Dit jaar hebben we nog maar weinig toppers voorbij zien komen en het lijkt erop dat we voor de grote verassingen onze aandacht op de indie ontwikkelaars moeten richten. Na het enorme succes van de recente indie hit Loop Hero, hebben we nu te maken met Everhood. Een game die zich laat inspireren door twee grote andere successen: Undertale en Guitar Hero. Undertale is voor velen een game die je echt gespeeld moet hebben en het is dan ook een enorme uitdaging om in de buurt te komen van een game met zo’n grote groep liefhebbers. De vraag die je dan ook vaak voorbij ziet komen: is dit de volgende Undertale? Het antwoord hierop is nee, maar dat is zeker geen slecht iets. De game weet succesvol een unieke ervaring neer te zetten met vele hoogtepunten en ‘WOW’ momenten.
Op zoek naar zijn rechterarm
In Everhood is alles anders en ondanks dat de game met een simpel doel begint, de zoektocht naar je gestolen arm, geldt hier echt: verwacht het onverwachte. Zo zul je pratende lantaarnpalen tegenkomen, ridders in onderbroeken en weet de game meerdere malen het verhaal zo op zijn kop te gooien dat er weer een hele reeks aan bijzondere gebeurtenissen uit voort vloeien. De vele referenties naar andere cult hits, zoals bijvoorbeeld Monty Python en Dungeons & Dragons, zorgen voor een glimlach op je gezicht. Het is één groot avontuur en de weg naar het eind is hier dan ook vele malen belangrijker dan het einddoel zelf. De game is enorm onvoorspelbaar en dit zorgt ervoor dat de 6-7 uur, dat de game lang is zo voorbij vliegen. Veel spelers zullen de game in één ruk uitspelen, het zou jammer zijn om de vele gebeurtenissen in deze game te verklappen. En ondanks dat het gekke verhaal één van de hoogtepunten is van deze game, zijn er wel een paar minpunten te vinden.
Het schrijfwerk is ten eerste niet geweldig en dan met name de aantal spel- en grammaticafouten. Eerst lijkt het erop dat dit een stijlkeuze is, maar het begint op ten duur wel op te vallen dat het schrijfwerk wat meer verbeteringen had kunnen gebruiken. De vele interessante personages die voorbij komen hadden iets meer schermtijd mogen krijgen, met name omdat ze zo anders en interessant zijn. Ook bevat de game halverwege een vals einde en hoewel dit eerst een leuke grap lijkt te zijn, verandert de gamplay van het spel ook. Maar dit is niet het onderdeel wat tegenvalt. In het tweede helft, zul je namelijk terug moeten gaan naar de vele levels die je al hebt bezocht en voelt het aan als een erg goedkope manier om de bestaande levels te recyclen. Het verhaal is anders, de gameplay is net iets anders en het goed rondkijken in de eerste helft wordt in het tweede deel zeker beloond. Maar toch verdween het plezier van het ontdekken en voelde het laatste deel meer aan als een sleur dan het eerste deel.
Vechten door niet te vechten
Het tweede en derde hoogtepunt van Everhood zijn de gevechten. Ondanks dat de game vele malen diverse game mechanieken de speler voorschotelt, zijn de muzikale gevechten het onderdeel wat regelmatig de revue passeert. De vele muzieknoten die naar de speler toe bewegen, lijken op het eerste gezicht een directe kopie van Guitar Hero. Maar waar je bij Guitar Hero de noten op het juiste moment moet raken, moet je ze hier juist proberen te ontwijken door te springen en heen en weer te bewegen. Dit is even wennen en doordat de game standaard op de vierde van de vijf moeilijkheidsgraden begint, is het ook nog eens erg pittig. Maar met wat oefening weet je al snel de noten op het juiste moment te ontwijken en de makers weten hier met elk gevecht een leuke draai aan te geven. Zo kom je al snel noten tegen waar je niet overheen kunt springen, zijn er hele lange noten die je volledig moet ontwijken of zul je uiteindelijk ook noten moeten terugkaatsen door ze eerst op te vangen. De grote diversiteit aan coole muziektracks in diverse muziekstijlen zijn top. En dit zorgt ervoor dat er tijdens de gevechten eigenlijk weinig gevochten wordt, maar er met name veel gedanst wordt.
De ontwikkelaars weten ook tijdens de gevechten meerdere malen de presentatie en LSD niveau naar niveau 11 te pushen. De omgevingen draaien langzaam, worden gespiegeld, veranderen in neon kleuren en diverse andere effecten die het lekker uitdagend maken om de noten te blijven ontwijken. Dit zorgt ervoor dat de game niet altijd de mooiste is, maar wel vele ‘ wtf’ momenten heeft. Tijdens het rondlopen in de 2D wereld lijkt de game qua stijl veel op Undertale met de zwarte achtergronden en de gekleurde details. Maar de afwerking is hier niet altijd geweldig. Ten eerste hebben de makers gekozen voor een vierkante resolutie, waardoor de game op de Switch er grote zwarte balken aan de zijkant te zien zijn. Dit was geen punt geweest als ze gewoon de gehele scherm hadden gebruikt. Ook het gebruik van sommige 3D elementen zorgen voor een erg groot contrast met de rest en loop je als speler regelmatig tegen onzichtbare obstakels aan. En ondanks dat de game op eerste gezicht visueel weinig vraagt van de Switch bevat de game vele zwarte laadschermen die regelmatig langer dan 10 seconden duren. Ik vroeg me meerdere malen af of de game was gecrasht of nog druk bezig was met laden.
Everhood de volgende indie hit?
Everhood is een indie game die de speler vooral een gek avontuur wilt laten ervaren en hier slagen de makers zeker in. Het unieke verhaal, vreemde personages en vele twists zorgen ervoor dat je de game blijft spelen. De muziekgevechten werken top en de vele liedjes in de vele muziekgenres zijn supertof om te ervaren en te beluisteren. Maar waar de game minder werkt, is de uitwerking. Met name de lange laadtijden, de vele spelfouten en de vierkante resolutie voelen minder goed aan. En dit zorgt ervoor dat Everhood een game is die je beter kunt zien als een paar lange speelfilms voor de prijs van één bioscoopkaartje. Met die logica kun je de game gerust een kans geven, maar het zal niet een game zijn waar over een paar jaar nog over spreken, zoals een game als Undertale.
Goede review.