Niet de status van klassieker
Final Fantasy VIII wordt geregeld beschreven als het zwarte schaap van de PlayStation 1 era. De game had behoorlijk hoge verwachtingen na het succes van Final Fantasy VI en VII. Velen vonden dat het deze verwachtingen niet waarmaakte. Ikzelf had niet direct diezelfde hoge verwachtingen en vond Final Fantasy VIII een RPG waar ik me prima mee kon vermaken. Twintig jaar later ben ik hier niet meer helemaal zeker van. Het is nog steeds een degelijke game met een bizar verhaal, een fantastische soundtrack en memorabele personages. Deze remaster heeft het mij echter wel duidelijk gemaakt hoe ongebalanceerd een groot deel van deze game eigenlijk is.
Final Fantasy VIII speelt zich af in een wereld waar niemand opkijkt van monsters en mythische wezens genaamd Guardian Forces. Sterker nog, Guardian Forces worden gebruikt als sterke wapens tijdens oorlogen en revoluties. Één zo een gebruiker is Squall een nieuw lid van SeeD van Balamb Garden. SeeD is een soort groep van elite soldaten die ingehuurd kunnen worden voor allerlei undercover missies voor mensen in nood. Uiteraard voor een flinke smak geld. Squall begint zijn SeeD carrière met het helpen van een groep rebellen in een nabijgelegen stad. Dit loopt niet helemaal hoe het zou moeten lopen. De missie mislukt en er lijken hogere krachten aan het werk te zijn in deze relatief realistische wereld. Het verhaal escaleert vanaf hier al snel naar torenhoge niveaus waar menig science fiction liefhebber nog van achter zijn of haar oren zal krabben. Te diep erin gaan zal al snel resulteren in spoilers, aangezien de meest bekende thema’s zo een beetje de revue passeren. Laat ik het daarom zo zeggen, het verhaal is redelijk complex, niet aan iedereen besteed en geregeld erg ver gezocht.
Als een foto achter mat glas
Het eerste wat spelers van het eerste uur zal opvallen zijn de karaktermodellen. Alle karaktermodellen, zelfs niet speelbare personages, hebben een flinke oppoetsbeurt ontvangen om zoveel mogelijk met de huidige tijd mee te kunnen. De blokkerige pixel modellen van de originele modellen zijn nu daadwerkelijk goed te herkennen zowel tijdens als buiten gevechten. Het moet gezegd worden, het uiterlijk van deze modellen gaf mij zo nu en dan het gevoel dat ik een PlayStation 2 game aan het spelen was. Animaties zijn weliswaar nog steeds redelijk stroef, maar het resultaat kan alleen becomplimenteerd worden. De pre-rendered achtergronden lijken daarentegen helemaal geen upgrade gekregen te hebben. Deze zijn, doordat ze nog de oude resolutie hebben, behoorlijk wazig. Het lijkt een beetje op een foto die je achter mat glas houdt. Dit is dan ook gelijk de keerzijde, want de behoorlijk gedetailleerde karaktermodellen op deze wazige achtergronden zorgt voor een wat surrealistisch geheel. Vooral als er zich vrij veel karakters tegelijkertijd op het scherm bevinden. Meest bizarre is nog als karakters na een cutscene onderdeel worden van de pre-rendered achtergrond. Dan veranderen ze in een onherkenbare pixelachtige puinzooi.
Wat soundtrack betreft kan ik enkel lof uitspreken. Deze heeft geen upgrade gekregen als onderdeel van deze remaster. Dat is ook totaal niet nodig. Final Fantasy VIII heeft altijd al één van de beste soundtracks in de serie gehad. Orkestrale tracks zouden het audiovisuele gedeelte helemaal compleet maken, maar stukken als ‘The Extreme, Maybe I’m a Lion, The Man with the Machine Gun, Don’t be Afraid en Force Your Way’ zijn tijdloos en passen perfect bij de game.
To magic or not to magic
Final Fantasy VIII maakt geen gebruik van een traditioneel level systeem. De eerdergenoemde Guardian Forces zijn de dragende kracht van hoe je jouw personages opbouwt. Je karakters levelen weliswaar en monsters levelelen gezellig met je mee. Deze levels doen daarentegen niet zo bijzonder veel met je statistieken. Je maakt jezelf sterker door magic te “drawen” van monsters en bijzondere punten op de landkaart. Van iedere soort magic kan je er honderd meenemen en tijdens gevechten als items gebruiken. Je kan magic echter ook gebruiken om individuele eigenschappen (zoals strength, HP, vitality, verdediging tegen een bepaald element, etc.) van je personages sterker te maken. Iedere Guardian Force geeft je een aantal eigenschappen waar je magic op kan zetten. Ifrit geeft je bijvoorbeeld de mogelijkheid om magic op strength te zetten. Is je basis strength zestien en zet je er honderd fire op? Dan kan dat al snel met tien verhoogd worden. Later kan je ook magic op je normale aanval zetten, zodat je bijvoorbeeld een verhoogde kans hebt om een monster na een aanval in slaap te meppen. Dit hele systeem heet het ‘junction system’ en geeft je redelijk wat opties om je karakters zo te maken als je zelf wilt. Wil je Squall idioot sterk maken? Zet je sterkste magie op strength en je zal dubbel zoveel schade doen. Moet je tegen een monster vechten die je constant belaagd met magic? Zet silence op je basisaanval om ervoor te zorgen dat zo een monster geen magic meer kan gebruiken. Gevechten worden zo ook grotendeels een puzzel van welke magic je tijdens bazen loslaat en welke je gebruikt om jezelf sterker te maken. Je Guardian Forces vormen zo een soort klassensysteem waarbij je ook nog eens individuele vaardigheden van ze kan levelen. Dat zijn basale zaken zoals 10% meer HP of 20% meer strength. Het is zeer uitgebreid en geeft je voldoende opties.
Het nadeel van dit gehele systeem is dat het niet echt goed gebalanceerd is. Het is vrij eenvoudig om met een aantal eenvoudige combinaties overpowered te raken. Dat is wat een beetje zonde is aan deze remaster. Dit systeem schreeuwde in 1999 al om gebalanceerd te worden en nu met een optie om de speelsnelheid drie keer te versnellen al helemaal. In een korte periode kan je in het begin van de game al van allerlei soorten magic honderd drawen en door een groot deel van het begin heen walsen. Een gemiste kans als je het mij vraagt, want dit systeem is een behoorlijk goed idee. Alleen niet echt helemaal optimaal uitgevoerd.
Persoonlijk vraag ik me een beetje af voor wie deze remaster bedoeld is. Het is nog steeds die oude vertrouwde turnbased Japanse gameplay. Op graphics en een drietal boosters (versneld spelen, geen random encounters en een soort godmode) na zijn er niet echt verbeteringen doorgevoerd. De vraag is dan ook nog of je die grafische verbeteringen eigenlijk wel beter vindt. Voor degene die het origineel hebben gespeeld is het daarom praktisch dezelfde game. Nieuwkomers kunnen dan weer struikelen over de trage en verouderde gameplay. Is deze remaster de beste versie? Voor consoles zeker. Voor Steam gebruikers? Nee, de vorige re-release uit 2013 is mijns inziens de betere keus.
Desalniettemin, mocht je zin hebben in een nostalgische trip dan is deze remaster vooral op consoles zeker wel de moeite.
