De wereld van de toekomst
Terwijl we er allemaal aangaan vanwege klimaatverandering, economische prioriteiten en door burgeroorlogen, vliegen de rijken naar Mars. De aarde is inmiddels onbewoond geworden, maar wordt nog wel eens bezocht door aardlingen voor een potje golf. Dat is simpelweg het verhaal achter deze game, en laat wellicht ook wel een beetje de cynische kant zien van waar we met z’n allen op afstevenen. De rijken hebben het voor het zeggen, en de armeren moeten boete voor de aarde die als resultaat overblijft; Een totale wasteland met verlaten gebouwen, winkelcentra en industrieën. Voor een tientje kun jij in ieder geval ook genieten van deze rijkdom, te weten op de console in ons geval.
Het concept van deze game mogen vrij simplistisch in elkaar steken, en daar houd ik persoonlijk ook wel van. Het enige wat je namelijk hoeft te doen, is de golfbal in het gat te slaan. Nee, je hebt geen putter en ander slaggerei, maar je moet het doen met één simpele golfstick. Je krijgt een bepaalde hoeveelheid strokes waarin je de bal in het gat moet zien te krijgen. Je kunt zowel verticaal de hoek bepalen waarin je de bal slaat, maar natuurlijk worden de levels alsmaar uitdagender naar mate je vordert. In het begin is het misschien nog wel een eitje om binnen 1 tot 5 strokes de bal in het gat te krijgen, maar naar mate de levels vorderen heb je meer dan 10 shots nodig. Hoe hard of zacht je slaat, is natuurlijk ook bepalend voor het bereik van de bal. De omgevingen zijn volledig cel-shaded, en zien er cartoony uit. Echter zijn ze uitermate strak uitgewerkt, waardoor je waarschijnlijk de beelden uitermate kunt waarderen. De grafische stijl is vooral ‘blauwig’. Alles is dan ook uitgedost in het licht en donkerblauw, waarmee de contrasten aangegeven worden. Echter zijn er hier en daar ook oranje- en paarse vlagen te zien op gebouwen en bijvoorbeeld je karakter, dat oranje gekleurd is. Het spel is volledig 2D, maar je kunt de bal bijvoorbeeld wel etages hoog slaan door uitkervingen in de vloeren. Daarnaast heb je openslaande deuren waar je de bal doorheen moet slaan wanneer ze open gaan. Meer dan slaan tegen de bal is het eigenlijk niet, en daarmee heeft men direct de gehele gameplay uit weten te leggen. Het klinkt saai, maar is eigenlijk des te verslavend, Het geeft je namelijk ‘n beetje het midgetgolf-gevoel dat je hebt wanneer je zelf aan de gang gaat met een stick in real-life.
Te doen, maar ook ondoenlijk
Met ruim 30 levels die je kunt spelen zul je niet heel lang bezig zijn, maar daar is de prijs ook redelijk naar. Na ‘n dikke 2 uurtjes ben je namelijk redelijk ver gevorderd in het spel en kun je deze zelfs afronden. Het spel word begeleid door stemmen en muziek die onthullen hoe de aarde ten onderen is gegaan. Radio Nostalgia From Mars vertelt het leven van mensen die wisten te ontkomen aan de dood. Het gaat van Radio DJ’s tot Marsbewoners die graag het oude leven weer terug willen van de Aarde. Verder is er ook nog een Challenge mode waarin je in een bepaald aantal slagen de holes moet zien te winnen. In de Iron-mode tot slot wordt elke fout afgestraft en moet je binnen ongekend lage slagen de levels zien af te ronden. Als je het spel vervolgens uitspeelt speel je nog de soundtrack vrij en krijg je een art-book dat je kunt bekijken.
Unieke concepten als deze kunnen mij niet vaak genoeg uitkomen. De indies laten vaak zien dat ze betere game concepten maken dan de triple A-developers. Dit is ook zo’n game die niet alleen simpel en toegankelijker is, maar ook een lichte verslavingsfactor kent. Het is een beetje de Scorched Earth gameplay maar dan simpelweg een balletje naar het eindpunt brengen, in plaats van een kogel exact de goede richting meegeven, mik je een bolletje naar ‘n gat. De graphics en de unieke, soms ook wel wat overheersende audio, maken dat het spel ook kwalitatief hoogstaand aanvoelt. Natuurlijk worden veel objecten vaak gerecycled door de ontwikkelaar, maar de erg schone user interface en de cel-shaded achtergronden zorgen ervoor dat alles 3D aanvoelt, terwijl het volledig 2D is. Soms zie je zelfs in de voorgrond ‘n rat voorbij lopen op een buis die per ongeluk in beeld lijkt te komen. Het zijn van de subtiele dingen die voor die kleine details zorgen die het spel nog unieker maken. Ook de manier waarop de wereld wordt getoond, wat eigenlijk de pijnlijke waarheid is van dit moment, laat je ook een beetje nadenken over waar we met z’n allen eigenlijk mee bezig zijn. Die paar windmolentjes, die je ook in de game ziet, doen de kapotmakerij van de mens dan ook niet teniet. Dat het spel misschien wat eenzijdig is, en niet echt heel veel herspeelbaarheidswaarde kent, mogen dan al snel vergeten worden. Er zijn belangrijkere dingen in de wereld…
