Hoewel remasters een trend is van de laatste tijd, zie je niet vaak een mobiele game van een paar jaar terug opnieuw uitgebracht worden. In 2017 kwam de game Egglia: Legend of the Redcap uit op Android en iOs. De makers van deze game hebben flink wat grote titels op hun naam staan, onder andere de Mana serie, Fantasy Life en Mother 3 en deze invloeden zie je dan ook direct terug in Egglia. De muziek, artstijl en zelfs het verhaal hebben vele overeenkomsten met de Mana serie en dit zorgde er meteen voor dat wij geïntrigeerd waren toen het nieuws binnen kwam dat deze game met diverse upgrades overgezet zou worden naar de Nintendo Switch. De vraag is dan ook kun je een mobiele game succesvol overzetten naar een console?
De wereld van Egglia is voor de verandering vriendelijk en kleurrijk. Je staat in de schoenen van een Redcap goblin, een goblin met een rode muts, die bekend staan om hun agressiviteit. Maar doordat je je hoorns bent kwijtgeraakt en toevallig aan geheugenverlies lijdt, blijkt dit niet echt een probleem te zijn. De vele personages die je tegenkomt, weten wel regelmatig aan te geven dat ze verbaasd zijn dat je de eerste aardige goblin bent die ze ooit hebben ontmoet. Een fee weet je te vertellen dat de wereld in stukjes is opgedeeld en verstopt zit in diverse eieren die alleen jij kunt openen. Elk ei dat je opent, voegt een nieuw stukje land toe. Elk nieuw stukje land geeft je toegang tot nieuwe vijanden, voorwerpen en personages die je weer een stukje dichterbij brengen bij het volgende ei.
In het algemeen geeft elk nieuwe wereld toegang tot een nieuwe hoofdstuk in het verhaal, waarbij elk hoofdstuk uit drie missies bestaat. Aan het eind van elk hoofdstuk krijg je toegang tot een nieuw ei of verzamel je een voorwerp die je nodig hebt om je weer een stukje verder te helpen naar het volgende ei. Dit is zeker niet de meest revolutionaire manier om een verhaal te vertellen. Maar de verrassing was toch wel groot hoe leuk en grappig het verhaal is. De grote hoeveelheid dialogen zijn van hoge kwaliteit en het grote aantal gekke en wilde karakters deed mij enorm denken aan de kwaliteit van beste RPG titels uit de jaren negentig. De visuele stijl draagt hier ook enorm bij. De 3d karakters zouden zo uit het Playstation 1 tijdperk kunnen komen, maar toch zorgt de gehele presentatie voor een enorm hoog afgewerkt en gepolijst gevoel.
Het vechtsysteem is een eitje
Elke missie geeft je toegang tot een klein willekeurig schaakbord waarop je middels een dobbelsteenworp kunt bewegen, acties uitvoert en voorwerpen kunt verzamelen. De borden zijn regelmatig klein en je hebt bovendien een maximaal aantal beurten die je kunt gebruiken om het eind te bereiken. Hier is de invloed van de mobiele geschiedenis van deze titel goed te voelen. Elke missie kun je in een paar minuten doorlopen en zelfs de meest uitdagende missies zullen niet veel langer duren dan de max aantal beurten. De gameplay is ook erg gebaseerd op geluk door het gebruik van de dobbelsteen. Gooi je hoger dan kun je verder lopen, zijn je aanvallen sterker en zijn je spreuken effectiever. Het kan nog wel eens voorkomen dat een reeks aan lage getallen het onmogelijk maakt om een missie succesvol te voltooien en dit zal voor de meer ervaren spelers wel een beetje zuur aanvoelen. Bovendien is er weinig diepgang en strategie te vinden. Je zult vaak het startpunt van de monsters willen vernietigen om vervolgens de resterende monsters een kopje kleiner te maken. Het is zelfs onnodig om alle monsters op het bord te verslaan, zolang je maar het eind weet te bereiken.
De drie geesten die je per keer kunt meenemen maken het mogelijk om spreuken uit te voeren. Deze spreuken kunnen aanvallend of verdedigend zijn, maar je zult aan het begin van de missie wel deze keuze moeten maken. De game bevat een groot aantal geesten en diverse combinaties van geesten geven weer verschillende voordelen. Dit is vergelijkbaar met het verzamelen van Pokemon en zorgt voor iets meer diepgang. Maar je kunt gemakkelijk de gehele game doorlopen met de eerste drie geesten die je tegenkomt. Maar dit alles laat zien dat de focus bij deze game totaal niet op de actie ligt, maar voornamelijk op het verzamelen van voorwerpen en het uitbouwen van je dorp, huizen en goede vrienden worden met de diverse karakters die je tegenkomt. Egglia is een game die meer overeenkomsten heeft met een Stardew Valley dan een Final Fantasy.
Menuutjes, laadschermen en op A drukken
Dat dit een verzamelgame is waarbij wachten onderdeel is van de game is goed om te weten voordat je deze titel oppakt. Hoe meer tijd je in deze game steekt, hoe meer voldoening je eruit zult halen. Pas na vele uren beginnen de diverse systemen mooi op zijn plek te vallen en laat de game je weten dat je nog vele tientallen uren aan speelplezier op je staan te wachten. Het dorpje wordt steeds groter en elk huis kun je naar hartenlust inrichten. Dit is een titel die je eerder op de achtergrond wilt spelen dan vele uren achter elkaar. Het grootste gemis zit hem vooral in het gebrek aan verbeteringen bij de interface en besturing. De grote hoeveelheid menuutjes voor elke missie komen direct van je telefoon af, maar je kunt het touchscreen nergens voor gebruiken. Je zult elke keer via de joystick je keuze moeten maken en dit maakt het navigeren van de vele menuutjes wel erg pijnlijk. Bovendien heb ik nog nooit zoveel op A moeten drukken om verder te komen in een game. Een skip knop zou zeker een mooie toevoeging zijn. Eén van de grootste frustraties in deze game is het praten met karakters om een nieuwe sidequest te starten. Maar dit gebeurt na een paar stukjes dialoog, waarbij je elke keer op A moet drukken. Het aantal is elke keer verschillend, waardoor het regelmatig voorkomt dat je de verkeerde optie kiest, omdat je net één keer teveel op A drukt. Super frustrerend!
De game bevat ook het verbouwen van zaadjes en diamanten en deze kun je vaak niet versnellen. Op papier lijkt dit iets wat slecht zou vertalen naar een console game, maar in de praktijk valt dit reuze mee. De meeste voorwerpen zijn klaar na het spelen van een paar missies en in vele gevallen zul je de game eerder neerleggen om een paar uur later de game weer op te pakken. En dan is het een aangename verrassing als alles klaar staat om op te pakken. Het constant zien van het laadscherm is eerder een punt wat opvalt bij de overgang naar console. Het wisselen tussen je kaart en dorp, missies, opties, voorwerpen en overzichten bevatten allemaal tussendoor een laadscherm. Dit laadscherm duurt vaak niet langer dan een paar seconden en is soms binnen een seconde alweer weg. Maar dit opent wel de vraag, had dit niet beter en mooier opgelost kunnen worden? Zeker als veel grotere games met gemak wisselen tussen een enorme game en de menuutjes.
Geduld wordt beloond
De overgang van mobiel naar consoles kan zeker en waar je eerst zou denken dat de free-to-play invloeden niet zouden werken op een console is dat hier eigenlijk niet het geval. Wat de game tegenstaat is een minder ideale overzetting naar de Nintendo Switch. De game laat op het gebied van interface en gebruiksgemak flink wat steken vallen. De ingewikkelde interface, de vele laadschermen en het niet gebruiken van het touchscreen zullen veel spelers afschrikken. Maar weet je hier toch doorheen te kijken dan is Egglia Rebirth een erg verrassende titel. Egglia Rebirth ziet en klinkt prachtig en fans van Playstation 1 RPGs zullen enorm blij worden van de vormgeving en de soundtrack van deze titel. De personages zijn lekker gek en de dialogen zijn wonderbaarlijk goed geschreven. Egglia Rebirth is een game waarbij geduld en rustig alles verzamelen de speler enorm weet te belonen. Het doorlopen van de missies is niet waar de game om draait, maar geeft de speler iets te doen tijdens het wachten en verzamelen van de grote hoeveelheid voorwerpen. Het groot aantal meubels en decoraties voor je dorp en huizen, maken dit een enorm toffe game voor spelers die geen haast hebben en rustig de tijd willen nemen om alles te ontdekken.
