Crime scene
Op TV verschijnt vrijwel elke avond wel een serie die zich fixeert op de grootste crime-scenes in Amerika. Het oplossen van deze crimes vormt meestal het interessante deel van het verhaal. Er zijn ook geregeld games die zich baseren op de welbekende filmreeksen op TV, maar ditmaal gaat het om een geheel nieuwe Japanse game waarin je de nodige crime scenes dient op te lossen. We hebben het over Lux-Pain, een Japanse RPG die speciaal voor Europa en Amerika is omgezet naar het Engels.
Of dat laatste nou zo’n goede keuze is geweest valt te betwijfelen, want je voelt direct aan dat dit spel bedoeld is voor Japanners. Echter wordt het verhaal redelijk duidelijk uitgebeeld. Kort gezegd draait het spel om enkele angstaanjagende events die plaatsvinden in Kisaragi City. Wanneer jij in deze stad verschijnt blijkt dat je de aanwezigheid van iets of iemand kunt voelen. De stad wordt langzaam maar zeker geïnfecteerd door de SILENT, een mentale parasiet die de ziel van mensen weet te raken en de controleren. Als een lid van de anti-SILENT beweging genaamd FORT is het jouw taak om dit alles uit te zoeken. Hierbij spelen diverse aspecten een grote rol. Omdat je hebt geleden aan geheugenverlies zul je het nodige opnieuw op moeten rakelen om zo weer wat geheugensteuntjes te kunnen vinden welke je vervolgens weer nuttig kunt gebruiken in je leven. Emoties, wraak, vriendschap en meer gevoelens spelen daarnaast een belangrijke rol.
Omdat SILENT een erg snel verspreidend virus is moet je op je tellen passen (denk hierbij echter niet aan vergelijkbare zombietaferelen). Er zijn in totaal 4 verschillende SILENT infectie niveau’s. Het gaat hierbij om geluiden die mensen in je omgeving kunnen horen, tot vergaande overnames die plaatsvinden en zich verspreiden onder diverse mensen. Via een Sigma handeling is het echter mogelijk om te zoeken naar de Worms die zorgen voor de geïnfecteerde bijwerkingen. Dit vormt direct ook een groot deel van de karige gameplay die dit spel bezit. Je kunt namelijk bij characters een worm lokaliseren welke je vervolgens moet zien te erasen met je stylus. Dit gaat simpelweg door het tappen op de worm, welke zich probeert te verbergen. Met dit genoemde Sigma systeem heb je eigenlijk al een groot deel van de gameplay te horen gekregen, want deze stelt echt barweinig voor. Je zult dan ook snel merken dat het spel voor 80% draait om het uitermate complexe en uitgebreide verhaal. Het is veelal handig deze ook te volgen aangezien je in het spel soms ook keuzes dient te maken. Deze hebben veelal betrekking op een woordkeuze die je maakt, of een emotie die je uitdrukt. Echt betrokken word je niet in het spel, en dat is wederom een gemis. Omdat het verhaal ook spanning ontbeert is het vrijwel zonde van je tijd om het verhaal te volgen. Ik had er vooral moeite mee om constant maar weer de bergen met conversaties te lezen, en ik betwijfel of veel mensen dat met me oneens kunnen zijn. Het verhaal wordt na korte tijd erg saai, eentonig en te complex om te volgen. De conversatie events, het emotiesysteem en het vriendensysteem veranderen daar barweinig aan.
Verhaal, graphics en geluid komen ver boven de gameplay uit
Het is vrij teleurstellend dat de gameplay zo teleurstellend is aangezien de game zeker niet wegloopt van kwaliteitsnormen. Grafisch ziet het spel er namelijk uitermate goed uit, en dat is te wijten aan het uitstekende artwork dat men heeft ontwikkeld. Veelal bestaan de graphics uit vrijwel geheel stilstaande beelden, waarbij ogen van de characters bijvoorbeeld nog net kunnen bewegen, maar de strakheid van deze graphics maken het spel uitermate scherp en hoogstaand. In het bovenste scherm van je Dual Screen zul je veelal hetzelfde beeld kunnen bewonderen (weliswaar met ‘n wat donkere, bruin/grijs-achtige filter) als op het besturingsscherm, maar hier zie je ook geregeld de worm opduiken tijdens het gebruik van het SIGMA-systeem. Ook wat betreft geluid zit het wel goed met het spel. Er heerst een grootse diversiteit aan soundtracks, wat ook wel nodig is aangezien je al snel gek wordt van bepaalde standaard deuntjes, en de text-to-speech gesprekken zijn ook erg goed ingesproken. Het is dan ook één van de weinige games waarin gebruik gemaakt wordt van daadwerkelijk uitgesproken teksten op de DS.
De erg pijnlijke gameplay elementen van de game die je middels 4 woorden wel kunt bewoorden maken duidelijk dat men meer aan het verhaal heeft gewerkt en aan het artwork dan aan de game dynamics zelf. Het spel heeft absoluut geen herspeelbaarheidswaarde en uitdaging, laat staan spanning om te kunnen boeien, en dat is gewoon zonde, als je kijkt naar de uitstekende grafische- en geluidskwaliteiten. Ook het feit dat wanneer je ‘game over’ gaat in het spel bij een foutje, of bij het overschrijden van bijvoorbeeld een tijdslimiet, waardoor je weer geheel met een chapter opnieuw dient te beginnen, toont dat de gameplay te absurd voor woorden is geconstrueerd. Een leuke poging die had kunnen voortvloeien tot een mooi resultaat, maar een gemiste kans door de gameplay grotendeels te verstoppen en vrijwel niet uit te werken en het ontbreken van spanning.
