Angstzweet in je handpalmen
Als ik persoonlijk een game moet benoemen die me nog altijd rillingen op het lijf laat lopen, dan is dat toch zeker F.E.A.R., het eerste spel in de franchise die inmiddels al 3 delen tot zich heeft gekregen. Hoewel Dead Space wat betreft angst toch een stapje verder ging, vooral ook het eerste deel van die reeks, staat F.E.A.R. nog altijd in mijn geheugen gegrift. Het engste wat er is, i s namelijk mysterie en dat is precies wat het eerste deel goed wist te brengen. In die game zag je met enige regelmaat beelden die je lieten afvragen of je het nu daadwerkelijk had gezien, of dat het simpelweg een hallucinatie was. Het was dan ook vooral Alma die plots ineens achter of juist voor je kon verschijnen en die je de stuipen op het lijf jaagde. Schrik is een reactie die optreedt als iets gebeurt wat je totaal niet verwacht en zeg nu zelf, als jij naar voren loopt verwacht je niet dat wanneer je jezelf omdraait ineens een klein, evil meisje achter je staat om je te foppen, toch? Ik niet in ieder geval.
Het succes van deel 1 was niet zozeer te wijten aan een goed verhaal, een sterke gameplay of wat dan ook, maar had vooral te maken met de ervaring die je opdeed, die tot dan toe eigenlijk nog nooit eerder ervaren kon worden in games, namelijk angst. Deel 3 probeert te leunen op dit aspect en pakt de vrijwel nog altijd standaard gameplay op die we kennen uit deel 1. Schieten is dus een must en de vertraging kun je ook weer inzetten om geconcentreerd op mensen en demonen te knallen. Het is jammer dat het een stuk minder draait om het verhaal in deze franchise en dat valt in dit deel nog meer op te merken aangezien het spel is verdeeld in chapters. Hierdoor komt het verhaal eigenlijk totaal niet aan bod en word je van het ene op het andere moment per chapter in een volledig nieuwe omgeving gegooid zonder te weten wat je er eigenlijk zoekt. Het spel bestaat uit een achttal aardig lange chapters en hieraan zul je per chapter wel ’n uurtje zoet mee zijn. Gezien de toch pittige moeilijkheidsgraad is de singleplayer zeker een uitdaging om doorheen te komen. Met kogels wordt niet gestrooid en deze ontvang je dus niet in overvloed, wat ervoor zorgt dat je zo nu en dan zuinig moet zijn en zelfs je melee aanvallen in moet zetten. Daarnaast komen er met enige regelmaat ook zoveel vijanden op je af dat het moeilijk zal blijken om je daar een weg uit te kunnen vinden.
Weinig inventief
Hoewel de gameplay eigenlijk vrijwel niet varieert ten opzichte van het eerste deel is er nu wel een systeem dat zich richt op objectives. Zo kun je nagaan of je een aanvallende tactiek hebt, of juist verdedigend ingesteld bent als speler. Met de XP die je ontvangt kun je daarnaast levelen, al stelt het allemaal niet zo heel veel voor aangezien je erg weinig met dit level systeem kunt uitrichten. De gameplay is de eenvoud zelve, simpelweg knallen met de achterste R-buttons en af en toe gebruik maken van de slo-mo feature die we al vanaf deel 1 kennen. Hoewel simpel qua gameplay en controls ook positief kan zijn, voelt het spel na ’n viertal chapters toch wat eenzijdig aan, wat ervoor kan zorgen dat de uitdaging langzaam weg kan vloeien. Het zou leuker zijn geweest als men bijvoorbeeld de constante knalfestijnen had afgewisseld met andere gameplay elementen. Die poging heeft men in ieder geval getracht te doen door een co-op toe te voegen aan het spel. Hiermee kun je als Point Man en Fettel, twee broeders, de singleplayer doorlopen. De singleplayer is in principe exact hetzelfde, zij het dat je deze met 2 man doorloopt. De co-op is dus geen verhaal apart zoals in Portal bijvoorbeeld het geval is, maar wat had je ook verwacht…
Want de game bevat verder ook nog de nodige multiplayer modi. Zo is de meest opvallende wat betreft toch wel de F**king Run! Modus. Hierin dienen spelers samen te werken en gezamenlijk aan de vijanden te ontkomen die op je af komen. Door de strijd aan te gaan met de tegenstander kun je proberen te ontkomen aan Alma’s Wall o f Death. De Wall of Death slokt je echter toch gewoon op als je als achterblijver in de game fungeert. Naast deze modus, die overigens wel een toegevoegde waarde is aan de MP, is er bijvoorbeeld ook nog de Contractions modus. In deze modus moeten spelers samenwerken om een voorraad aan ammo zien te verzamelen. De groepen aan tegenstanders die vervolgens los gelaten worden dien je echter te bestrijden. Wanneer alle teamleden dood zijn is het spel voorbij, waardoor het op eigen houtje knallen geen aanrader is. Je wordt echt verplicht goed op je team te letten en samen te werken. In de Soul Survivol mode worden spelers tegenover elkaar gezet om zo te vechten tegen elkaar. In de modus dienen objectives uitgevoerd te worden. Iedere modus begint met Alma die een speler kiest om te corrumperen. Zodra de speler gekozen is verandert deze in een spookgestalte om vervolgens de krachten van tegenstanders in te kunnen nemen. Het doel is om de overige teamleden te pakken te nemen, waarna het spel opnieuw begint als iedereen gecorrumpeerd is. En tot slot is er nog de Soul King modus, waarin spelers beginnen als Spectre, een geest om menselijke wezens over te nemen. De speler die de meeste zielen van de ander weet te verzamelen wint. Maar let op, als je zelf dood gaat verlies je de helft van de zielen die je hebt verzameld.
Voor ieder wat wils
Elke multiplayer mode bevat verschillende maps, waaronder Mother’s Dark Nature, Street Cleaning en Hell’s Express in Fu**ing Run!, The Commute, This is Suicide! En Mechanized Invasion in Contractions en zo nog 3 maps voor de 2 andere game modi. Met deze multiplayer modi fixeert men zich dus niet op een standaard multiplayer deathmatch mode, maar worden zowel co-op als vechtersmodi bij elkaar samengevoegd, wat ervoor zorgt dat je altijd een modus hebt die je voorkeur zal verwezelijken, co-op, of juist de strijd aangaan met andere spelers. Daarnaast is er nog de scoring mode, waarin je in een strijd tegen een maat kunt gaan bepalen wie de hoogste score in een campagne behaalt. Scores krijg je door agressief te werk te gaan en door bijvoorbeeld kills van de medespeler te stelen. Daarnaast is de score ook afhankelijk van bepaalde tactieken die je ter hand neemt, bijvoorbeeld door vaak een melee aanval te plegen. Maar ook coveren kan natuurlijk een veilige tactiek zijn die je punten op kan leveren. Alle multiplayer modi zijn verder in split-screen speelbaar, zij het dat het spel er dan grafisch flink op achteruit gaat. Daarnaast is de opdeling van het scherm niet echt doeltreffend, aangezien je zowel links als rechts bijna de helft van het beeld zwartgekleurd ingevuld zult zien. Een beetje zonde van de weggegooide ruimte dus.
Toen deel 1 verscheen was F.E.A.R. grafisch een hoogstandje, maar daar is niet heel veel meer van over. Het spel kan mee met de hedendaagse shooters en er zitten ongetwijfeld effecten bij die goed ogen, waaronder de rook die van je guns afkomt na enig vlammen, maar echt imponerend is het allemaal niet. De wapens zien er op zich nog wel aardig uitgewerkt uit, maar voor de rest is het allemaal vrij standaard en niet bijzonder. De soundtrack van het spel is des te beter en bij veel actie komt het spel qua audio goed uit de verf. Geluidseffecten zijn met enige regelmaat plots en met enige bass waardoor een goede sfeer wel opgewekt wordt. De goede audio compenseert de ontbrekende angstfactor, die eigenlijk wat tekort komt.
Het is jammer dat F.E.A.R. 3 het succes van deel 1 net als deel 2 bij lange na niet weet te evenaren, laat staan overtreffen. De chapters zijn vrij klakkeloos achter elkaar geplakt wat het verhaal niet ten goede komt. Hierdoor word je als speler van het ene in het andere moment en omgeving gegooid. Ook de angst die je in deel 1 eigenlijk voortdurend had is hier afwezig. Zo nu en dan zie je Alma wel weer voorbij lopen of staat ze plots achter je wanneer je je omdraait, maar echt schrikken is het eigenlijk nooit. Daarnaast zijn de shoot-outs soms tergend, waardoor het lijkt dat er geen einde aan de zee van vijanden lijkt te komen. Niet alleen kan dit eenzijdig worden, het zorgt er ook voor dat het spel wat hersenloos overkomt. Toch is F.E.A.R. 3 geen falend project gebleken aangezien de singleplayer lang genoeg is en zelfs aantrekkelijker kan zijn in co-op online. Ook het scoring-systeem is op zich niet verkeerd bedacht net als het level-systeem, zij het dat ze weinig briljants weten toe te voegen. Verder biedt het spel innovatieve multiplayer modi die zowel gebaseerd zijn op co-op als op vechten tegen de opponent. Dat maakt F.E.A.R. 3 toch een game die het geld waard kan zijn en vooral in deze periode de lege uurtjes prima weet in te vullen.
