Rampenscenario uitgebeeld
Japanse games zijn vaak een genre op zich. Het zijn games die totaal anders ogen en ook aanvoelen dan de Amerikaanse en Europese producties, waarin hoogstaande graphics en een zo’n groot mogelijke community de boventoon moeten voeren. Disaster Report is zo’n typische Japanse game die net wat anders doet dan de rest. Wij konden aan de slag met Disaster Report 4: Summer Memories. Het spel stond eigenlijk gepland voor de PlayStation 3 toen de productie volledig stilgelegd werd. Echter kwam het spel in 2018 alsnog uit voor de PS4 in Japan, en inmiddels heeft ook de Westerse release plaatsgevonden.
Disaster Report 4 draait om een ramp in een grote stad in Japan. Er vinden plots allerlei aardverschuivingen plaats waardoor jouw hele planning in elkaar valt. En die planning bepaal jij over het algemeen. Ging je naar deze stad voor een job interview, of voor een wandeling in het park? De game spoelt over van keuzes die je kunt maken, al zijn de keuzes niet van dermate grote impact dat het volledige verhaal op z’n kop gaat. Tijdens aardbevingen storten volledige gebouwen in elkaar. Het is de bedoeling om als speler dekking te zoeken door te bukken, of door juist snel van gebouwen weg te rennen. Tijdens de game kom je diverse karakters tegen die je hulp vragen. Zo is ‘n lerares haar studenten kwijt geraakt, of wordt een vrouw bedreigd door 2 mannen die haar willen aanvallen. De bedoeling is om zo snel mogelijk de stad te verlaten, maar dat gaat lang niet altijd zonder slag of stoot. Dat houdt overigens niet in dat er ook gevochten wordt in de game. Het spel draait vooral om verkennen en dialogen houden met mensen. Op een gegeven moment speel je zelfs bijna een detective, waarbij je mensen beschuldigt van bepaalde, duistere praktijken.
Het verhaal van de game en de dialogen zijn lekker straight-forward. Dat zijn we vaak niet gewend van Japanse games, kijk naar bijvoorbeeld Yakuza, waarin je vaak minutenlang staat te praten over van alles en nog wat. Characters komen vaak snel ter zaken, en met jouw dialoogkeuzes kun je gaan voor een nette, of onfatsoenlijke aanpak. Het spel is volledig gescript, waarmee je vrij beperkt word in je bewegingsvrijheid. Je kunt je voortbewegen in gebieden die zich vaak een paar 100 vierkante meter uitstrekken. Daarnaast is het ook de bedoeling om bepaalde opdrachten in bepaalde volgorde te doen. Vind je bijvoorbeeld een verloren beer van een kind, dan kun je nog niet in het gebouw kruipen wanneer je de opdracht nog niet hebt gekregen, terwijl het fysiek altijd mogelijk moet zijn om in het gebouw te kunnen komen. Het zijn van die fysieke beperkingen die het script van de game je opleggen, en al snel de beperkingen van het spel blootleggen. Zo ook een voorbeeld waarbij je een treinstel moet loskoppelen, waarna je snel in de trein moet lopen voordat de boel instort. Hierbij moet je door een bepaalde deur instappen, waarbij de andere 2 deuren de dood tot gevolg hebben, terwijl deze ook gewoon open kunnen. Een onzichtbare barrière zorgt er echter voor dat je niet door kunt lopen. Het spel is technisch namelijk zeer beperkt. Zowel de stroeve gameplay, als de erg matige physics en de matige interactie zorgen ervoor dat deze game aanvoelt als een jaren 90 game. Daarbij komen ook nog eens graphics die vergelijkbaar zijn met een matige PlayStation 2-game. Aandacht is vooral besteed aan de customize-opties van je character, waar je praktisch niets aan hebt. Zo kun je jezelf kleden als een sushi-chef met roze bril, wat verder geen impact heeft op de gameplay en interactie met andere characters. Of je kunt plotsklaps je haardracht totaal veranderen. Je draagt items met je mee in een backpack, welke je ook weer steeds kunt vervangen. Items zijn etenswaren en drinken, waarmee je jezelf zeer zelden zult moeten onderhouden. Daarnaast moet je ook zo nu en dan ‘n keer naar het toilet, en moet je je stressniveau verlagen door wat voedsel naar binnen te werken of door een health pack te nemen. Idiote customize-opties zijn er ook in de vorm van je kompas, die je kunt veranderen naar allerlei aparte gedaantes. Het slaat allemaal nergens op, maar vormen ook geen minpunt in de game.
Technische ramp
Zoals gezegd, is Disaster Report 4 technisch een ramp. De game is speelbaar, maar daar is ook alles mee gezegd. Interactie met objecten en karakters komt erg precies, en qua physics zien alle bewegingen en gebeurtenissen er niet uit. Om nog maar niet te spreken over de graphics. Alle characters zien er qua structuur ‘n beetje hetzelfde uit, en objecten in de omgeving lijken allemaal stil te staan, en 3D-modellen te zijn die op hun plaats een motion hebben gekregen. Ook slaan bepaalde gebeurtenissen helemaal nergens op. Zo moet je al zittend kruipend jezelf zien te bevrijden door langs 2 gewelddadige mannen te bewegen. Deze mannen zien je niet op 1 meter afstand, zolang je jezelf maar buiten het licht van de zaklamp bevindt, dat terwijl het niet eens donker is. Het zijn allemaal dingen die je met een korreltje zout moet nemen, en dan is het spel best wel goed speelbaar, en eigenlijk ook nog best wel te behappen.
Dat laatste komt vooral door het verhaal en de dialogen in de game, die lekker oprecht en to-the-point zijn. Geen geouwehoer over niks, nee, gelijk dat meisje willen playen en voor je willen winnen. Gewoon zeggen waar het op staat, en geen uitleg van minutenlang over wat we nu gaan doen. Het is lekker snel en duidelijk, waarmee je snel weer verder kunt met spelen. De technische aspecten van de game, waaronder de soms inkakkende framerate, het beroerde save-systeem, de onrealistische physics en ouderwets aanvoelende gameplay nemen we dan maar voor lief. Want nee, het spel is prima speelbaar verder, en heeft geen game-breaking bugs die je echt zullen frustreren. Daarnaast is het spel ook nog een in VR speelbaar met een PlayStation VR-headset, maar daarvoor moet je wel eerst de chapters uit zien te spelen. Op zich een leuke toevoeging, waarmee de ramp net iets meer naar je toekomt in 3D, al is de kwaliteit ook hierbij vrij beroerd.
Als je Disaster Report 4 wilt spelen, moet je puur gaan voor het best wel meeslepende verhaal. Het is geen game waarin je veel zult vechten, of echt diepgaande puzzels zult oplossen. Het is een verhalende game waarin je vooral het gescripte verhaal dat je voorgeschoteld krijgt zult beleven. Dat wordt echter ondersteund door ontzettend slechte graphics, physics en een beperkte gameplay die aanvoelen als een jaren 90 game. Echter moet je je dat niet te veel aantrekken, want het spel heeft wel iets waardoor je steeds weer verder wilt spelen. Dat komt vooral door het prima verloop en de keuzes die je steeds weer moet maken, en waarvan je denkt dat ze veel invloed hebben. Dat laatste valt echter redelijk tegen, maar het is knap dat men wel die indruk kan wekken bij je als speler. Echter zullen de keuzes wel bepalen wie wel en eventueel niet overleven. Ook de character building, waarbij je persoonlijke moraal een rol speelt, zorgt ervoor dat men probeert zoveel mogelijk jouw karakter in het spel te betrekken. Met een kleine 10 uurtjes aan gameplay is Disaster Report 4 lang genoeg om je enig vermaak te bieden, maar daarvoor moet je wel door enig (technische) pijnpunten heen bijten. Persoonlijk is mij dat nog aardig gelukt ook nog, waarmee het spel zich nog net als een gebouw tijdens een aardbeving met veel scheuren in de muur overeind weet te houden.
