Forspoken

Forspoken werd drie jaar terug aangekondigd onder de naam project Athia en kwam voor flink wat mensen meteen hoog op het verlanglijstje. De studio achter Forspoken is nieuw, maar de mensen achter deze game hebben al jaren ervaring. Je hebt waarschijnlijk wel eens van een klein spelletje gehoord met de naam Final Fantasy XV. Een nieuwe titel van een nieuwe studio is altijd spannend en met Forspoken is dat niet anders. Forspoken is een nieuw IP, niet gebonden aan andere bestaande franchises en dit moet voor Square Enix een grote gok wezen. En na flink wat uurtjes te hebben doorgebracht in de wondere wereld van Forspoken doet deze game erg veel denken aan de eerste Assassin’s Creed. Zowel bij de grote pluspunten die deze game rijk is, maar ook de vele minpunten die de game helaas tegenhouden.

Van New York tot Athia

Forspoken begint in New York. Voor Frey Holland is het leven zwaar. Ze is als wees opgegroeid en nu draait elke dag om overleven. Geen geld, geen vrienden en heel veel problemen. Het is meteen duidelijk dat het leven geen sprookje is voor Frey. Het kost dan ook wat moeite om je in de schoenen van het hoofdpersonage te plaatsen. Ze heeft een grote mond, is eigenwijs en heeft weinig kwaliteiten waar je meteen van denkt dat lijkt me iemand die ik graag wil volgen. De game neemt ruim de tijd om de basis neer te leggen voordat je, eindelijk, een armband tegenkomt die je naar de wonderlijke wereld Athia tovert. Dit is wat je verwacht van alle beelden van de game en het was een dapper besluit om de speler zo lang te laten wachten op de eerste echte actie. En dit besluit werkt voornamelijk tegen de makers, je weet als speler niet wat je te wachten staat en met name het tweede helft heeft heel wat moois in petto.  Een vooruitblik in de eerste minuten van de game had enorm geholpen om iets meer geduld te eisen van de speler.

De armband, Cuff, is een magisch armband met een eigen persoonlijkheid. Cuff staat je tijdens je avonturen bij met vele opmerkingen en tips. Dit zorgt ervoor dat je een hoop informatie meekrijgt in je gesprekken met je armband. Maar naast informatie zorgt de armband er ook voor dat je beschikt over een hoop magie. Deze magie heb je ook echt nodig want de Athia blijkt vol gevaren te zitten. De vier rijken van Athia werden ooit geregeerd door vier Tantas. Deze tovenaressen beschikken over buitengewone magische krachten en hebben de mensen onderdrukt. Nu heerst er een ziekte over het land die alle inwoners en wezens in monsters veranderde. Gelukkig is Frey immuun en met Cuff aan haar zijde wordt haar, deels tegen haar wil, gevraagd om deze wereld te verlossen van deze vier Tantas. Al met al heeft de game een hoop te vertellen, maar het verliest soms de focus op de grotere interessante thema’s.

Van enorme draken tot huiskatten

De game kun je simpelweg in tweeën splitsen als we kijken naar de gameplay. De enorme open wereld die we kennen van de eerste trailers en het rondlopen in een enorme stad. Het ontdekken van de hoofdstad van deze wereld lijkt op eerste gezicht erg interessant. Het ziet er tof uit, zit bomvol personages en je wilt al snel meer te weten komen. Hier komen dan ook snel de Japanse RPG invloeden naar voren. Je loopt rond en je wordt van de ene kant naar de andere kant gestuurd om te praten met diverse belangrijke personen. De gesprekken worden filmisch weergegeven en je kunt ze ook versneld doorlopen door als je een stuk tekst gelezen hebt een knop in te drukken. Alle overgangen in deze game worden gedaan door naar zwart te faden. Zo praat je met iemand, fade naar zwart, iets meer uitleg, fade naar zwart, andere hoek, fade naar zwart. Combineer je dit met dat je soms tussen deze gesprekken maar een paar meter moet lopen of alleen een ladder moet beklimmen om weer in de volgende cut scene uit te komen dan voelt het resultaat niet erg vloeiend aan. Bovendien zijn de opdrachten die je hier kunt vinden wel erg klein als we het vergelijken met de wereld proberen te redden van enorme draken. Zo zul je katten achtervolgen, dansen of een rondleiding volgen door de stad. Niet de meest spannende activiteiten.

Het tweede deel is dan ook waar echt de kracht ligt van deze titel. Hier wordt je in een enorme wereld gegooid waar je met een noodgang doorheen kunt rennen. Een erg tof gevoel. En dit is exact hetzelfde gevoel wat ook de eerste Assassin’s Creed had. De eerste keer dat je van een toren sprong, je eerste moord en de eerste keer dat je toegang kreeg tot die enorme wereld dat zul je niet zo snel vergeten. De schaal heeft zowel zijn voor en nadelen. Zo zul je hier niet om elke meter iets interessants tegenkomen, maar aan de andere kant zul je niet zo lang te hoeven lopen om bij het volgende punt aan te komen. Je kunt haast over elke heuvel heen vliegen. Het gaat niet zo soepel als in een Spiderman, maar als je het eenmaal een beetje onder de knie hebt dan komt het zeker in de buurt. De wereldkaart ligt ook vol markers en je hoeft hier dus ook niet op te zoek te gaan om iets te ontdekken. Voor sommige spelers zal dit een tegenvaller zijn, want zo voelt het wel al snel aan als een enorme lange takenlijst afgaan. Een handige tip hier is dan ook, probeer niet alles in het begin te doen. De makers verwachten zelfs dat je eerst de hoofdlijn volgt.

Magische aanvallen met een twist

Het vechtsysteem in Forspoken probeert iets fris te doen en het resultaat is best tof. Waar je in veel van dit soort games je meteen met een zwaard aan de slag gaat, begin je hier met magische aanvallen. Je kunt zo projectielen afschieten en door een aanval langer op te laten laden kun je ze meer schaden toedienen. Door de schouderknoppen in te drukken kun je ook wisselen tussen de vele aanvallen, vergelijkbaar met de Witcher, waardoor je tijdens de gevechten regelmatig wisselt om zo de juiste aanval te kiezen. Door XP te verzamelen verdien je nieuwe aanvallen en door uitdagingen te voltooien kun je deze aanvallen ook weer upgraden. Je kunt je cape, ketting en zelfs je nagels upgraden voor diverse voordelen. Het werkt wonderbaarlijk goed en na het verslaan van je eerste Tanta zul je erachter komen dat je een nieuwe set aanvallen en speelstijl vrijspeelt. Met vier speelstijlen totaal en tientallen aanvallen en spreuken is er dus genoeg keus. Combineer je dit met de hoge snelheid, bewegingsvrijheid en de gulle ontwijkknop dan ziet het er toch wel erg soepel en vlot uit.

Helaas bevat de game wel een groot aantal kleine irritatie puntjes op het gebied van de interface. Zo verwacht je de kaart te openen als je op de touchpad drukt. Maar hier kom je uit op het laatste deel wat je hebt bezocht. Sloot je het menu in je inventaris en druk je daarna op de touchpad dan komt de kaart niet tevoorschijn maar je inventaris. De linker trigger is ook de grote aanval en voor veel mensen fris van Horizon verwacht je hier het richten. Zo zul je regelmatig deze aanval verspillen door per ongeluk die knop in te drukken. Cuff komt zowel uit je controller als uit je speakers en dit zorgt voor een flinke echo. Kun je niet lopen als je regelmatig praat met Cuff en zijn de overgangen van cutscene naar spelen tenenkrommend traag. Als je een kist opent moet je nogmaals drukken om het voorwerp op te pakken in de schatkist en zo gaat de lijst nog wel even door. Het zijn allemaal geen grote spel brekende problemen, maar het voelt wel minder gepolijst aan.

Hopelijk komt er een Forspoken 2

Forspoken verdeelt spelers. Sommige zijn teleurgesteld anderen zien de grote pluspunten. De game heeft flink wat tijd nodig om op gang te komen, maar je kunt deze game onder de 15 uur zo goed als uitspelen. Maar je kunt er met gemak vier keer zoveel insteken als je wilt. Dit zie ik als een pluspunt. De speler bepaalt zelf hoeveel tijd die erin wilt steken. Je hebt niet elke hoek uitgekamd en elke zijmissie ondernomen, maar je hebt dan wel een toffe reis meegemaakt. De game laat op diverse momenten zien hoe een PS5 titel eruit moet zien. De hoogtepunten voelen toch wel erg tof aan en de game weet heel veel elementen succesvol te combineren. Je begint langzamerhand te wennen en zelfs te hechten aan Frey. Zelfs Cuff begint toch wel een grappige kant te krijgen. De game is zeker niet een gepolijste diamant, maar een ruwe JRPG die soms zelfs erg doet denken aan de RPG’s van tientallen jaren terug. Ik hoop dan ook dat Forspoken een vervolg krijgt net als Assassin’s Creed. De makers verdienen de kans om door te sleutelen aan deze game, mogelijk meerdere vervolgen om de gameplaystukjes allemaal een nette plek te geven.