Metal: Hellsinger VR klinkt geweldig in één regel: een ritme game gecombineerd met de sfeer, soundtrack en explosieve gameplay van Doom. Waar voorheen Beat Saber het VR platform domineerde zijn er nu een aantal andere titels bijgekomen. Pistol Whip, Spin Rhythm XD en Synth Riders zijn alle drie voorbeelden van geweldig geperfectioneerde ritme titels elk met hun eigen draai, muziek en gameplay. Maar Metal: Hellsinger VR verschilt flink van eerdergenoemde titels. De game is eerder een FPS met een ritme element dan een ritme game met FPS-elementen. Het verschil resulteert in een groot nadeel. Het mist de nodige afwerking wat we van andere ritme titels gewend zijn.
Aan de soundtrack ligt het niet
Een game die draait om muziek moet natuurlijk een degelijke soundtrack bevatten. Metal: Hellsinger VR heeft flink wat bekende namen weten te strikken om toe te voegen aan de game. Componistenduo Two Feathers hebben een selectie liedjes gemaakt met zang van metaliconen Serj Tankian (System of a Down), Randy Blythe (Lamb of God), Alissa White-Gluz (Arch Enemy), en meer! Elk level in de game draait dan ook om een bepaald liedje en deze knallen lekker hard uit je speakers (of oordopjes). Hoe beter je presteert, hoe vetter en voller de soundtrack klinkt. Het heeft zeker wat magisch als de zang van bekende artiesten ineens begint te spelen terwijl je lekker bezig bent.
In Metal: Hellsinger VR stap je in de schoenen van de Unknown, een half demon die haar stem probeert terug te krijgen door de acht ringen van de hel te bewandelen. De game bevat redelijk wat uitleg om het verhaal te vertellen in de vorm van uitgebreide 2D animaties voordat je een level start. Stemacteurs Troy Baker en Jennifer Hale hebben zelfs hun stem verleend aan deze animaties. Maar hier begin je langzaamaan te merken dat de game oorspronkelijk geen VR titel is. Het bekijken van een cut scene van een paar minuten achter je bureau is geen probleem, maar in VR is het stilstaan en bekijken van een lange cut scene een saaie gebeurtenis. De makers weten blijkbaar van deze uitdaging, want er is een skip knop aanwezig. Je mist hierdoor wel wat uitleg, maar het alternatief een beetje saai rondlopen is niet veel beter.
Knallen op de maat
De game bestuurt als je standaard FPS. Dit betekent dat dit niet de game is voor spelers die snel ziek worden in VR. Je gebruikt beide handen om diverse wapens in te zetten en de game begint met een zwaard en een vuurbal spugende schedel. De andere geweren zoals twee pistolen en een shot gun kun je vrijspelen. De wapens verschillen weinig en je zult al snel een favoriet hebben en deze de gehele game gebruiken. Het design en de keuzes van de verschillende wapens zijn vreemd te noemen. Het zwaard voelt namelijk totaal niet geschikt aan om op de ritme vijanden te raken. Feedback ontbreekt hier totaal en het voelt hier echt alsof je in de lucht staat te zwaaien. De schedel en geweren zijn een stukje beter en kun je veel beter op de maat afvuren, maar de VR interacties met deze wapens voelen erg matig aan. Je moet bijvoorbeeld de shotgun omhoog zwaaien op de maat voor een snelle reload. Na vele malen proberen krijg ik het nog steeds niet voor elkaar en dan probeer ik het nog geen eens op de maat voor elkaar te krijgen. De pistolen moet je opzij zwaaien en dit werkt helaas ook niet foutloos.
Je komt hierdoor minder goed in de flow, wat redelijk cruciaal is voor een ritme game. Je probeert hier namelijk de vele vijanden zonder fouten op de maat te raken. De vijanden straffen je meteen af als je een fout maakt, hierdoor voelt het succesvol zijn niet veel beter aan als er totaal naast zitten. De vijanden knipperen op de maat en hoe meer op de maat je bent met de muziek, hoe meer schade je kogels toedelen. Dit is een erg tof idee, maar de communicatie in de game is niet goed genoeg om je te laten weten of je echt goed bezig bent of ernaast zat. Je kunt ook een speciale aanval uitvoeren als je vijanden hebt afgezwakt. Je verwacht hier de vette Doom Glory Kills, maar in plaats word je naar de vijand geteleporteerd met een lullig klein effectje. Grafisch loopt de game ook flink achter en lijkt het op een game die al vele jaren oud is. De textures zijn wazig, de wapens bevatten weinig details en de effecten zijn erg eentonig. De cut-scenes in de levels zien er verschrikkelijk uit. De PSVR2 en de PS5 hebben veel meer te bieden.
Maar acht korte levels
De game Metal: Hellsinger VR had mijn volgende favoriete titel op de PSVR2 moeten worden. Op de maat van harde metal demonen afknallen zou supertof moeten zijn, maar het resultaat is erg matig. Visueel heeft de PSVR2 het meest moeten inleveren in vergelijking met de PC en Meta versie. De game bevat bovendien maar een klein aantal levels waardoor je de game in een paar uur kunt uitspelen. De levels en wapens zijn niet echt inspirerend om elk level meerdere keren te spelen. Je merkt hier echt dat de game niet is begonnen als VR titel, de wapens en interacties werken totaal niet lekker. Visueel is dit ook één van de mindere games die ik de laatste tijd heb gespeeld. Het klonk zo goed, maar de uitvoering van Metal: Hellsinger VR kan echt wat autotune gebruiken.
