Immortals Fenyx Rising brengt zijn derde en laatste DLC van de season pass uit, The Lost Gods. Na het toevoegen van nieuwe puzzels in A New God en een re-skin en nieuwe held in Myths of the Eastern Realm ligt de focus in The Lost Gods op een ander gameplay element, combat. Waar de twee vorige DLC’s bijzonder weinig veranderde aan de basis van het spel komt daar bij de nieuwe DLC wel wat verandering in, maar is het genoeg om de fans tevreden te houden?
Van bovenaf
Wat meteen opvalt is het verschil in camerastandpunt in The Lost Gods. Waar bij het orginele spel en de vorige DLC’s de camera nog achter je karakter stond is dat nu van schuin bovenaf net zoals je ziet bij bijvoorbeeld Diablo. Hierdoor ligt de focus voornamelijk rondom de nieuwe protagonist Ash en veel minder op de wereld om je heen, waardoor meteen duidelijk wordt dat de combat voorop staat in The Lost Gods. Je speelt dus, net zoals Myths of the Eastern Realm, wederom niet met Fenyx maar met een geheel nieuwe personage Ash en deze gebeurtenissen spelen zich direct af na A New God. Fenyx is namelijk een nieuwe God en komt erachter dat Goden zoals Poseidon en Hades het vertikken om terug te komen naar de heilige berg Olympus vanwege een langlopende ruzie met Zeus. Als verse God de taak aan Fenyx om de situatie te redden en iedereen weer met elkaar te verenigen. Helaas kan Fenyx Olympus niet verlaten en moet hij een nieuwe Champion gebruiken om het vuile werk voor hem op te knappen. Het is grappig om nu te zien dat je als speler weer in dezelfde situatie komt als met Fenyx destijds, en dat nu de God die jou aanstuurt van “bovenaf” jouw eigen zelfgemaakte God is. Doordat het perspectief nu dus van bovenaf is veranderen er ook andere elementen van het spel. The Lost Gods speelt nu bijna als een Diablo game wat betekent dat je op een hele andere manier door de wereld beweegt. En hoewel grotendeels de elementen zoals vechten en puzzels oplossen hetzelfde zijn gebleven krijg je door het andere camerastandpunt toch een ander gevoel bij het uitvoeren ervan, wat erg prettig is.
Het exploreren van de wereld is dus wel veranderd ten opzichte van de vorige content. Elk nieuw eilandje is afgesloten en kan pas bereikt worden wanneer je een bepaalde taak of vaardigheid hebt gekregen op het huidige eilandje. Met behulp van Altaren kan je een offer doen aan Fenyx waardoor er bijvoorbeeld een brug ontstaat wat je toegang geeft tot het volgende eiland. Deze offers kunnen bestaan uit het zoeken van een bepaald item of het slachten van een bepaalde vijand. De Altaren kunnen ook gebruikt worden om je personage Ash verder uit te bouwen. Waar in de vorige delen er een vaste plek was om alle upgrades uit te voeren moet je dit nu dus doen bij de Altaren die je onderweg tegenkomt, wat er dus ook weer voor zorgt dat het tempo van het spel vele malen hoger ligt dan in Fenyx Rising. Het uitbouwen van je personage kan dus alleen met de materialen die je onderweg vindt. Je hebt nu modificaties voor je powers waardoor je bijvoorbeeld kans hebt om tegenstanders te bevriezen wanneer je een bepaalde power doet of je kan de materialen gebruiken om tijdelijke bonussen te krijgen, denk hierbij aan snellere regeneratie van je levens voor 30 minuten. Met dit nieuwe systeem voor je powers heb je veel meer keuze om de speelstijl van Ash aan te passen naar je eigen favoriete speelstijl, ook al zijn de powers die je gaandeweg krijgt weer exact hetzelfde als de powers die je al gebruikt hebt bij Fenyx Rising en de twee vorige DLC’s. Pluspunt is ook dat je bij elk Altaar de modificaties kunt veranderen waardoor je nooit lang vast hoef te zitten aan een verkeerde keuze.
Een groot offer
Helaas heeft Ubisoft er ook voor gekozen om het opslaan van je game ook onderdeel te maken van je offers bij een Altaar. Waar je eerst nog op elk gewenst moment kon opslaan moet je nu wachten tot je bij een Altaar bent en ook nog ervoor moet zorgen dat het de desbetreffende materiaal (vijg) hebt om de offer te doen. Hoewel deze vijgen in overvloed zijn in de wereld is het toch behoorlijk irritant dat je genoodzaakt bent om eraan te denken om deze zoveel mogelijk op te pakken, want aangezien alle upgrades gedaan moeten worden met andere materialen is het soms teveel om bij te houden waardoor je het overzicht makkelijk verliest.
The Lost Gods doet eigenlijk een hoop anders maar eigenlijk ook weer niet. Het andere camerastandpunt zorgt er wel voor dat je het spel anders ervaart, maar alles wat je doet is eigenlijk precies hetzelfde als de voorgaande delen. De vijanden zijn nagenoeg identiek, de puzzels doen niks nieuws en de combat blijft hetzelfde met een iets andere twist door de modificaties. Daarentegen is een Ash een leuke protagonist, is het schrijfwerk weer on point en blijft het een vermakelijke game om te spelen. Maar doordat de meeste basiselementen identiek zijn gebleven is het “been there, done that” gevoel behoorlijk aanwezig en dat is zonde, want The Lost Gods is met gemak de beste DLC van de drie.
Ziet er leuk uit.