Cute, maar ook ongekend spannend
Ik weet het nog goed. Op een donkere, rustige, zaterdagmorgen begon ik met Little Nightmares, een nieuwe platformer die enkele jaren geleden uit kwam. Het lijkt op het eerste gezicht een lief spelletje met een leuk, schattig hoofdcharacter. Ik heb echter nooit eerder geweten dat een platformer je zo de stuipen op het lijf kon jagen. Een puike prestatie, waarvan we nu een vervolg kennen. In Little Nightmares II verandert er een en ander, maar of dat de game ten goede is gekomen? We speelden het spel natuurlijk in het donker, op de PC.
Little Nightmares II is een adventure platformer waarin je speelt als Mono, een kleine jongen gevangen in een wereld van gevaren. Al rennend door de beangstigende wereld, met z’n doos op z’n hoofd, probeert hij zich een weg te banen door de wereld. Echter is hij ditmaal niet alleen. Six, een meisje in een geel jasje, staat hem bij met raden, maar ook fysiek. Samen proberen ze de gevaren die hen te wachten staan te trotseren, om zo de geheimen van de Signal Towers te ontrafelen. Het verhaal klinkt interessant, maar is niet echt een heel belangrijk aspect van de game. De gedetailleerde spelwereld is dat meer. Deze is zowel in de diepte als horizontaal volledig te beleven, vergelijkbaar met hoe je deze kunt beleven in LittleBigPlanet. De levels kennen dus een kleine diepte, maar kunnen van links naar rechts bewandeld worden. Let hierbij op voor allerlei obstakels, want berenklauwen en andere gevaren liggen vaak op de loer. Het gaat dus niet alleen om tegenstanders en eindbazen die je weer schrik zullen aanjagen, maar ook de omgeving is verraderlijk, zoals ook al in deel 1 het geval was. In de game zul je jezelf, net als in deel 1, vooral moeten verstoppen, maar aan het eind neem je diverse eindbazen ook te grazen, die je op de hielen hebben gezeten. De platformelementen zijn weer prima, maar zijn soms wel wat lastig door het idee van diepte, dat soms wat onvoorspelbaar is, waardoor je interactie mist, of per ongeluk ergens tegenaan loopt waar je het niet verwacht. Toch zijn de checkpoints dermate goed in het spel waardoor je nooit heel veel opnieuw hoeft te doen, praktisch niks zelfs vaak. Verder is het puzzel-element van het spel licht versoepeld, doordat Six je hints geeft wanneer je te lang aan het kloten bent. Of ze beweegt zichzelf al en laat jou juist volgen, waardoor je al snel ziet wat de bedoeling is, waar je moet kruipen, en waar je snel moet rennen en klimmen. Verder kun je meer objecten oppakken dan ooit. Je kunt soms totaal niets met deze objecten, en soms zijn ze nodig om op te klimmen, of juist om weg te gooien om interactie te creëren. Het maakt dat de game wat minder simplistisch lijkt qua gameplay dan de eerste game. De uitdaging is weer groot, en zo nu en dan zul je even moeten zoeken naar de oplossing, maar al snel komt vaak het ‘oh ja’-moment, waardoor je weer lekker verder kunt griezelen en je opgejaagd kunt voelen.
Ongekende horrorsfeer
Maar waar de game vooral in uitblinkt is de sfeer. Little Nightmares was al een imponerende game maar Little Nightmares II doet daar nog een flinke schep bovenop. De details van dennenappels, het glinsterende water, waardoor olie heen drijft, de bewegingen van de characters en de wind die door het gras heen waait, het ziet er oogstrelend goed en strak uit. Maar vooral de sfeer is ongekend. Wanneer je jezelf in het schoolgebouw bevindt bijvoorbeeld, waar een juffrouw op het bord aan het schrijven is, terwijl kinderen op aan het letten zijn, op zo’n momenten voel je bijna het zweet tussen de oksels wegglijden, om jezelf in de donkere schaduwen verborgen te houden. Op het moment dat je, hoewel vaak gescript, lawaai maakt en men de jacht opent, zul je nog meer met angstzweet zitten en word je bijna panisch van angst om maar niet gepakt te worden. De prima checkpoints zorgen ervoor dat het spel geen plaatsmaakt voor frustratie, waardoor je al snel lerende alles over kunt doen, zonder dat het irritant veel herhaling wordt bij kleine foutjes die je maakt. Ook het effect, waarbij diepte zeer blurry uitgebeeld wordt, en van dichtbij ongekend veel scherpte wordt gebruikt, maakt dat het spel iets fotografisch heeft. De donkere muziek, die zeer licht en gevoelig is, en de mini-geluidseffecten, waaronder de klappende voetjes op de grond, zorgen ervoor dat met minimalistische geluidseffecten een uitermate spannende sfeer wordt neergezet. Dit is wat mij betreft nog net iets beter gedaan dan in deel 1 het geval was. Ook de physics van objecten helpen bij dit alles mee. Alles reageert zo realistisch en subliem, waardoor je echt het gevoel krijgt dat je naar een animatiefilm aan het kijken bent.
Het spel is het beste speelbaar met een controller, ook op de PC, en dat merk je wel een beetje. Zo nu en dan is het rennen wat lastig door de kleine Shift-knop op het keyboard (in mijn geval dan). Het spel leent zich daarnaast ook net wat meer voor een controller met sticks dan een keyboard, al is het wel goed te doen overigens. Met de WASD-controls en de Q- en E-knoppen ben je er wel zo’n beetje en natuurlijk wordt de spatie-balk ook uitermate veel gebruikt. De gevoeligheid is echter met toetsen net wat minder dan met sticks. Met de muis kun je vervolgens objecten oppakken en jezelf vast klammen aan riggels bijvoorbeeld. Al met al, raad ik persoonlijk aan om de game met een controller te spelen, heb je daar de mogelijkheid toe op de PC.
Met slechts 5 chapters is Little Nightmares II toch wel wat aan de korte kant, maar daar betaal je gelukkig ook niet de volledige prijs voor van een triple A-game. Met omgerekend zo’n 5 uurtjes ben je er wel doorheen, en het spel kent geen co-op, waardoor de lineaire opbouw vatbaar is voor snel herhalende gameplay. Het opnieuw spelen van het spel zal daardoor niet echt aantrekkelijk zijn, en brengt daarbij weinig nieuws. Je kunt weliswaar hoedjes verzamelen tijdens je zoektochten en geheimpjes hier en daar vinden, maar de momenten die je bij zullen blijven zullen niet meer als spannend en beangstigend ervaren worden. Toch is Little Nightmares 2 wederom een geweldige game die overspoelt wordt door kwaliteit. Het is de ‘Unravel’ in het horrorgenre, waarbij de keuze voor een extra character die je helpt een goede is geweest. Echter zul je het zo nu en dan ook alleen moeten doen, en blijf je ook samen vatbaar voor elke kleine dreiging of boobytrap in de omgeving. Dat maakt dat je jezelf een vlieg voelt, in een woonkamer vol met mensen die zich aan je irriteren. Dat is precies het gevoel dat de ontwikkelaar de speler wil geven, en daar is men weer goed in geslaagd. Dat het spel voor de verder rest veel op deel 1 lijkt, doet er dan ook niet zo toe…
