Toen Final Fantasy volwassen werd
De Pixel Remaster van Final Fantasy VI. Het deel waar velen waarschijnlijk op zaten te wachten. Het magnum opus van de 2D delen, het einde van een tijdperk en op zichzelf een gigantische game. Jaren na de originele release op de SNES kwam deze game pas uit in Europa. De eerste Playstation was toen zelfs al op de markt. In Europa (en deels Amerika) zouden we het genre niet begrijpen. Tot Final Fantasy VII werd uitgebracht en een mega groot succes was. Tja, en toen? Alle voorgaande delen ook maar uitbrengen op alle denkbare platforms. Zoals De Jeugd van Tegenwoordig toen al zei, de rest is geschiedenis.
Zelf had ik Final Fantasy VI en allerlei andere Japanse RPG’s (Secret of Mana, Lufia: Rise of the Sinistrals, Secret of Evermore en Terranigma) voor die tijd al gespeeld. Het was voor mij niet echt nieuw en toch is tot de dag van vandaag deel VI mijn favoriete deel in de serie. Of het mijn favoriete JRPG is durf ik niet te zeggen. Daar hebben Lufia: Rise of the Sinistrals, Terranigma en Chrono Trigger net zo veel recht op. Het was ook een tijdje geleden dat ik Final Fantasy VI voor het laatst had gespeeld. Deze remaster liet wel weer meteen zien waarom juist dit deel zo goed is.
Balans zoeken in de wereld
Final Fantasy VI speelt zich af nadat een grote oorlog heeft plaats gevonden. Magie is verdwenen, de wereld is in balans en de meeste mensen zijn nagenoeg tevreden. De game heeft niet echt een hoofdpersonage, maar als je een personage aan zou moeten wijzen dan is het Terra, aangezien het verhaal met haar start en eindigt. Terra is één van de weinige die nog wel magie kan gebruiken en meerdere conflicterende partijen zijn daar natuurlijk wel in geïnteresseerd, want ze zou zowel de sleutel van vernietiging als verlossing kunnen zijn. Het Gestahl koninkrijk wil haar maar al te graag gebruiken om terug aan de macht te komen. Wat volgt is een serie van gebeurtenissen die in zo een snel tempo achter elkaar opvolgen dat je er bijna een whiplash van krijgt. Je bent vrijwel nooit allen maar van het ene naar het andere stadje aan het lopen, totdat de bad guy eens een keer wint. Vanuit daar wordt Final Fantasy VI ineens één van de eerste open wereld Japanse RPG’s en ben je vrij om op je eigen tempo alles te doen. Met als doel de volledige bende weer bij elkaar brengen en de badguy te lijf te gaan.
Uniek in Final Fantasy VI is de grote cast van karakters met allerlei achtergronden en dus classes. Het jobsysteem van Final Fantasy V is uit het raam gegooid om weer plaats te maken voor het systeem uit Final Fantasy IV. Ieder karakter heeft dus een basis klasse met een unieke set aan vaardigheden. Locke is bijvoorbeeld overduidelijk de thief en Sabin een monk. Dat zie je ook aan de skills die ze hebben, want Locke is de enige die items kan stelen van vijanden. Genoeg van de meer exotische personages zijn zelfs optioneel en hoef je dus niet eens tegen te komen. Het is wel aan te raden om opzoek te gaan. Bijna alle personages worden namelijk uitgediept met vrij uitgebreide motieven waarom ze met je mee gaan en wat de beweegredenen zijn om tegen Gestahl te vechten. Ze zijn niet allemaal ijzersterk. Het grootste deel daarvan is echter zeker wel de moeite waard om op te zoeken.
Vrienden zoeken in de ruïnes
Wat battle system betreft doet Final Fantasy VI nog niet eens zo heel veel bijzondere dingen. Het was een logische verfijning van het ATB systeem dat in het SNES tijdperk door heel veel spellen van Square werd gebruikt. Het is vooral veel meer opties en flexibiliteit. Terra is uiteindelijk natuurlijk niet de enige die magie kan gebruiken. Dat zou tegen alles ingaan wat Final Fantasy is. Centraal in het verhaal staan Espers. Mythische wezens die dienen als summons. Net zoals wapens kunnen karakters deze toevoegen aan hun uitrusting. Dit geeft hen niet alleen een summon die ze kunnen gebruiken, maar ook een vaste set aan spreuken die men permanent ken leren. Technisch gezien kan dit ervoor zorgen dat je personages krijgt met allemaal dezelfde set aan spreuken. Je dient er dan wel flink voor te grinden waardoor het in de praktijk niet heel vaak voorkomt. Ultima krijg je bijvoorbeeld niet gratis bij die paar potions die je zo koopt.
Overigens zorgt de gigantische bak aan opties er wel voor dat gevechten na flink wat wapens en uitrusting te hebben verzameld relatief eenvoudig worden. Zonder te grinden of sidequests te doen kunnen baasgevechten best pittig zijn. Niet zo lastig dat je echt vast komt te zitten, maar wel dat je enigszins moet gaan nadenken over je acties. Het komt dus niet in de buurt van de Final Fantasy IV Pixel Remaster (die echt te eenvoudig is). Uitdagend wordt het echter niet.
Gezien de term remaster kan ik natuurlijk niet eindigen zonder iets te zeggen over het audiovisuele aspect. Final Fantasy VI heeft hier grafisch gezien het minste baat bij. De game zag er al goed uit en een klein beetje boenwerk was al voldoende. Achtergronden en karakters zien er wel zichtbaar beter uit en de effecten van spreuken zijn compleet nieuw geanimeerd. De bekende opera scène is volledig nieuw gemaakt in een 2.5D rendering die we kennen van bijvoorbeeld Octopath Traveler. Ergens was het leuk geweest om de volledige game zo te hebben. Al had dat weer een behoorlijke impact kunnen hebben op de nostalgische waarde waarvoor deze remasters toch zijn bedoeld.
Alleen maar lof voor de audio. Net zoals de andere remasters is ook deze in een orkestraal jasje gegoten met bijna alleen maar succes. Final Fantasy VI kan een wat deprimerende sfeer hebben en de vele tracks met een duidelijk aanwezige piano of rustige fluit tonen versterken die sfeer behoorlijk. De viool in het standaard boss battle theme voegt zo veel meer toe aan de wanhoop die bij die track hoort. Waarom ze het tweede overworld theme (Searching for friends) hebben vertraagd is me wel een raadsel, want het origineel had meer energie en emotie.
Final Fantasy VI was in 1994 een uitstekende game en in 2022 is hij dat nog steeds. De magnum opus van Square op de SNES. Al die jaren later is de game nog steeds zonder enkele probleem speelbaar. Je moet allicht wennen aan de 2D graphics als je de game nog nooit hebt gespeeld. Ik kan alleen iedereen aanraden om het eens te proberen. Het blijft één van de beste JRPG’s. Zelfs 28 jaar na de originele release.
