Het volgt elkaar snel op
Final fantasy is een naam die al jaren meegaat. Square-Enix is nu op de remake tour. Na deel 1 en 2 naar de PSP gebracht te hebben komen ze nu met Final Fantasy IV: The Complete Edition. Met Final Fantasy 012: Duodecim nog maar net achter de kiezen, kunnen we alweer met deze nieuwe game aan de slag. Laten we dus direct gaan kijken of zo’n respectievelijk oude titel nog bestaansrecht heeft.
Final Fantasy IV kwam origineel uit in 1991 op de SNES. Het gaat hierbij om een JRPG zoals die bekend is, turn based gevechten en lange uitgebreide verhalen. FF IV staat bekend als één van de beste delen uit de Final Fantasy reeks. Deze variant van deel IV heet de Domplete Edition en is de originele game plus de later uitgebrachte episodes, genaamd ‘The after years’. Een nieuwe game genaamd Interlude staat ook op het schijfje, deze game is de schakel die IV en ‘The after years’ met elkaar verbindt.
Het verhaal speelt zich af rond een zwarte ridder genaamd Cecil. Op een dag komt hij terug van een reis om voor de koning een kristal te halen en denkt de koning dat Cecil hem gaat verraden en wil hij hem niet meer zien. Om op goede voet te komen met de koning reist Cecil af naar een dorpje met een ring die verkregen is van hem. Ineens staat het dorp in brand en Cecil weet genoeg. Na jarenlang onschuldige mensen te hebben vermoord in naam van de koning gaat hij zich afzetten tegen hem. Cecil wil de slechte dingen goed maken. Het klinkt natuurlijk als een beetje afgezaagd verhaal maar dat is het echt niet, het verhaal wordt met zo’n overtuiging gebracht en is veel diepgaander dan hierboven is beschreven.
Tijdens zijn reis wordt hij vergezeld door een groep van karakters. De eigenschappen van de karakters zijn in elk spel ongeveer hetzelfde, een aantal krijgers, zwarte magiërs, en witte magiërs. In IV is dit niet anders, je wordt vergezeld door Rydia, een in het begin zwak karakter die uitgroeit tot een van de sterkere medestanders. Daarnaast zijn er nog tweeling magiërs Porom en Palom, een ninja Edge en je makker van het begin, Dragoon Kain. Het krachtige punt van het spel is dat je echt om je karakters gaat geven. Je bouwt een band op met je groepsleden. En dat is nou éen van de sterkste punten van Squaresoft (Square-Enix nu). Ze weten hoe ze menselijke emoties in games moeten verwerken. Daarom zijn hun titels zo goed, vroeger vooral. De schrijvers achter de verhalen weten precies wat er moet worden geschreven om bepaalde emoties op te wekken. Je laat bijna zelf een traan als een teamgenoot het loodje legt.
ATB
Het vechten gaat via het welbekende Active Time Battle. Dit houdt in dat de actie wel turn based is maar niet zo hard core als een Dragon Quest, het is geen schaken. Tijdbalken lopen vol waarna een actie kan worden gedaan. Hierdoor blijft de nood om op te letten bestaan. Je kunt niet het even een uur wegleggen zoals in sommige JRPG’s. Ieder karakter heeft zijn eigen aanvallen, het gewoon slaan met het zwaard of de staf tot summoning, black en white magic en darkness aanvallen. Het volgen van het verhaal gaat via een open wereld waar je van locatie naar locatie verplaatst, terwijl je onderweg flink wat vijanden te lijf gaat. Ja, pop-up gevechten zitten er gewoon in. Dus een klein stukje lopen resulteert vaak in een hoop gevechten, wat helemaal geen nare eigenschap is. Je volgt als speler meestal het hoofdverhaal en er zijn meerdere side quests, maar niet zo extreem veel als in tegenwoordige spellen.
Een klein minpunt zijn toch de graphics van de game. Het is allemaal wel opgepoetst en er zijn zelfs een paar prachtige CGI-filmpjes ingezet, maar toch ziet de game eruit alsof het een SNES game is, en dan snap je niet waarom je volledige PSP- prijs neer moet leggen. In de tijd van de 16-bit consoles waren er ook geen mogelijkheden om grafisch de lat erg hoog te leggen, de gamer in die tijd moest op andere manieren weggeblazen worden door een spel, dat is de reden waarom de verhalen in spellen in die periode vaak veel sterker waren.
Audio verbeterd
Het geluid is prachtig verbeterd. In het 16 bit tijdperk en ook nog daarna was het geluid niet vaak om over naar huis te schrijven, dit is een stuk beter in deze PSP- versie. De originele game heeft een prachtige soundtrack. De extra content op het schijfje is wat jonger dan de originele game waardoor het geluid hierop nog beter uitkomt.
Dat de game 20 jaar oud is, dat is wel te zien. Grafisch ziet het er niet denderend uit en ook qua gameplay is het redelijk achterhaald. Maar het mooie van deze game is dat het helemaal niet uitmaakt dat deze game zo oud is. Het feit dat deze game al een aantal keren een remake heeft gehad op verscheidene platformen en ook nog gespeeld wordt zegt genoeg. Zelfs al heb je geen ervaring met deze Final Fantasy, toch blijft het een aanrader. Persoonlijk heb ik de Final Fantasy’s sinds deel 7 gespeeld en heb gezien dat na 9 het af zat te brokkelen. Het actiegerichte 13 is de laatste die ik helemaal grijs heb gespeeld na deel 9. Final Fantasy 4 zal ook helemaal grijs gespeeld worden. Final Fantasy 4 zal dan ook ongetwijfeld nog een hele tijd in de PSP blijven zitten. Het betreft hier een geweldige game die kwalitatief misschien wel boven deel 7,8 en 9 uit stijgt. Grafisch is de game weliswaar niet geweldig, maar dat maakt niet zozeer uit. Het verhaal is ijzersterk, het spel is erg verslavend en het totaalplaatje klopt gewoon. Als je een PSP hebt ben je bijna verplicht deze game te kopen, als je over de pop up gevechten heen kan stappen.
