Een andere koers
We wisten dat we met It Takes Two misschien wel de beste co-op game ooit in handen hadden, maar ik denk dat we er sinds vandaag een ‘bizar’ goede concurrent bij hebben. Little Nightmares III kregen we namelijk ‘n week voor release in handen, en al vanaf de eerste seconden was ik overtuigd; Dit kon wel eens een bijzondere platformer zijn.
In deze Little Nightmares heb je geen geel regenjasje aan maar speel je met twee characters, namelijk Low en Alone. Het zijn een soort van kraai en clown, veel beter kan ik het bijna niet omschrijven. Ze zijn beste vriendjes, al zeggen ze niets tegen elkaar, maar met een ‘Heeeyy!’ voelen ze elkaar precies aan. Low heeft een pijl en boog en Alone heeft een moersleutel waarmee hij objecten en zelfs monstertjes kan kapot slaan. De game is simplistisch qua opzet, maar geweldig qua dynamiek en gameplay. Het is een standaard platformer waarin je kunt rennen – ook in de diepte overigens -, springen, hangen en je speciale wapen kunt gebruiken, veel meer dan dat is het niet. Maar hier en daar zijn er wat extra features; Zo krijg je in de game ook paraplu’s bijvoorbeeld, waarmee je kunt zweven bij beweging van lucht of kun je daarmee een zachte landing maken, of een zaklamp. Dit alles klinkt misschien niet zo bijzonder, maar voelt wel bijzonder. Elke interactie voelt zo natuurlijk en gecontroleerd aan, dat zelfs It Takes Two hier misschien nog wel wat van kan leren. Elk luikje dat je opent, elke schakelaar die je triggert met je boog en elk vloerpaneel waarbij je samen stampt om het open te krijgen, het voelt bijna magisch aan. Ja, veel voelt en is hetzelfde qua mechanics, maar dat vond ik totaal niet herhalend aanvoelen. Het is zelfs verrassend hoeveel eigenlijk hetzelfde aanvoelt en oogt, maar toch gewoon heerlijk wegspeelt en dat is onder andere de kracht van de gameplay.
De toon wordt direct gezet
Maar de toon wordt wat mij betreft misschien wel direct in het begin van de game gezet. Je kiest je character en vervolgens word je in een wereld gegooid waarin de developer, zo lijkt het, direct alles uit de kast heeft weten te halen om je te imponeren. Inzoomende en uitzoomende beelden van een gigantische muur waar je op klimt, vliegend stof dat voorbij waait, mega-strakke textures en voetstapjes die in het zand blijven staan, op de pixel exact vormgegeven. Zowel de characters ogen uitermate strak, maar ook omgevingen zien er gigantisch mooi uit. Wegvliegende kraaien waar de veertjes van af schieten, kleine beestjes die reageren op licht, schaduwen van onze vrienden en tegels waarin de groeven tot in de puntjes zijn afgewerkt. Grafisch is dit echt een adembenemende game. En dat alles draait ook nog eens bijna geweldig op een base PlayStation 5 op de quality mode, want ja, hier en daar komt er een frame hick-up voorbij, maar heel irritant is het niet.
Deze graphics dragen bij aan de sfeer van de game, net als het geweldige geluid. De bombastische geluiden van objecten die vallen en de bosses die in de game je schrik aanjagen zijn geweldig, al is de game wat minder eng dan deel 1 moet ik zeggen. Maar niet alleen dat, ook de setting van het level-design is overweldigend. De slaafjes in de candy-shop bijvoorbeeld die vastgeketend hun werk doen tot ze er door bij neervallen, het imponeert allemaal, en wekt ook angst bij de speler op. Overal in Nowhere kom je allerlei monsters tegen die je alleen maar met de dood willen associëren. Monster Baby is creepy en in ons gezien kregen ze al bijna nachtmerries van Candy Weevils, die bij ook maar een blik op de speler actie onderneemt met haar vele klauwen en je oppeuzelt. Ook het Circus is geweldig vormgegeven, waarbij je van rechts naar links en omgekeerd omhoog en omlaag gaat. De dimensie van de levels is uitstekend neergezet. Alleen al daarom is deze game qua platformer, qua setting misschien nog wel beter dan It Takes Two, zij het dat de puzzels misschien in deze game wat minder imponerend zijn en dat de mechanics soms een beetje tegen kunnen werken. Ook de controller-feedback werkt mee om je op te jagen hier en daar en dat werkt uitstekend. Maar het grootste minpunt van de game en misschien vrijwel enige kritieke minpunt is toch wel dat deze game alleen in singleplayer – wat overigens uitstekend werkt met de AI – en online speelbaar is. Er is dus geen couch co-op aanwezig waarmee je dus met twee spelers op de bank aan de gang kunt. Wat mij betreft had deze game dit toch echt moeten hebben om ‘de platformer’ van de laatste tien jaren te worden. Waarom men dit heeft verkozen? Ik heb geen idee maar ik verwacht dat op deze manier het spel meermaals verkocht kan worden, zodat elke speler in principe het spel moet kopen om co-op te kunnen spelen. Qua singleplayer-spel werkt de game overigens uitstekend, want het AI-character dat met jou speelt reageert altijd uitstekend, toont soms zelfs zijn eigen initiatief, en laat soms al zien wanneer er gerend zal moeten worden. Deze voelt dan ook echt als een back-up aan die niet alleen maar achter je aan holt.
Must-have
Je hebt niet vaak games die bijna alles perfect doen, maar Little Nightmares III komt wat mij betreft zeer dicht in de buurt. De gameplay die geweldig aanvoelt – zij het dat de mechanics soms een beetje tegen weten te werken -, de bosses die gigantisch intimideren, het level-design dat zowel qua 2D als 3D zeer imponeert, de chemie tussen beide hoofdrolspelers, de grafische kwaliteit en de audio, alles is samengevoegd tot de geweldige mix waarvan je maar geen genoeg kan krijgen. Dat het spel met die vier chapters die je dus kunt spelen wat aan de misschien korte kant aanvoelt, ligt waarschijnlijk meer aan het plezier dat ik eraan heb beleefd, want ik heb toch de nodige uren weten te klokken voordat ik het spel had uitgespeeld (6 uurtjes gok ik want Sony’s tracker klopt voor geen meter). Gelukkig komt er nog meer in 2026, maar laat men dan alsjeblief wel snel een offline co-op toevoegen, zodat je ook lekker in één kamer aan het griezelen kunt gaan. Daarnaast kost het spel ook nog niet eens de volledige mep, waardoor je ook nog eens veel waar voor je geld krijgt.
Deze spellen hebben een vet stijltje voor horror,En om deze gezamelijk te kunnen spelen is echt heel tof.Inderdaad jammer van de offline co op.Is hopelijk een update voor onderweg.