een eerstepersoons perspectief. Als speler is het de bedoeling dat je zo goed mogelijk de orders van je bevelhebber uitvoert. Om hem te hulp te schieten zul je op de kaart langs een aantal ‘resource points’ moeten gaan. Door deze over te nemen worden er materialen toegevoegd aan de voorraad van je team die weer gebruikt kunnen worden voor onderzoek of constructie. Ze komen voor in drie verschillende soorten en je krijgt ze te pakken door er een tijdje naast te blijven staan. Kleine resource points zijn overal verspreid en heb je in een paar seconden veroverd, terwijl ze ook de minste hoeveelheid materialen opleveren. Secundaire punten kosten wat meer tijd om over te nemen, produceren meer en staan vaak op wat meer openbare locaties. Als laatste is er op elke kaart een primair resource punt. Deze leveren verreweg het meeste op en vereisen de aanwezigheid van tenminste twee spelers om te kunnen bemachtigen. Meestal zal de strijd zich rond deze punten concentreren omdat het voor een factie een groot voordeel is ze in het bezit te hebben. Het is een erg leuke manier van spelen die best goed kan werken. Het vereist alleen een goede samenwerking en ook het het samenwerken tussen de verschillende typen soldaten.
Zet de juiste mannen in op de goede plek
Ze komen in vier soorten voor en de balans ertussen is erg goed uitgewerkt. Persoonlijk de meest vermakelijke klasse is de Stealth. Dit zijn de zwakkere mannen (of vrouwen in het geval van de Consortium) die het vooral van hun geniepigheid moeten hebben. Gewapend met een stel messen en een cloak die ze volledig onzichtbaar maken voor een korte tijd kunnen ze het beste ingezet worden om resource binnen te halen. Bovendien kunnen ze met hun messen vijanden met één of twee aanvallen verslaan door ze in de rug te steken. Om dit voordeel tegen te gaan beschikken de normale soldaten (Assaults) over een speciale bril waarmee ze de Stealth spelers wel kunnen zien bij gebruik van hun cloak. Assaults zijn uit te rusten met een groot scala aan wapens variërend van snipers tot machinegeweren. Supports vervullen, zoals de naam al aangeeft een ondersteunende rol. Ze kunnen beschadigde objecten repareren, medespelers genezen en hebben een erg tof arsenaal van onder andere granaten en vlammenwerpers. De gevaarlijkste klasse zijn de Exo’s die de tanks onder de troepen moeten voorstellen. Het zijn stevig gebouwde, maar traag bewegende soldaten met bijvoorbeeld miniguns of raket lanceerders om gehakt te maken van de tegenstanders en hun gebouwen. Zo heeft elke klasse dan ook wel zijn eigen aantrekkingskracht en zijn ze goed tegen elkaar opgewassen.
Op papier en tot op zekere hoogte in de werkelijkheid heeft Nuclear Dawn dan ook een prima vermakelijke gameplay te pakken. Er zijn echter ook een heleboel problemen. Zo is het hoofdoel in elk spel het vernietigen van de vijandige command bunker, maar voordat je daar ook maar enigszins in de buurt kunt komen zul je eerst je eigen factie moeten ondersteunen met het innemen van resource points en het verdedigen van je eigen gebieden. Hierbij is het belangrijk dat je goed luistert naar je bevelhebber omdat hij het strategische brein is van je factie. De ervaring leert helaas dat veel spelers geen flauw benul hebben wat ze aan het doen zijn en omdat commando’s slecht zichtbaar worden gemaakt tijdens het spelen zullen de meesten vooral hun eigen gang gaan in plaats van samen te werken. Nu zou je dit normaal gesproken niet geheel kunnen verwijten aan Nuclear Dawn zelf, ware het niet dat er bijna geen moeite wordt gedaan om duidelijk te maken hoe er eigenlijk gespeeld moet worden. Het enige hulpmiddel wat je krijgt is een vijftal tutorial video’s die nog niet eens de helft van alle functies uitleggen, wat betekent dat je alles voornamelijk zelf uit moet zoeken.
Een beetje hulp is welkom
Het probleem is nog prominenter bij de bevelhebbers, want een onervaren speler die maar wat aanrommelt om het te leren betekent meestal dat de uitkomst van het gevecht al vaststaat na een paar minuten, tenzij de andere spelers een muiterij aanvragen en bovendien beter samenwerken dan de oppositie. Wanneer je een paar van zulke flaters achter de rug hebt raak je Nuclear Dawn behoorlijk gemakkelijk zat, terwijl het spel juist heel erg tof kan worden wanneer iedereen wel weet wat hij moet doen. Een interactieve tutorial die veel dieper op de details in gaat zou hierbij al heel veel schelen, want zelfs al waren de filmpjes wel informatiever, weinig mensen hebben zin om voor het spelen dat allemaal door te kijken. Omdat de game zo afhankelijk is van de vaardigheden van de spelers was het ook geen raar idee geweest om een (desnoods korte) singleplayer campagne toe te voegen, waarin je bijvoorbeeld missies afwisselt tussen RTS en FPS om zo het spel beter te leren kennnen.
Wat dat betreft valt de totale hoeveelheid materie die je in Nuclear Dawn krijgt voorgeschoteld ook erg tegen. Er is maar één multiplayer speltype, zoals hierboven is beschreven. Hierdoor doe je eigenlijk elk potje nagenoeg hetzelfde en dat gaat na verloop van tijd toch echt vervelen. Het toevoegen van meerdere spelmodi zou hier absoluut een pré zijn geweest. Ook het aantal maps waarop je kunt spelen is aan de lage kant met een totaal van zes. Wel zijn ze allemaal erg goed uitgewerkt. Er zijn genoeg plekken voor Stealth spelers om te gaan snipen, terwijl ze tegelijkertijd wel weer zichtbaar genoeg zijn geplaatst om snel te worden ontdekt, zodat campers niet al te lang blijven hangen. Daarnaast hebben de maps meerdere lagen zoals ondergrondse tunnels en gebouwen waar je naar binnen kunt lopen. Je kunt echt goed zien dat er over is nagedacht en dat is toch wel erg belangrijk.
Het is dan ook heel erg jammer dat Nuclear Dawn de speler zo erg in het diepe werpt. Een sterke fundering is namelijk zeker aanwezig. De combinatie van FPS met RTS mag tot op zekere mate dan ook als geslaagd beschouwd worden. Wanneer de spelers goed kunnen samenwerken en de bevelhebbers van de twee teams weten wat ze doen, dan kan er voor erg boeiende gevechten worden gezorgd. Is er echter niet aan deze criteria voldaan, dan slaat de frustratie en vooral de verveling net iets te snel toe. Een betere tutorial en meerdere spelmodi zouden dit probleem kunnen verminderen, want nu is het vooral ‘trial and error’. De ervaring die je nu voorgeschoteld krijgt is wat magertjes, maar alles wat er wel aanwezig is werkt wel fatsoenlijk. Als je Nuclear Dawn een kans wilt gunnen vraag je dan in ieder geval af of je het geduld kan opbrengen om het spel te leren spelen, want je zult vrijwel alles zelf uit moeten zoeken en dat geldt ook voor je medespelers.
