Als je aan namen als Spider-Man of The X-Men denkt, dan denk je meteen aan die 2 hele toffe tekenfilm series die gebaseerd zijn op de bekende Marvel strips. Als je dan echter over een naam als Ghost Rider begint, dan denk je toch wel even drie seconden na voordat je weer weet dat ik het hier ook heb over een Marvel strip. Want Ghost Rider mag dan wel niet zo populair zijn zoals de bovengenoemde strips, maar de strip heeft wel genoeg in zich om ook naast Spider-Man en The X-man zich als game te vestigen.
De titel zou een combinatie moeten worden van Hack & Slash en motorracen (staat ook centraal in de gelijknamige strip). De ene keer pak je het mes of shotgun, en de andere keer ga je gassen in je net opgepoetste Harley Davidson. De vraag luidt natuurlijk; ‘’Is dit een formule voor een goede game?’’. Ik heb de game binnen gekregen, en ik zal je hoogstwaarschijnlijk antwoord gaan geven op die vraag. Ik heb in het verleden nog geen vroege impressie van de game kunnen geven of bedenken, dus ik wist haast totaal niet wat mij te wachten stond (op de Ghost Rider licensie na).
’’Ik kreeg een raar gevoel van Deja-Vu tijdens het spelen van deze game’’
De game begint, en wordt verteld in de vorm van een strip. Je speelt als Johnny Blaze, een doodnormale man die net achter het bedroevende nieuws komt dat zijn vader aan een ernstige vorm van kanker lijdt. Zijn vader zal hoogstwaarschijnlijk sterven, en Johnny heeft er echt alles voor over om zijn vader te redden. Dit is het punt waar de zogehete Mafisto de hoek om komt kijken. Hij biedt Johnny namelijk een bod aan wat hij eigenlijk niet kan laten gaan, Mafisto laat de kanker uit de vader van Johnny verdwijnen op één voorwaarde; Johnny moet zijn ziel opgeven aan Mafisto. Johnny gaat hiermee akkoord, alleen zit er wel een addertje onder het gras. Zijn vader sterft later op een veel gruwelijkere dood. En Johnny is gevuld met haat, alleen Johnny kan niets tegen Mafisto beginnen. Hij heeft uiteraard zijn woord gegeven en kan dus niet terug.
Als de strip eenmaal is afgelopen word je naar de hel gestuurd om bepaalde redenen, dit is eigenlijk gewoon een training zodat je alles onder controle krijgt en heeft dus niet veel meer met het verhaal te maken. Ik kreeg een raar gevoel van Deja-Vu tijdens het spelen van deze game, dat was het eerste wat mij opviel. Ik kon namelijk een aantal bewegingen maken die mij wel heel erg bekend voorkwamen. Toen ik eenmaal mijn wapen tevoorschijn trok, en in de lucht sprong en begon te schieten, wist ik het. Net als bij Devil May Cry kon je met wapens in de lucht springen, en vervolgens in het rond schieten. De moves leken dan ook wel rechtstreeks uit DMC te komen.
Met dit in mijn achterhoofd liep ik vervolgens naar het einde van het trainings-level, waar ik vervolgens op de motor kon rijden. Hèhè, eindelijk iets nieuws. Ik kon met kruisje springen, met de L2 knop sliden over de grond waardoor ik onder smalle punten heen kon. Met het rondje kon ik vervolgens een paar vijanden afknallen. Nadat dit werd gedaan moest vervolgens na een cut-scene tegen een baas gevochten worden. Nog iemand op de motor, en helaas, mijn vreugdemoment van vernieuwing in de game was na het vorige stuk niet meer terug gekomen. Ik kon doormiddel van twee verschillende knoppen namelijk rechts en links slaan. Iets wat vrijwel identiek overeen kwam met een ander motorrace spel Road Rash (oude PS1/PC titel). En na even nadenken bleek wel veel meer van dat spel te zijn overgenomen. Dit kan natuurlijk geen slecht punt zijn, maar doe het dan tenminste goed. Tijdens het spelen tegen de baas en nog vele andere motor stukjes merkte ik al snel op dat je veel te veel objectives moet uitvoeren. Je moet vijanden neerschieten en tegelijkertijd over objecten heen springen. Dan moet je weer remmen, en na één seconde onder iets sliden. Ongeveer 9/10 keer botste ik tegen een voorwerp aan, waarna ik weer helemaal opnieuw moest beginnen. Niet goed uitgewerkt dus, maar wel iets wat leuk kon zijn.
Natuurlijk is het motorrijden niet alles in de game. Je moet vaak in de game te vuist gaan met de vele vijanden. Je kunt een aantal combo’s doen, en nog wat combo’s unlocken. Je krijgt door het verslaan van vijanden een soort van vuurpunten, die je vervolgens weer kunt uitgeven door op elk gewenst moment in het spel op start te drukken, en dan naar de winkel te gaan. Je kunt je health upgraden, of je wapen, waardoor je dus in het spel vordert. Ook als je je aanvalskracht upgrade zien je aanvallen er bruter en krachtiger uit. Leuke rpg-elementen die ze wat mij betreft wel meer in het spel mochten verwerken.
De game is tergend, iets wat ik niet vaak zeg over een game.
Iets wat mij echt vreselijk dwars zat, en wat eigenlijk mijn grootste minpunt van het spel is, is het soort van combo-systeem dat vaak in de game terug komt. Sommige vijanden hebben namelijk een speciaal energieschild om zich heen. De speler moet dan doormiddel van afwisselende moves (grond en moves in de lucht) de combo-meter vol krijgen. Bij de meeste moet je ‘’Brutal’’ krijgen, wat ook wel staat voor de B-rank. Je begint op Damned, en werkt zo je weg naar Brutal. Als je dan de vijand eenmaal raakt, gaat het metertje zich vullen. Maar als je dan de vijand ook één keer mist, moet je het helemaal weer overnieuw doen. Ik moet hierbij zeggen dat het metertje ook niet bepaald snel vol gaat. Ik had bij de eerste keer dat ik tegen een dergelijke vijand vocht er een verbazingwekkende 15 minuten (!) voor nodig om het uit te schakelen, en ik maak hier geen geintje. Toen ik eenmaal later in het spel tegen twee van zulke vijanden moest, deed ik de console uit en stampte ik mijn weg vanaf de trap naar beneden..
Ghost Rider is een spel, dat je naar mijn mening alleen moet kopen als je écht een grote fan bent van de strip. De game biedt voor de mainstream gamer niet echt iets wat vernieuwend is, en ik raad die gamers die over dit spel zitten te twijfelen dan ook zeker grotere games als Devil May Cry aan als een stuk beter alternatief. Je krijgt hetzelfde, maar zelfs nog van betere kwaliteit. De graphics in Ghost Rider vallen nog mee, de game lijdt wel soms onder framerate problemen aangezien er met regelmaat vele vijanden in het scherm komen. Daarnaast heb je natuurlijk ook de standaard camera die je zelf niet kunt verzetten, waardoor die battles ook nog eens onoverzichtelijk worden. Aan het begin van deze review stelde ik mijzelf de vraag ‘’Is dit een formule voor een goede game?’’. Het antwoord daarop is nee, de game is frustrerend en valt regelmatig niet te bespelen. Als je na deze review nog steeds aan het twijfelen bent, en je bent een Ghost Rider fan, dan zou je de game misschien toch nog kunnen halen en er enig plezier aan kunnen beleven. Het enige goede aan deze game is dan nog dat hij 39,99 kost. Maar dan nog zou ik wachten tot hij voor 10 euro bij de Lydl ligt. Dat zegt genoeg dus.
