Blokjes op het scherm
Het is heel wat LEGO dat de klok slaat tegenwoordig. Waar vroeger de jongens nog met LEGO de vrije uren door kwamen, daar is het tegenwoordig virtuele LEGO dat de prioriteit krijgt. Met eerder nog LEGO Star Wars III: The Clone Wars, is het nu de beurt aan de Nintendo Dual Screen, die LEGO Ninjago: De Videogame tot zich krijgt. Wij speelden het spel zowel op de Nintendo Dual Screen als op de nieuwe Nintendo 3DS handheld.
LEGO Ninjago: De Videogame borduurt verder op het succes van LEGO Battles gecombineerd met de succesvolle elementen van LEGO Universe. Met heroïsche gevechten wil TT Games ditmaal de boventoon voeren met een uitgebreide gameplay, een goed verhaal, en natuurlijk veel speelplezier. In deze nieuwe game worden spelers op pad gestuurd om tegen het kwaad te vechten om op deze manier krachtige Ninja wapens terug te winnen en de harmonie in de LEGO-wereld daarmee te herstellen. Onderweg leer je de kneepjes van het vak ‘Spinjitzu’, een kunstvorm waarbij de speler in een turbulente tornado kan veranderen om op die manier vijanden te verslaan.
Klinkt allemaal leuk en aardig, maar waar draait het allemaal om? Om de gameplay natuurlijk. LEGO Ninjago: De Videogame draait om het bouwen van legers en basissen en om het gebruiken van Ninja vaardigheden die je gedurende het spel op zult doen. Het spel bevat in totaal 6 gevechtsmodi, naast de 2 favorieten uit de originele LEGO Battles game. Spelers kunnen hun vaardigheden op de proef stellen in een uitgebreide singleplayer modus, al dan niet vrienden uitdagen in een spannende lokale multiplayer door de kant te kiezen van de Spinjitzu of Skeletons. Daarbij komen ook nog eens bonushelden in het spel voor waarmee je gehele legers tegen elkaar op kunt zetten. De verhaalmodus bestaat zoals gezegd uit 2 modi, te weten de Ninjago verhaallijn en de Skeleton modus, waarin je logischerwijs in de huid, hadden ze die maar, kunt kruipen van de skeletten. De modi zijn vervolgens weer onderverdeeld in 4 stages, welke vervolgens ook weer onderverdeeld zijn in verschillende delen.
Age of Empires
De gameplay lijkt in het begin vrij simplistisch in elkaar te zitten en is dan ook zeer eenvoudig op te pakken. Als je echter denkt dat het allemaal zo eenvoudig blijft als in het eerste stadium, dan kom je vrij bedrogen uit. Het spel kantelt namelijk al snel om van point-and-click naar een strategisch avontuur dat wat weg heeft van Age of Empires. Je begint namelijk vooral met het ontwikkelen van een basis, waarbij je arbeiders naar grondstoffen laat minen, in dit geval dus LEGO-blokken. Deze LEGO kan vervolgens gebruikt worden om een basis te bouwen, en om ninja’s te ontwikkelen, ook wel vechters die de vijand van de kaart moeten vegen. In het begin wordt dit alles nog vrij gemakkelijk in kaart gebracht, maar al snel zul je erachter komen dat je uitgebreide mogelijkheden krijgt, waaronder het upgraden van bepaalde units en het bouwen van steeds meer gebouwen. Het blijft dan ook niet bij enkel de barracks die je aan units helpen. Van steenfabrieken tot een burcht, er is meer mogelijk dan je in het begin zou denken, daar waar het spel start met echt een te simpele en saaie gameplay.
Wanneer het roer echter wordt omgeslagen en het bouwen van een basis mogelijk gemaakt wordt, dat gebeurt overigens gelukkig best snel, begint het spel pas echt interessant te worden. Dat is namelijk het moment waarin de game strategisch begint te worden. Het leren van magische spreuken en het upgraden van je eenheden zorgt ervoor dat je het spel naar eigen wensen personaliseert en naar je eigen strategie de vijand probeert te verslaan. Het goed omgaan met resources is daarbij natuurlijk van belang, en dat zal elke liefhebber van games als Age of Empires ongetwijfeld weten. Belangrijk bij een spel als deze is natuurlijk de besturing, en die werkt prima. Het scrollen door de levels heen gaat goed, al was het gemakkelijker geweest als je ook snel naar een bepaalde locatie zou kunnen gaan via de map, welke helaas op het bovenste scherm is gelokaliseerd. Hierdoor moet je constant scrollen met je D-pad, al dan niet je analoge stick op de 3DS, welke overigens een stuk beter werkt en zorgt voor een stuk minder kramp in je linkerhandpalm. Het selecteren van units gaat middels het gebruik van je pennetje, en het geven van bepaalde opdrachten gaat door middel van klikken op de vijand, of via het onderste menu dat verschijnt en de abilities toont van de betreffende unit. Qua besturing zit het dus wel aardig goed, al zul je opmerken dat de game wat minder vlot loopt wanneer je vele units tegelijkertijd probeert te navigeren.
Mist echte strategie sfeer
Hoewel de gameplay bij lange na natuurlijk niet zo uitgebreid is als die van Age of Empires bijvoorbeeld, wat verwacht je ook, is het opvallend dat de spanning eigenlijk nooit echt erin komt. In veel strategiegames is het belangrijk dat er een soort van spanning wordt opgebouwd waarbij je continu de wil blijft behouden om te vechten voor je basis, en om een bepaalde strategie goed uit te voeren. Dat ontbreekt in deze game een beetje, en dat is jammer. Hoewel het spel strategisch vrij aardig in elkaar zit, weet het niet de sfeer op te bouwen die je zou verwachten, wat mede gepaard gaat het met ontbreken van de echte verslavingsfactor, iets wat wel van belang is in een strategiegame. Dit komt mede door het vrij saaie level design, maar ook doordat het spel vrij statisch oogt.
En daarmee is eigenlijk het grootste kritiekpunt van de game verwoord, want verder is er weinig mis met deze titel. LEGO Ninjago: De Videogame ziet er grafisch geweldig uit, zowel in het touchscreen als op het bovenste scherm. De tussenfilmpjes zijn daarnaast van een goed niveau, al voegen ze verder weinig toe aan het verhaal, dat toch al vrij verwaarloosbaar is. De ingame soundtracks zijn verder keurig verzorgd, rustgevend, maar toch ook niet slaapverwekkend, en de geluidseffecten zijn daarnaast ook niet verkeerd, al varieert het volume bij sommige effecten nogal. Hoewel de klassieke sfeer je een beetje moet aantrekken, kan het mij persoonlijk niet echt positief beïnvloeden.
De wat kritieke en wisselende ondertonen in de laatste 2 alinea’s zorgen er echter niet voor dat LEGO Ninjago: De Videogame een matige game is, absoluut niet. Het gaat hier zelfs om een strategisch prima game die probeert grotere broeren na te streven. Qua verhaal, sfeer en mogelijkheden schiet het spel echter wat te kort. Omdat het spel echter wel gameplay-wise prima in elkaar steekt, weet Ninjago toch een dikke voldoende neer te zetten. De uitgebreide verhaaldmodi en de mogelijkheid om ook lokaal de strijd aan te gaan met elkaar, maken dit dan ook één van de betere strategiegames op de Dual Screen handheld.
