Falen is geen optie
Elk platform heeft zo haar exclusives die het verschil moeten maken, zo ook Sony’s PlayStation 3 natuurlijk. Waar we Zelda, Mario en Metroid op de Nintendo platformen mogen verwachten, daar heeft Microsoft het goed op orde met franchises als die van Halo, Forza en Fable. Sony doet het al tijden lang, zeg maar gerust generaties lang goed met reeksen als die van Gran Turismo, Ratchet & Clank en natuurlijk God of War. Van die laatste franchise is inmiddels deel 3 op de console gearriveerd, en ik denk dat de meeste niet meer kunnen wachten om hun tanden hierin te zetten, en terecht!
God of War III is namelijk een titel waar al sinds de launch van de PS3 op gewacht wordt. Hack ’n slash is dit jaar een hot genre, maar iedereen weet dat games als Bayonetta, Darksiders en Dante’s Inferno niet in de buurt komen van deze krachtpatser. De verwachten zijn dus hooggespannen, maar kon de developer het ook ditmaal waarmaken? Het spel liet zich op de GamesCom al uitgebreid speelbaar zien en toen bleek al dat we hier te maken hebben met een echt brute game. De gameplay is verre van kindvriendelijk en ook de graphics laten niet te wensen over. De tevens niet zo vriendelijke Kratos neemt het in dit deel op tegen Zeus. Daarmee lijkt alles wel gezegd, maar tijdens je weg zul je de nodige eindbazen tegen gaan komen die het je zeer moeilijk zullen maken. Vijanden als Harpies, je broer Hercules en Helios zullen op je pad komen en dat is alleen maar genieten geblazen kan ik je zeggen.
Enorm gevarieerd
Daar waar je vroeger simpelweg kon hakken tot je erbij neer viel, daar zijn tegenwoordig RPG-elementen van groot belang, zo ook in God of War III. Zo kun je namelijk na het platwalsen van tegenstanders credits verwachten, ook wel bollen genoemd in het Nederlands, die naar je toe komen zweven die je vervolgens kunt inruilen voor extra abilities. Deze abilities zijn gekoppeld aan een wapen en knoppencombinatie die je vervolgens kunt gebruiken. Natuurlijk heb je ook weer speciale actiemomenten die je kunt aanroepen welke een soort van mana opslokken. Deze zijn ook gekoppeld aan het wapen, en variëren flink. De wapens kunnen weer levelen tot een maximale level cap van 3, al dan niet 5 en worden dus steeds functioneler naar mate je vordert in het spel. Dat is nog niet alles want je kunt ook nog schatkisten vinden waarin speciale voorwerpen verborgen zitten, die je vervolgens moet sparen voor upgrades van bijvoorbeeld je health bar. In totaal heb je 3 balken die belangrijk zijn, te weten je health balk, de mana balk en een ‘bar’ die zichzelf na korte tijd weer vult en nodig is voor speciale acties, waaronder het gebruik van zonlicht om tegenstanders te verblinden, of het gebruik van je boog.
Die RPG-elementen zijn erg simpel en beter dan die van bijvoorbeeld Dante’s Inferno. Maar het draait natuurlijk allemaal om de actie, en die is nergens zo bruut als in God of War natuurlijk. De meedogenloosheid die heerst in het spel maakt deze game echt harder dan concurrerende games. De speciale afslachtingen die je kunt uitvoeren als een opponent bijna dood is zijn natuurlijk het toppunt van grofheid, maar ook de nieuwe first person look waarbij je regelmatig kunt zien hoe Kratos op iemand inhakt maakt het allemaal ’n beetje extra bruut en meeslepend. Soms kwam bij mij ’n grijns op m’n gezicht als er weer zo’n bizarre aanval plaatsvond op het scherm, en je kunt erop rekenen dat ook jij zo nu en dan de wenkbrauwen zal fronzen met de actie die op je scherm voorbij komt.
Daarnaast heb je natuurlijk ook nog de mini-platformelementen, en ook die zijn kwalitatief gewoon beter dan die in andere games. Daar waar ze in Darksiders te langdradig waren, en in Dante’s Inferno weinig toevoegde, daar zijn ze in God of War III weer perfect gebalanceerd. De punten waarin je even simpel moet nadenken om verder te komen voegen wat extra variatie toe, en kosten niet te veel tijd, waardoor de vaart er mooi in blijft. Ook de besturing is weer netjes in orde, al is deze zoals we wel verwacht hadden. Persoonlijk had ik soms wel wat probleempjes met het vliegen, wat niet altijd even goed reageerde, waardoor je zo nu en dan in een zwart gat kunt vallen en terug bij af bent. Het spel is daarnaast iets pittiger dan andere games die eerder dit jaar verschenen in dit genre, maar dat mag ook wel. Een kritiekpunt is dat het spel niet echt goed herspeelbaar is. Je zult het moeten doen met de singleplayer, die weliswaar een geweldige ervaring oplevert en iets meer dan 10 uur zal duren, maar 100% lineair is, waardoor je het spel niet snel nogmaals zult spelen. Echter zul je het spel ongetwijfeld niet vergeten zodra je deze hebt uitgespeeld, want je bent daarmee zeker een ervaring rijker.
Perfecte overgang
Wat misschien nog wel het grootste compliment verdient zijn de graphics van deze hack ’n slasher. God of War III ziet er namelijk oogstrelend uit, zowel ingame als wat betreft cinematics. Alles loopt vloeiend in elkaar over en soms zie je het verschil tussen cinematics en ingame gameplay vrijwel niet. Die overgang is dan ook zeer goed uitgewerkt. Het gebruik van de camera is vergelijkbaar met die in Dante’s Inferno, en is daarmee dus statisch. Echte nadelen kon ik echter niet ondervinden, aangezien deze lekker meeloopt en nooit in de weg zal zitten of tegen zal werken. Het spel is misschien gedowngrade naar 720p, die weer geüpscaled is, maar oogt werkelijk haarscherp. Ook de lichteffecten in grotten die door de spleten van het steen schijnen, en de omgevingen zijn werkelijk adembenemend te noemen. Een puike prestatie voor de visuele designers van Santa Monica dus. Ook wat betreft geluid is het genieten, al is die van een iets mindere kwaliteit. Echte bass ontbreekt veelal en ook de stemmen van characters zijn minder als die in bijvoorbeeld Darksiders, die echt insloegen als een bom en kraakhelder waren. De soundtracks daarentegen zijn wel zeer episch en passen goed bij de sfeer die men neer wil zetten.
Sony heeft het weer geflikt en heeft wederom een kwalitatief hoogstaande game uitgebracht. God of War III laat zien waarom het de concurrentie met gemak achter zich laat. Het verhaal is misschien niet al te gecompliceerd en diepgaand, maar de boosaardige sfeer compenseert veel. De actie en de gameplay zijn soms lachwekkend grof en zeker niet kindvriendelijk, en dat maakt het avontuur nog boeiender dan je zou denken. Het singleplayer avontuur heeft een perfecte balans, waarbij de platformelementen goed afgewisseld wordt met constante hack ’n slash actie, en de eindbazen die opduiken hebben elk hun eigen aanpak nodig. Ik kan je zeggen, die zijn soms zeer imponerend te noemen, en deden me ’n klein beetje denken aan de Batman: Arkham Asylum kwaliteit. Ronddraaiende standpunten en camera’s, geweldig veel detail en een enorme voldoening zijn het resultaat. Helaas is het spel te lineair en statisch om het avontuur nogmaals met hetzelfde plezier te kunnen beleven, maar dat neemt niet weg dat de eerste playthrough een ongekende ervaring oplevert.
