Disintegration

Is net geen hoogvlieger

‘Disintegration’ klonk als een te mooi om waar te zijn scenario. Marcus Lehto, één van de developers die voorheen aan meerdere titels in de Halo franchise heeft gewerkt, en meerdere ontwikkelaars die mee hebben geholpen aan de SOCOM-franchise, komen met een bijzondere titel. Eén die het first person genre op zijn kop zou kunnen zetten of in ieder geval nieuw leven inblaast. Een mengeling van shooter en real time strategy. Een combinatie die we bijna nooit (of helemaal niet?) zien. Hoe kan je immers de snelle actie van een shooter combineren met het tactische tragere aspect van het real time strategy genre? Disintegration doet een behoorlijk goede poging om het allemaal beheersbaar te maken. Alleen dan wel met een aantal concessies waardoor beide uiteinden niet helemaal goed uit de verf komen.

Gezien de ontwikkelaars is het niet meer dan logisch dat de bulk van de aandacht in de multiplayer is gestoken. Dat houdt daarentegen niet in dat er helemaal geen singleplayer is. Sterker nog, de campagne van de game doet wat duur betreft niet onder ten opzichte van de gemiddelde hedendaagse shooter. De structuur is vooral bedoeld om je wegwijs te maken in de verschillende rollen die je kan kiezen in de multiplayer, maar het voelt absoluut niet aan als iets dat er halfbakken bijhangt.

Integrated versus naturals

In de wereld van ‘Disintegration’ is het mogelijk om je hersenpan over te transplanteren naar een robotlichaam. Mensen die dit hebben gedaan worden integrated genoemd. Jij speelt als Romer Shoal een voormalige beroemdheid en integrated met een voorliefde voor gravcycles. Denk aan een soort zwevende zwaarbewapende buggy met allerlei tierelantijntjes zoals kanonnen, bommen en volautomatische wapens. Romer is onderdeel van een rebellengroep die vecht tegen het Rayonne. Een grote groep integrated die zich beter vinden dan de overgebleven mensen. Zo veel beter dat ze zelfs alle stappen ondernemen om het laatste restje mensheid geforceerd integraten of simpelweg uit te roeien. De groep van Romer is het daar natuurlijk niet mee eens en verzet zich daartegen. Dit doet Romer vooral van boven op een gravcycle en zijn teamgenoten op de grond met een verscheidenheid aan wapens. Iedere missie start je met een voor gedefinieerde setup. Zo kan je gravcycle tijdens de ene missie enkel zwaar geschut tot zijn beschikking hebben en de volgende alleen ondersteunende wapens zoals een area of effect heal. Je meest belangrijke taak heeft echter helemaal niets met schieten te maken. Dat is namelijk je teamgenoten op de grond aansturen door te bepalen waar ze heen gaan en wie jij zo vervelend vindt dat die maar snel in tienduizend stukken geblazen moet worden.

Je bent dus als Romer vooral bezig met het verkennen van de omgeving, het zoeken van goede dekking en het in de gaten houden van waar vijanden nou precies vandaan komen. Zo stuur je je team eerst naar een plaats waar ze goede dekking hebben en hun speciale cooldowns optimaal kunnen gebruiken. Doe je dat niet, dan is de kans groot dat je vrij snel overrompeld wordt en zit te kijken naar een game over scherm. Een groepje zwakkelingen bij elkaar en een kleinere groep sterkere vijanden? Gooi snel één of twee granaten naar de zwakkelingen en een slow field richting de sterkere, zodat je je daar op kan focussen. Vervolgens een healing field om je cooldowns sneller te laten lopen, met als gevolg dat je je team constant op volle kracht kan blijven gebruiken. Het is tijdens deze synergie waar Disintegration zich van zijn beste kant laat zien. Al helemaal op hogere moeilijkheidsgraden, want dan is Romer’s gravcycle nogal kwetsbaar. Niets geeft dan meer voldoening om tijdens een grote veldslag, aan het einde van een missie, het kantje boord te halen door je team constant van hot naar her te laten rennen.

Dan kom ik een beetje aan bij de concessies. Je stuurt altijd het volledige team aan. Het is dus niet mogelijk om je “tank” naar de voorgrond te sturen en je sniper van een afstandje zwakkere vijanden één voor één kapot te laten schieten. Verder dan ‘ga daarheen met zijn allen’ en ‘schiet met zijn allen daar’ komt het eigenlijk niet. Een aardige toevoeging zou zijn dat je met een knop de chaos even pauzeert en je team individueel commando’s geeft zoals bijvoorbeeld ‘Dragon Age’ dat doet. Daarbij is de game als een volledige shooter spelen de ideale manier om snel je controller door het raam naar buiten te gooien, omdat Romer’s levensbalk van peperkoek is gemaakt. Het komt gelukkig niet regelmatig voor dat het echt nodig is om ze individueel aan te sturen. Als dat wel zo is, dan is een flinke vloekpartij altijd aardig dichtbij.

Je zou verwachten dat de game een uitgebreid upgradesysteem zou hebben. Een robotlichaam zou namelijk nogal makkelijk zijn om te upgraden of er anders uit te laten zien dan normaal. Dit is helaas niet het geval. De systemen om de gameplay heen zijn nogal karig. Er is een leveling systeem, maar ook dat gaat niet echt verder dan een nummertje waarmee je vervolgens upgrades kan vrijkopen met punten. Deze upgrades zijn dan ook nog eens van het niveautje saai. Meer health, kortere cooldowns, sterkere wapens, etc. Er zijn geen cosmetics in de single player en het is ook niet mogelijk om andere wapens te kopen.

Dit saaie geldt ergens ook voor het verhaal. Het concept achter integration had een kapstok kunnen zijn voor allerlei hedendaagse thema’s, maar het komt eigenlijk alleen maar neer op een superioriteitscomplex van de integrated. Je kan nog tussen missies door met je teamgenoten praten voor een klein beetje achtergrondverhaal van deze personages. Ondanks dat deze zelf allemaal zo hun charmes hebben, gaan de motieven niet bepaald ver en ben je ze al vergeten, voordat je de volgende missie überhaupt bent begonnen.

Multiplayer chaos

Multiplayer is nog het beste te vergelijken met hero shooters zoals ‘Overwatch.’ Je hebt negen crews van een gravcycle en een aantal units met speciale vaardigheden. Iedere crew valt in een bepaalde rol en zijn in verschillende scenario’s effectiever dan de ander. Het tactische stukje van de singleplayer verplaatst zich een beetje naar de achtergrond. De focus ligt veel meer op snel reageren en schieten. Al dan niet door gebruik te maken van je cooldowns. Een goed gebalanceerd team bestaande uit vijf crews met een healer in combinatie met in ieder geval één andere ondersteunende rol is per definitie aan te raden. Ook in de multiplayer staat de uitrusting van iedere crew vast en is het niet mogelijk om deze uit te wisselen. Je zult het altijd moeten doen met wat je hebt. Niet direct erg, want je hebt immers negen rollen met verschillende uitrustingen. Ik persoonlijk had alleen graag gezien dat de rol van een crew iets duidelijker wordt weergegeven in de selectie. Het enige wat je echt kan zien zijn de wapens en cooldowns. Er is nergens een korte uitleg te vinden waar in een paar woorden wordt verteld dat bijvoorbeeld ‘Tech noir’ ondersteunend is en de ‘Muertos’ de rol van glass cannon hebben.

Matches zijn door de extra dimensie van vliegen chaotisch en munten meestal uit op direct afgaan op de gravcycle. Als de gravcycle stuk is dan is de hele crew namelijk dood. De extra schade die je crew doet komt uiteraard van pas. Ware het niet dat je ze door de hectiek niet echt effectief in kan zetten. Op de cooldowns na dan gezien die een area of effect hebben. Het is te lastig om tijdens vuurgevechten net het juiste te selecteren waar je crew zich op moet concentreren.

Over vuurgevechten gesproken, de multiplayer kent drie verschillende modi. Een variant op domination (Zone Control) waar je gebieden moet vasthouden om punten te verzamelen, een modus waar je een pickup moet doen zodra je iemand gesloopt hebt (Collector) en een variant op capture the flag (Retrieval) waar niet jij, maar één van je crewleden de vlag draagt. Retrieval is hier verreweg de meest interessante, doordat je crew hier nog het vuile werk dient op te knappen.

Ondanks dat de mengeling van FPS en RTS niet altijd goed uit de verf komt is ‘Disintegration’ zeker geen slechte game. Ik had zelf alleen graag zien dat in de campagne het RTS-gedeelte net wat uitgebreider is dan alleen de volledige groep aansturen. Dat zorgt toch voor veel meer opties en variatie. Als alles klikt en werkt, dan vloeit combat als het ware van het ene gevecht naar het andere. Doet het dat niet, dan zit je een beetje gapend op je gravcycle heen en weer te klikken. De multiplayer heeft zeker potentie om een bepaalde niche aan te spreken. Een beter gevoel van impact tijdens het schieten zou daarentegen nogal welkom, aangezien daar toch de nadruk op lijkt te liggen. Verder is het een goede eerste poging die met ietsje meer polijsten voor een topper kan zorgen in de toekomst.