In het eerste deel hebben we mogen ervaren dat de horseman War onterecht werd beschuldigd voor de ontstane Apocalyps. Alvorens hij de kans krijgt om naar de aarde te gaan en zijn onschuld te bewijzen, krijgen (gedurende zijn gevangenschap) de overige horsemen te horen wat zijn lot is en reist Death, die overtuigd is van de onschuld van zijn broer, af naar de ‘Nether Realm’ (plek tussen hemel en hel) om dit te bewijzen. Het tweede deel dat THQ nu heeft uitgebracht speelt zich dus gelijktijdig aan het begin van het eerste deel af. Om de onschuld van zijn broer te kunnen bewijzen moet Death natuurlijk vele wegen bewandelen, veel omgevingen uitkammen, verschillende puzzels oplossen en een buitensporige hoeveelheid bloed vergieten. Het is niet voor niets een hack en slash, action-adventure game.
Magere Hein weet wel wat slachten is…
Darksiders II is aanzienlijk groter dan het eerste deel (bijna twee keer zo groot!). Daarmee is ook de speelduur bijna verdubbeld. De game is lineair opgezet, hoewel er verschillende optionele missies in zijn verwerkt. De grimmige sfeer is in dit tweede deel sterker doorgezet in zowel het karakter zelf als in de omgevingen. Deze sfeer en de muziek en geluidseffecten, waarbij voor het wapengekletter de hoofdrol is weggelegd, zetten de juiste toon voor deze game. Qua wapens kan een primair en secundair wapen worden gebruikt. De eerste set bestaat uit zeisen, waarmee vloeiend kan worden gemoord. Het secundaire wapen kan een groot wapen als een hamer en bijl betreffen, waarmee op een laag tempo flinke schade kan worden aangericht. Daarnaast kunnen klauwen worden gedragen waarmee vluchtig meppen kunnen worden uitgedeeld. Daarnaast krijgt Death o.a. een pistool die hij bij bepaalde vijanden hard nodig heeft. Net als War kent Death een titanenvorm waarin hij kan vechten. Death kan veranderen in de voor iedereen bekende en gevreesde Magere Hein, waarmee hij in korte tijd enorm veel schade aan kan richten.
Anders dan in het eerste deel kan de speler niet langer zielen, Wrath en Life shards verzamelen en gebruiken om zijn krachten te vergroten. Zielen kunnen nog wel worden verkregen bij het op bepaalde manieren aanvallen en slachten van vijanden, maar dienen enkel voor het opladen van o.a. je health. Om sterker te worden dient Death XP te behalen door het afslachten van beesten en het behalen van missies. Met deze XP kan uit twee skilltrees bepaalde aanvallen worden getraind. Zo kunnen bijvoorbeeld monsters worden opgeroepen die voor jou vechten. Daarnaast kan middels een lootsysteem in schatkisten en uit vijanden wapens, armor e.d. worden gevonden. Bij handelaren kan uitrusting van verschillende niveau’s worden gekocht en wapens kunnen worden opgeofferd om andere wapens sterker te maken. Uiteindelijk is het aan de speler Death om zich goed te trainen en uit te rusten voor de vele gevechten. Zoals gezegd zijn zielen niet langer een betaalmiddel, in plaats daarvan kan de speler goud en artefacten vinden waarmee hij nieuwe aanvallen en gear kan inkopen. Goud kan met bakken worden binnen gehaald (met name door verkopen van gevonden wapens e.d.), de speler hoeft dus niet zoals in het eerste deel bang te zijn dat hij bepaalde zaken niet kan opbrengen. Enkele karakters en vijanden uit deel 1 komen ook in het tweede deel voor. Zo kom je opnieuw Vulgrim tegen waarmee de speler kan handelen.
Een avontuurlijke dood
Om de grote afstanden in sommige gebieden te kunnen afleggen heeft Death zijn paard bij zich. Niet gek, want wat zou een horseman zijn zonder paard! Daarnaast wordt de speler in zijn missies begeleid door een kraai. Hij laat je zien waar je naar toe zou moeten gaan. Tenminste, dat zou hij moeten doen, vaak lijkt de kraai zelf echter niet goed in staat dit te verwezenlijken. Van de andere kant heb je zijn hulp niet echt nodig want de weg is, mede dankzij de minimap, redelijk eenvoudig te vinden. De besturing zit erg goed en efficiënt in elkaar. Bewegen, als het springen van hot naar her en het rennen langs muren gaat erg vloeiend en ook het hanteren van de wapens voelt erg fijn. Spelers zijn snel gewend aan de vele verschillende besturingsaspecten die het spel bevat. Persoonlijk vind ik het menu een negatief punt, deze is niet erg handig opgezet en de lay-out is ook niet erg interessant.
Naast de avontuurlijke en hack en slasherige kant van de game dient de speler ook verschillende puzzels op te lossen. Deze vindt hij met name in de dungeons terug. De puzzels ontwikkelen zich gedurende het spel. De eerste puzzels zijn erg eenvoudig en later in de game worden puzzels steeds ingewikkelder. Een echte uitdaging vormen de puzzels niet, maar het is zeker geen vervelende afwisseling. Een grotere uitdaging in vergelijking met het eerste deel zijn de gevechten (op sommige vijanden en bazen na en natuurlijk afhankelijk van je level en gear). Daarbij kan de speler bij het uitspelen van de game opnieuw beginnen op het niveau waar hij mee is geëindigd. Uitrustingen en vijanden worden hier natuurlijk wel op aangepast. Dit maakt het opnieuw spelen van de game erg interessant. Een co-op of multiplayer kent Darksiders helaas niet. Dit zou het spel nog een extra dimensie hebben gegeven. Grafisch is de game overigens geen hoogstandje. Het is erg vergelijkbaar met de vorige versie. Storend is het zeker niet, het gaat bij Darksiders namelijk meer om de sfeer en de gameplay. Er blijken overigens nog een aantal bugs in het systeem te zitten, zo blijkt het spel op de Xbox360 nog meermaals te crashen (bij mij gelukkig nog niet gebeurd!). Deze zullen vast spoedig worden opgelost.
Death mag blijven!
De game is wat mij betreft een knaller! Het speelt lekker weg en de toegevoegde RPG-elementen hebben de game nog interessanter gemaakt. Het karakter Death is goed neergezet en de sfeer werkt gigantisch. Het zal nog wel even duren voordat ik klaar ben met moorden. We hebben nu War en Death gehad, ik hoop dat ook de andere twee nog aan de beurt gaan komen!
