Terug naar het begin
Vorig jaar schreef ik nog dat het logisch was dat Square-Enix begon met het remaken van ‘Dragon Quest III’ voor het eerste en tweede deel. Dat was het moment dat de serie volwassen werd en op papier is het het eerste deel van de Erdrick trilogie. Logischerwijs krijgen de eerste twee delen en “afsluiters” van de trilogie dezelfde behandeling. Dan wel als een pakketje, want zowel deel één als deel twee zijn een stuk eenvoudiger in opzet en tevens een stuk korter.
Vooral deel één schittert in eenvoud. Het is één van de eerste echte Japanse RPG’s. In 1986 waren er nog helemaal geen standaarden in het genre en als je het origineel nu gaat bekijken met een moderne bril dan zie je al snel dat die game echt alleen nog voor de liefhebbers is. Het verhaal is vrij simpel, je hebt maar één karakter, er was een passwordsysteem, menu’s waren traag en het vergelijken van je uitrusting was heel moeizaam. Die game is al meerdere keren op een ander platform uitgekomen en heeft allerlei quality of life toevoegingen gekregen. Deze remake gaat daar nog wel iets overheen.
Wat deze remake doet is het eerste deel opwaarderen naar de moderne standaarden van de latere delen. Dat betekent dat de game zowel lijkt op de originele klassieker als de remake van ‘Dragon Quest III’ van afgelopen jaar. Je speelt nog steeds met één karakter, maar je vecht wel tegen meerdere monsters tegelijk (dat was nooit eerder zo). Er zijn nu scrolls om je personage spreuken te leren en dus meer opties te verlenen. Die ga je ook nodig hebben, want sommige monsters slaan, zoals bij alle andere delen, ongelooflijk hard. Het hoofdverhaal is vrij simpel gebleven, ondanks dat er een aantal nieuwe verplichte elementen zijn toegevoegd om het verhaal wat verder uit te diepen. Deze zijn volledig in de stijl van het origineel en passen er goed bij. Wat van mij wel mag, en dit is misschien vloeken in de kerk, is wat minder oud Engels. De accenten in andere delen zijn leuk, maar het constante thou, thine en thee maakt het script wel eens lastig om te lezen.
Alle nieuwe wapens, locaties en spreuken hebben er tegelijkertijd voor gezorgd dat combat makkelijker is geworden, doordat je meer mogelijkheden hebt en een stuk sneller levelt, als moeilijker, want sommige bazen slaan harder dan dat je kan helen. Je zelf als een dolle tegen deze bazen aangooien heeft geen nut tenzij je zin hebt in enorm veel hoofdpijn. Zelfs ertegenop levelen heeft niet direct nut wanneer een baas 200 schade doet en je maar voor 100 kan helen. Je moet daar strategiën voor ontdekken om aanvallen te kunnen counteren (tip, gebruik cop out) of om twee keer achter elkaar midheal te doen. Die opties heb je, ze zijn alleen niet altijd even duidelijk en vergen wat experimentjes en meerdere malen opnieuw proberen.
Het oude met het nieuwe
Het tweede deel lijkt in de kern al meer op een moderne JRPG. Je speelt met meerdere personages tegelijkertijd waardoor combat in het begin van het verhaal iets makkelijker is. Ieder personage heeft zo zijn of haar eigen rol. Je hebt een heler, een warrior, eentje die er tussenin zit en er is zelfs een vierde personage toegevoegd om het aantal meer in lijn te brengen met de andere delen. Dat komt goed uit, want deel twee staat erom bekend dat de endgame zeer ongebalanceerd is en dat de game zo cryptisch wordt dat je bijna een walkthrough erbij moet pakken. Deze remake lost die twee problemen op.
Daar wil ik niet mee zeggen dat de game nu eenvoudig is. Er zijn geen gevechten meer die je zonder reden de grond in trappen (hallo, vier groene draken). Het is wat eerlijker en een game over is sneller aan jezelf te wijten dan dat de game besloot om een monster te spawnen die met één aanval je volledige party omver beukt. Het cryptische is ook weg, doordat je er nu altijd voor kan kiezen om je volgende objective op de kaart te tonen. Het helpt enorm dat de zoom spreuk je nu de mogelijkheid geeft om te teleporteren naar een gekozen locatie. De game zou een stuk korter kunnen zijn door die toevoeging, maar er zijn zo veel extra’s toegevoegd aan het verhaal om hem juist langer te maken. De game is een stuk eerlijker, respecteert je tijd meer en maakt van ’Dragon Quest II’ eindelijk een game met een moeilijkheidsgraad die niet alleen te overwinnen is door een berg aan liquid metal slimes te grinden. Als je daar tenminste de statistieken voor hebt.
Matrix déjà vu
Wat een klein probleem begint te worden in deze hereniging van de volledige serie is dat alles wat op elkaar begint te lijken. Datzelfde gebeurde met de Pixel Remasters van ‘Final Fantasy’. De games verliezen hun eigen smoel, doordat ze allemaal dezelfde menu’s en grafische assets gebruiken. Dorpjes, bossen, monsters en spreuken worden daardoor wat minder leuk om voor de eerste keer te zien, omdat ze een soort déjà vu gevoel geven. Het is een klein ding in het grotere geheel en valt wellicht al minder snel op als je de games niet te snel achter elkaar speelt. Simpel voorbeeld, in deel één zijn er monsters die spreuken uitvoeren die meerdere personages raken, maar je speelt dus maar met één personage.
Het voordeel van die hereniging is wel dat beide games er weer bijzonder goed uitzien en klinken. De 2D-HD stijl blijft sinds ‘Octopath Traveler’ imponeren en de orkestrale soundtrack is weer prachtig. Hier kan je weinig op aanmerken. Ultrawide ondersteuning had het helemaal compleet gemaakt, maar het is voor een game als deze wel te begrijpen dat die er niet is.
Ondanks deze kleine tekortkomingen zijn dit twee heerlijke remakes die nog een klein beetje worden beperkt door waar ze vandaan komen. De verhalen van beide games zijn verder uitgewerkt en daardoor beter dan dat ze waren. Vooral deel twee doet hier veel meer. Ware het niet dat het op den duur wel wat langdradig wordt, omdat de basis hetzelfde is gebleven. Het is één van de weinige keren dat er gezegd kan worden dat er complete versies zijn van een Square-Enix game. Zowel voor nieuwkomers als voor mensen die al bekend zijn met de serie zijn dit beide interessante remakes om (opnieuw) kennis te maken met de franchise en ik zie geen reden om een andere versie van beide delen aan te raden
Pracht van een game.
Alle turned based dragon quest spellen vind ik toppers.Die stille protagonisten en iconische terug kerende monsters maken het voor mij een must play.