Een nieuw jaar en een nieuwe Dragon Ball game. Net zoals de sport spellen later in het jaar lijkt het routine werk te worden. Bijna 24 jaar, nadat de laatste aflevering op TV is gekomen, is deze anime praktisch nog steeds zo populair als toen Goku voor het laatst een kamehameha afvuurde. GT, Super en de nieuwste films buiten beschouwing gelaten, want deze game is gebaseerd op Dragon Ball Z. De populairste en langste van de volledige franchise. Ditmaal is het een soort kruising tussen een open wereld RPG en een arena fighter. Een genre waar ontwikkelaar CyberConnect2 zeer bekend mee is, gezien de verscheidene Ultimate Ninja Storm games. Zijn ze erin geslaagd om al hun kennis en kunde te gebruiken om een waardige Dragon Ball Z RPG neer te zetten? De gigantische fanboy in mij roept enthousiast ‘JA!’ De gamer in mij heeft echter veelte vaak met een frons op zijn gezicht naar het scherm zitten staren.
Dragon Ball Z: Kakarot (DBZ: Kakarot) doet een poging om het volledige verhaal van Z na te vertellen. Terecht zonder fillers, want die waren over het algemeen niet al te goed ontvangen. De volledige Saiyan saga, alles wat op Namek gebeurde, de androids, Cell en Buu. Alles komt in een zwaar samengevatte vorm voorbij. Bijna 300 afleveringen van een klein half uur in een game proppen zou namelijk voor een nogal saaie lange game zorgen. Net zoals Dragon Ball Kai zijn bepaalde momenten daarom dan ook uit het verhaal gesloopt om het tempo lekker hoog te houden.
Prima keus zou je denken. CyberConnect2 heeft daarentegen niet een scalpel genomen om onnodige stukjes chirurgisch eruit te snijden, maar een gigantische kettingzaag om volledige happen uit het verhaal te nemen of belangrijke gevechten in een korte cutscene te proppen. Voor de mensen die de serie meerdere malen hebben gezien totaal geen probleem natuurlijk, aangezien die de missende stukken eenvoudig mentaal op kunnen vullen. Ik zou echter liegen als ik zeg dat anderen het verhaal zonder problemen volledig kunnen volgen. Een deel zal zelfs niet af aan kunnen voelen, omdat het zo lijkt dat twists in het verhaal gebeuren puur “omdat het kan.”
VLIEGEN, KNOKKEN, VISSEN
Afijn, Dragon Ball staat bepaald niet bekend om het diepzinnige verhaal. Iedereen die aan de serie denkt ziet meteen schreeuwende karakters met veel spektakel tegen elkaar vechten. Dat is ook wat je het grootste gedeelte van de tijd zal doen. In DBZ: Kakarot heeft dat in feite twee smaken. Standaard vijanden die je tegenkomt in de open wereld of de verscheidene boss fights die betrekking hebben op belangrijke gevechten in de serie. De boss fights zijn hier duidelijk waar het om draait. De standaard vijanden zijn namelijk zo zwak dat je ze zonder nadenken verandert in een hoopje stof. Boss fights daarentegen verwachten van je dat je je complete trukendoos open gooit.
Het vechtsysteem van DBZ: Kakarot is het meest te vergelijken met een legio aan arena fighters. Je hebt één enkele aanvalsknop, een knop waarmee je een vuurbal schiet, een dodge, een block, een knop om je ki (denk aan MP) op te laden en verscheidene knoppen combinaties om speciale aanvallen uit te voeren die ki verbruiken. Daarbij is er een secundaire “super” balk die, zodra die vol is, ervoor zorgt dat al je statistieken verhogen en je de mogelijkheid geeft om speciale aanvallen aan elkaar te knopen. Combo’s zijn een combinatie van de standaard aanvalsknop, een vuurbal en een speciale aanval. Dat klinkt allemaal redelijk complex. In de praktijk komt het er echter op neer dat je vooral op de aanvalsknop ramt en uiteindelijk eindigt met een vuurbal plus een speciale aanval (een grotere vuurbal.) Het draait meer om het managen van je ki en bepalen wanneer je kan aanvallen. Bazen hebben namelijk de irritante neiging om hun eigen super aanvallen op te laden waardoor ze zonder problemen dwars door jouw aanval heen kunnen beuken. Tijd om terug te trekken als je ze rood ziet gloeien dus. Vooral als je tegen meerdere bazen tegelijk vecht gebeurt dit veelte regelmatig. Het is zeker niet slecht. Het wordt daarentegen wel erg snel eentonig.
Dat geldt allemaal eigenlijk ook wel voor de “open wereld.” Ik gebruik hier quotes, omdat dit enkel dient als omhulsel om van gevecht naar gevecht te gaan. Je kan vissen, ballen verzamelen om extra speciale aanvallen vrij te kopen, koken, ingrediënten verzamelen en tussen het hoofdverhaal door zijn er zijmissies die je net dat extra beetje context geven. Dit alles is echter behoorlijk laagdrempelig. De zijmissies? Praat met een karakter, karakter vertelt dat hij / zij iets nodig heeft, laadscherm, fast travel, laadscherm, stukje vliegen (dat absurd snel gaat), appel uit een boom halen of een visje vangen, laadscherm, fast travel, laadscherm, stukje vliegen en weer even praten. Je beloning voor het vooral kijken naar laadschermen? Een paar ingrediënten en wat experience. De ingrediënten zijn niet direct nuttig, want koken is niet echt nodig. Het verhoogt je statistieken, maar gevechten zijn al veelte eenvoudig. Het vissen? Op twee knoppen drukken en je vangt er één. Er is in theorie genoeg te doen in de open wereld. Deze wereld respecteert de tijd die je erin steekt daarentegen niet, doordat het allemaal uitmondt op gebakken lucht. Om maar te zwijgen over eventuele vage beschrijvingen. Zo kreeg ik op een gegeven moment een zijmissie om in de bergen in het zuidoosten een tomaat te kopen (ja, echt waar.) Ik zat op een eiland in het zuidoosten. Wat was er verder nog in die richting? Enkel water. Waar moest ik naartoe? Naar de regio genaamd Southeast Mountains die in het noorden ligt.
RESPECTEERT HET BRON MATERIAAL
Wat het spel wel respecteert is de stijl van het bron materiaal. Cutscenes zien er prachtig uit en alle stemmen van de karakters zijn herkenbaar. Voor de liefhebbers is er zelfs de mogelijkheid om de taal in het Japans te zetten. De scenes die erin zitten zijn met idioot veel detail overgezet. Chapters en volledige saga’s worden zelfs als een soort van aflevering aangeboden met behulp van een korte samenvatting van wat er is gebeurd, voice over en een preview van wat er te komen staat. De Dragon Ball Z sfeer zit er goed in.
DBZ: Kakarot is mijns inziens een bizarre game geworden. Het volledige verhaal is nog nooit met zoveel sfeer in een game gegoten waardoor fans de mankementen zoals de saaie open wereld nog voor lief kunnen nemen. Het lijkt echter ook te proberen om te functioneren als een soort startblok voor mogelijk nieuwe fans. Hiervoor zitten er echter veelte veel grote gaten in het verhaal en is het battle system te vaak te frustrerend. Er is nergens echt een middenweg genomen. Als je van anime arena fighters houdt dan is het een redelijke aankoop. Voor anderen kan ik beter aanraden om Dragon Ball Kai te kijken.
