Final Fantasy IV: Pixel Remaster

In de maneschijn 

Goud, dat hadden ze bij Square-Enix gedacht moeten hebben toen ze de Final Fantasy Pixel Remaster reeks aankondigde. Alle oude 8 en 16-bit delen uitbrengen voor een nieuw publiek met een moderner uiterlijk en een nieuw opgenomen orkestrale soundtrack. Breng ze uit op alle mogelijke mobiele platformen, PC en hoogstwaarschijnlijk in een later stadium op alle huidige consoles. Terwijl iedereen zit te wachten op Final Fantasy XVI kan men zich dus prima vermaken met de oudere titels in een nieuw jasje. Succes gegarandeerd, zou je zeggen.

We zijn ondertussen aangekomen bij Final fantasy IV. De eerste 16-bit titel en de allereerste met een verhaal dat in 1991 allerminst episch genoemd kon worden. Alle lichten stonden op groen tijdens het spelen, nadat ik een paar technische mankementen met excalibur had vernietigd. De game ondersteunt namelijk geen vsynch en heeft nogal last van screen tearing. Grafisch prachtig, ondanks de wat simpele karakter modellen, en de soundtrack tevens geweldig. De kroon pakken als beste versie van deze game? Nee, waarom leg ik later uit.

Final fantasy IV gaat over Cecil een Dark Knight met het moraal van een Paladin. Het leger waar hij de leider van is wordt misbruikt om met brute kracht de kristallen van de omliggende koninkrijken over te nemen. Dezelfde magische kristallen die alom bekend zijn in de serie. Onheil staat voor de deur en gekke dingen gebeuren. Cecil’s wereld stort in als hij van zijn positie wordt getrapt en naar een klein dorpje wordt gestuurd met een ‘Bomb Ring’ om het vertrouwen terug te winnen van de koning. Wat volgt is een bizar avontuur met, voor zijn tijd, ongelooflijke plotwendingen. Karakters in je team komen en gaan als het verhaal zich ontvouwt met als crescendo een redelijk absurde twist die een gemiddelde nieuwe speler totaal niet aan zal zien komen. Daar is niets aan veranderd. Afgezien van het wat matige script is dat niet nodig, want het verhaal is nog steeds net zo indrukwekkend als 30 jaar geleden.

Pixel perfect

Wat wel veranderd is zijn de graphics. De originele versie is natuurlijk behoorlijk verouderd. Niet gek gezien de in gamejaren bejaarde leeftijd van 30 (ouch, nu voel ik me ook meteen oud). Wat deze pixel remaster doet is een beetje lastig om op papier te zetten. Alle achtergronden, modellen en effecten hebben een significante upgrade in scherpte gekregen. Je ziet overduidelijk dat het een oude game is, maar dan met een HD sausje erom heen. Het resultaat is voor de nostalgische gamer prachtig. De kleuren knallen van het scherm en iedere spreuk is weer een genot voor het oog. Er zit een scené in de game waar je op een varende boot staat en het klotsen van het water ziet er oprecht schitterend uit. Alleen de kleine karakter modellen op de overworld vloeken wat met de gedetailleerde achtergronden. Het is niet direct lelijk. Ze vallen alleen nogal op, doordat het kleinere en minder gedetailleerde sprites zijn.

Wat muziek betreft tevens vooral lof. Menig purist zal wellicht schande roepen dat ze de soundtrack hebben aangepast. Het past wel bij het nieuwe uiterlijk. Het voelt meer gelaagd aan. De extra instrumenten geven Battle 2 (die van de boss battles) veel meer kracht en The Final Battle (uh, ja, die van het laatste gevecht) klinkt meer als een episch gevecht tussen het goede en kwaad. Ze zijn niet allemaal geslaagd. Een bepaalde track (de naam is een spoiler die ik niet kwijt wil geven) is minder onheilspellend / mysterieus dan het origineel en klinkt daardoor voornamelijk “leeg”. Alles bij mekaar opgeteld is het een verbetering die de game niet helemaal nodig had, maar wel welkom is.

Automatische combat

Tot dusver mijn positieve toon. Ondanks dat ik in de eerste uren van de game niet echt een negatief punt kon vinden sloeg de verveling na een tijdje als een mokerslag in. Was het de afwezigheid van de extra’s die in de verscheidene niet originele versies zaten? Het feit dat ik  hetverhaal al kende? Misschien toch de wat simplistische opzet? Nee, geen van allen. Het is het totale gebrek aan een moeilijkheidsgraad. De originele versie was al niet bijster moeilijk. Er waren wel momenten dat het spel een verschrikkelijke DPS check je kant opgooide. Sommige bazen kon je simpelweg niet verslaan zonder gedegen strategie. Dat is in deze versie wel anders.

Wat is er dan veranderd? Het aantal random battles is significant terug gedraaid om de game iets toegankelijker te maken. De keerzijde hiervan is dat er gesjoemeld is met de ervaringspunten. Je levelt namelijk een stuk sneller dan normaal. Monsters zijn dan weer niet moeilijker gemaakt dus je bent al snel overpowered als je ook maar een klein beetje rond dwaalt en tegen alles vecht zonder weg te rennen. Monsters lijken trager aan te vallen waardoor je ook nog door alles heen walst zonder geraakt te worden. Autobattle aanzetten, battle speed op maximum en je rent door de game alsof het een walking simulator is. Er zijn her-en-der wat moeilijkere gevechten. Ik had echter nooit het gevoel dat de game me echt uitdaagde om een slimme tactiek te verzinnen. Nou is moeilijkheidsgraad niet alles. Voor een goede 60% van de game wat afwezig naar je scherm staren en auto battle activeren is daarentegen gewoon niet leuk.

Net zoals Cecil zelf heeft de game twee persoonlijkheden die in strijd met elkaar zijn. Het verhaal en de presentatie zijn top en moet je minstens één keer meegemaakt hebben als je van het genre houdt. De moeilijkheidsgraad ligt alleen zo onnoemelijk laag dat je bijna een graphic novel aan het spelen bent. Vind je dat niet erg en heb je Final Fantasy IV nog nooit gespeeld? Zeker de gok wagen. Wil je toch wel enigszins wat uitdaging tijdens het gamen? Lekker links laten liggen.