Hoe zouden de eerste kolonisten zich hebben gevoeld, toen ze een onbekende wereld inkwamen? Een kaart tekenen natuurlijk! En dat is precies waar Etrian Odyssey om draait: kaarten tekenen.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het belangrijkste gameplay element in Etrian Odyssey (EO) is het tekenen van je kaart. Het spel speelt zich af in Etria, een klein dorpje aan de rand van Yggdrasil bos. Dat bos is zo groot dat er geen een complete kaart van is. Ook zit het bos vol met monsters. Dit klinkt niet als een plaats waar je graag naar toe gaat, maar toch zijn er genoeg guilds vol met dappere avonturiers die de uitdaging aangaan en het Yggdrasil labyrint betreden. Een van die avonturiers ben jij.
Wanneer je het spel begint wordt jou gevraagd om een guild te vormen. Je kunt dan kiezen uit verschillende klassen van units die je aan je guild toevoegt. Ieder van deze poppetjes kon je een naam geven, maar omdat ik niet doorhad dat je maar 5 units nodig had en er een stuk of 20 in je guild kan hebben, was mijn inspiratie voor namen nogal snel op. Dat leidde dan tot guild members met de namen Geert W. en Erica T.. Toen ik echter voorbereid was op mijn reis ging ik langs het gemeentehuis voor mijn quest. Ik moest de hele eerste verdieping van het Yggdrasil bos in kaart brengen (sinds wanneer hebben bossen verdiepingen?). Dit brengt mij dus weer terug op dat o zo belangrijke spelelement: kaarten tekenen.
Floor, Wall, Door, Enemy, Event…
Het tekenen van kaarten gaat heel simpel. Iedere keer als je een stap zet in de (3D!) wereld, en het stukje grond waar je staat is nog niet verkend, wordt daar de vloer getekend. Wat jij zelf moet doen is de muren, deuren, vijanden en events tekenen. Het tekenen van een muur is niet moeilijk: je trekt een streepje in het raster en de muur verschijnt op je map (je map is een groot stuk ruitjespapier). Ook kun je deuren tekenen, events plaatsen en de locaties van vijanden markeren. Dit gaat allemaal net zo simpel, het bestaat meestal gewoon uit een lijntje trekken of een icoontje verslepen. Maar er is meer dan alleen het tekenen van landkaartjes.
Naast het constant bijhouden van je kaart, zit het Yggdrasil labyrint ook vol met monsters. Er vinden dus random gevechten plaats in EO. Dit gaat allemaal heel erg simpel, je kiest gewoon je acties vanuit simpele keuzemenuutjes. Hierboven heb je gelezen dat iedere unit zijn eigen klasse heeft. Bij die klasse zit steeds ook een complete skillset. Mijn team bestond uit een dikke ridder, leeuwentemmer (man met zweep), boogschutter, tovenaar en een nurse. Die dikke ridder kon zo dus klappen voor andere units opvangen, de tovenaar kon z’n magie op de vijanden loslaten en de nurse kon teammaatjes healen. Iedere keer als je een level omhoog ging kreeg je skillpoints en op die manier kun je je team compleet naar jouw smaak uitbouwen. Het enige nadeel van dit vechtsysteem is dat er veel grinden bij komt kijken en dat maakt het vechten nogal snel saai.
Geduld bij bossfights
Naast het gewone gespuis dat je in het bos tegenkomt, zijn er ook nog speciale monsters. Deze vind je op vaste plekken in het bos en zijn flink wat moeilijker dan de doorsnee beestjes die je tegenkomt. Om zo’n gevecht goed te overleven, zul je een behoorlijk hoog level moeten hebben, volle health en mana bars en een goede portie geduld, want ze kunnen nogal lang duren. Deze gevechten zijn overigens meestal wel optioneel, maar je wilt ze normaal gesproken toch wel doen, omdat ze zo’n goede buit opleveren. Dit brengt me dan ook weer bij een ander onderdeel: de character customization. Naast de bovengenoemde klassen, de mogelijkheid om je units een naam te geven en de verschillende skills, is er ook nog een behoorlijk uitgebreid item systeem. Zo heeft iedere unit zijn eigen harnas, zwaard en accessoires en zijn er ook veel status items. Wanneer je een goede itembuild hebt gaan alle gevechten meteen een stuk makkelijker
Koek en ei
Maar niet alles is koek en ei, terwijl de graphics in het bos er erg goed uitzien, zijn die van gevechten ronduit lelijk. Zo heb je daar hele simpele sprites die gewoon een beetje heen en weer schudden wanneer ze aanvallen en zie je je eigen units niet staan. Ook zijn de muziek en andere sounds vaak niet om aan te horen (of je moet opgewonden worden van een overdosis aan irritante bliepjes) en is het verhaal behoorlijk simpel. Ook is het ontbreken van WiFi ondersteuning erg jammer. Al om al is Etrian Odyssey echter wel een leuk en verslavend spel, het duurt gewoon even voordat je erin zit.
