Na een succesvol eerste deel welke aardig wat waardering kreeg van de pers is de Final Fantasy fighter Dissidia nu terug met het tweede deel, Duodecim. Waarom er voor een dubbele titel is gekozen, Final Fantasy Dissidia 012: Duodecim, want duodecim betekent 012 mag Joost weten, maar Japanners zijn aparte mensen.
De eerste vijf minuten van het spel wordt gevraagd naar een setup van je preferenties, moeilijkheidsgraden enzovoort. Snel hierdoor heen klikkend wordt de story mode opgestart en tot mijn verbazing dacht ik dat het gewoon de eerste Dissidia was, zo op het oog was er weinig aan verandert. Na er een hoop uren in te hebben gestoken blijkt wel dat er her en der aan het concept gesleuteld is dat ten goede komt aan de game.
Een verandering die heeft plaatsgevonden is de manier hoe het verhaal gestructureerd wordt. Je hebt een schaakbord waarop je naar vijanden en kisten met loot loopt. Elk schaakbord is een chapter. Om je te verplaatsen tussen deze schaakborden is er een open wereld zoals we gewend zijn van veel FF’s, helaas voegt deze open wereld niets toe. Het is leuk dat er op een andere manier gereisd wordt, het is leuker dan een chapter in een menu selecteren, maar veel leuker is het niet.
Dan komt ook meteen het grootste minpunt van deze Dissidia en dat is het verhaal. Er zijn twee kampen in het universum. Diegene onder de naam Cosmos vallen en diegene die onder Chaos vallen. Zoals goed op te maken is zijn de good guys de Cosmos. Dit flinterdun verhaal wordt ook nog eens matig aan elkaar gepraat door de karakters in de game. Als Final Fantasy speler is het niet raar dat er een hoop gezever in zit. Veel wordt er gepraat maar het zijn allemaal van zo’n tegenstellingen en onzinnige uitspraken die zouden moeten gaan onder het mom van geheimzinnigheid en diepgang. Maar als de zin wordt ontleden of er wordt even goed naar geluisterd is het meteen duidelijk dat het grote onzin is. Dit is de grootste zwakte van dit deel, en als je vooral games speelt die sterk verhaalgedreven zijn kun je deze game links laten liggen.
Fight, fight, fight…
Het spel gaat vooral om de gevechten. Voor deze gevechten zijn weer een hoop karakters uit het Final Fantasy universum getrokken met een nieuweling als Lightning uit deel XIII. De gevechten beginnen simpel, maar worden ingewikkelder naarmate je meer uren in het spel steekt. Het vechten heeft 2 fases. De eerste fase is je ‘Bravery’ omhoog schroeven en fase twee is het afmaken van de tegenstander. Om het even wat te verduidelijken: Bravery staat gelijk aan aanvalskracht. Zonder Bravery kun je dus geen damage doen. Tijdens een gevecht val je de tegenstander dus eerst aan met Bravery om je aanvalskracht omhoog te schroeven, ondertussen ook verdedigen en uiteindelijk versla je de opponent. De mogelijkheid is er om eerst de Bravery zo hoog te laten oplopen dat de opponent in een slag dood is of je doet het in stappen.
Nog een nieuw item in Duodecim is dat Bravery aanvallen ook je assist meter vullen,. Naarmate deze meter is gevuld, kun je de hulp inroepen van je vriend. Als je even iemand niet dood krijgt of je HP is laag, dan roep je de hulp in van je vriend en die zorgt dat je even de tijd hebt. Ook een nieuwe feature is dat je nu met een groep kunt vechten, in plaats van in je eentje. Dit voegt veel toe aan de spelervaring, hoewel het wel even duurt voordat je deze unlockt.
De gevechten blijven sowieso wel altijd prachtig om te doen. De omgevingen zien er super uit en zijn ook vaak gebaseerd op thema’s uit de Final Fantasy reeks. Veel zaken zijn er in deze omgevingen verwerkt zoals rails waardoor de actie zich snel kan verplaatsen door erop te springen. Een nadeel van de omgevingen zijn obstakels. Veel obstakels staan in de weg waardoor het lastig blijft om je aanval en verdediging te timen, dit kan op momenten erg frustrerend zijn.
Na elk gevecht krijg je zoals in de console versies van FF loot. Dit kan bestaan uit geld, equipement en accessoires. Dit is ook meteen het sterkste punt van Duodecim, door het verzamelen word je zelf sterker en dit is erg verslavend. Vaak zul je jezelf horen zeggen, nog een level, nog even wat loot scoren.
Blazen en strijken
Grafisch ziet het spel er goed uit. Door de grote omgevingen ziet het spel er ingame niet zo goed uit als zeg een ‘3rd Birthday’, maar los daarvan ziet het voor een PSP-game erg goed uit. Aangezien het Square-Enix is word je natuurlijk weer om de haverklap verwend met prachtige CGI films die van het schitterende PSP- scherm afspatten. De audio klinkt ook weer fantastisch mits je goede oordoppen hebt aangesloten op de handheld. Het battletheme speelt zoals gewoonlijk nadat een partij gewonnen is. Onder het verplaatsen in de wereld is een rustgevend strijkorkest met flink wat koperwerk deuntjes aan het spelen.
Final Fantasy 012: Duodecim is een goede game die zijn plaats heeft verdiend in ieder zijn PSP- collectie. Als je door het verhaal heen kunt bijten is dit één van de beste, zoniet de beste beat ‘m up voor de PSP. Het is een spel dat je bij de kloten pakt en je niet meer loslaat tot je level 99 bent met de beste equipement en accessoires. Verplichte kost voor Final Fantasy fans en ook helemaal niet slecht voor de gamers die gewoon goede games willen spelen op de PSP.
