Ouderwets mooi
Als iets er oud uit hoort te zien, is het ineens mooi. Het is een gekke gewaarwording. DOS-games bijvoorbeeld zien er nu belachelijk slecht uit, maar wanneer je een game maakt die er nostalgisch en pixelig uit hoort te zien, dan is het ineens wel vet. Mothman 1966 is zo’n game. Met z’n blauw, groensige en zwarte looks is dit een puur nostalgische game. Wij gingen aan de slag met dit avontuur.
Je ziet tegenwoordig veel verhalende games waarin je keuzes kunt maken. Until Dawn, The Quarry, noem maar op… Dit is ook zo’n game, maar dan tekstueel, zoals we vroeger adventures speelden zoals Leisure Suit Larry en Monkey Island. Tegenwoordig zijn dat soort games vrij uniek geworden. Een jong stel, een eigenaar van een tankstation en een paranormale onderzoeker raken verstrikt in een angstaanjagende samenzwering die plaatsvindt aan de rand van hun realiteit, waar nachtmerrieachtige wezens op de loer liggen en de mysterieuze mannen in het zwart op de loer liggen… Zij bezoeken het tankstation en verwijzen naar een droom van onze tankstationeigenaar. Waarom en hoe raken zijn verzeild in dit avontuur? Je gaat op zoek naar antwoorden… Is het verhaal wat? Nee, het slaat nergens op, maar heeft toch ook wel wat mysterieus. Je maakt in deze game keuzes, en deze kunnen of direct fataal zijn, al dan niet kun je gewoon verder spelen. Faal je? Dan kun je gewoon herkansen en het nogmaals proberen. De keuzes hebben echter weinig echte waarde en dus zul je geen Until Dawn-achtig verhaal voor de kiezen krijgen waarin de keuzes echt door de game heen werken. Daar is het spel ook te kort voor.
Tussen deze keuzes door zul je ook puzzels moeten oplossen. Deze puzzels zijn erg simplistisch en vereisen weinig denkwerk. Je zult bijvoorbeeld hoger/lager spelen, maar dan in een Patience-achtige vorm. Klinkt best lastig als je Patience (Solitair) niet kent, maar dat is helemaal niet nodig, want men heeft het zeer simplistisch gemaakt. Daarnaast komen vijanden bijvoorbeeld op je af, en moet je kiezen welke je het eerste omlegt, om vervolgens te kunnen overleven en de volgende uitschakelt. Of ga je toch vluchten en probeer je te ontsnappen? Het spel is erg simplistisch en volgt voor 80% een bepaald verhaal met conversaties, en is voor 20% puzzelen. Tijdens de conversaties wordt je getrakteerd op een ontzettend irritant geluidje dat de opbouw van de gesprekken stimuleert. Het is eerder irritant, maar het geheel uitschakelen van de geluidseffecten is ook weer geen echte optie, omdat het spel dan weer zeer stil wordt. Je hebt weliswaar wat achtergrond-effecten en muziek hier en daar, maar in 8-bit wordt je daar niet heel gelukkig van. Sfeervol is het wel, en nostalgisch ook. Daarnaast zijn de controls ontzettend log. Als je bijvoorbeeld een puzzel in elkaar moet zetten, en je moet constant scrollen van boven naar beneden om ook maar 1 selectie tegelijk te kunnen doen en vervolgens pas de actie, dan merk je pas hoe onhandig dit alles werkt. Of het bewust is? Ik weet het niet. Grafisch heeft het spel wel wat leuks. De game is donker, veel zwart dus, felgroen en lichtblauw. De manier waarop men blokkerige gezichten heeft geanimeerd ziet er goed uit, al kun je amper van animaties spreken, maar gaat het meer om stilstaand beeld met daarbij stripachtige illustraties.
Na nog geen 2 uurtjes spelen heb je alle dialogen wel gehad en zul je al naar de aftiteling van de game aankijken. Voel je je daarna bestolen? Voor ‘n klein tientje waarschijnlijk niet, maar of ik er een gelukmakend gevoel aan over heb gehouden? Nee. Na het uitspelen van het spel kun je nog een gallery bekijken met trophies die je hebt behaald, of je kunt nogmaals Patiencen om al je kaarten weg te spelen. Dat je het spel nogmaals zult gaan spelen, daar geloof ik in ieder geval niks van. Al met al is het idee geweldig, maar de uitvoering laat nogal te wensen over. Het verhaal is te ‘vaag’ en de controls zijn te log, daarnaast ontbreekt het nogal aan gameplay, waardoor je eigenlijk maar een zeer middelmatige game aan het spelen bent.
