Het begint zo een beetje gebruikelijk te worden sinds dat Dark Souls op de markt is gekomen. Duistere, moeilijke en meedogenloze titels met vijanden die je, als je een seconde niet bij de les bent, zonder waarschuwing de grond in trappen. Persoonlijk maak ik de vergelijking niet erg graag, aangezien die niet altijd volledig correct is. Dark Devotion komt echter zo dicht in de buurt van een 2D Dark Souls dat het bijna onmogelijk is. Van het duistere uiterlijk, het langzaam vertellen van het verhaal tot het terug keren naar je thuisbasis om je sterker te maken. Het is niet echt iets nieuws, maar het zit allemaal wel verdomd goed in elkaar.
In Dark Devotion speel je als een tempelier die opzoek is naar haar God in een tempel die simpelweg ‘The Temple’ heet. Verdere elementen van het verhaal worden vooral verteld met behulp van NPC’s die mondjesmaat meer vertellen over wat de tempel precies is, waar de monsters vandaan komen en wat ze hebben meegemaakt. Zoals de algemene duistere sfeer doet voorspellen heeft niets daarvan een goede oorsprong. Bloedvergiet, leugens, opofferingen, etc. alles in die geest komt zo een beetje voort. Men zou haast kunnen denken dat het een flinke knipoog naar ons eigen schimmige verleden is. Het verhaal is echter niet het belangrijkste van de game. Het dient meer als een motief om die verdoemde tempel in te gaan. Het draait om de gameplay.
Zeis of zwaard? Doe mij toch die gigantische hamer maar
Dark Devotion is een 2D roguelite met RPG-elementen. Er is technisch gezien geen permadeath, want je behoudt je experience, wapens kan je vrij spelen en je hebt de mogelijkheid om niet vanaf het begin van de tempel te beginnen. Of dat slim is om te doen is maar de vraag, want je verliest wel al je buffs en debuffs die je krijgt naarmate je langer in de tempel rondhangt. Deze kunnen vooral in het begin nogal bepalend zijn. Wapens en uitrusting (armor) vrij spelen lijkt een eigen leven te leiden en totaal willekeurig. Je bent daardoor redelijk afhankelijk van alle buffs die je krijgt. Bazen zijn anders praktisch onmogelijk of behoorlijk irritant door de minimale schade die je doet. Tenzij je meerdere tien plus damage buffs hebt. Hoe je deze buffs en debuffs krijgt is, net zoals het verkrijgen van wapens, nogal vaag. Regelmatig loop je rond en krijg je er spontaan één bij zonder dat je eigenlijk iets specifieks doet. De map zelf staat vast waardoor je uiteindelijk je route kan bepalen, maar ik heb nooit echt meegemaakt dat ik buffs op dezelfde plek of manier kreeg. Aan de ene kant wordt iedere sessie daardoor uniek, aan de andere kant kan het zo maar zijn dat deze volledig in het water valt, doordat je alleen maar nare debuffs ontvangt.
De eerste paar uur zul je vooral bezig zijn met je tempelier sterker maken. Dit doe je door permanente stats boosts te vinden die verspreid zijn over de tempel en skills te kopen met de experience die je hebt. Deze raak je overigens niet kwijt, als je het loodje legt (wat vaak zal gebeuren.) Denk dan aan meer kans op crits, meer damage en meer stamina. Die laatste is de belangrijkste, gezien het feit dat je conditie in het begin zo slecht is dat twee keer rollen al vermoeiend is. Neem daar een flinke hamer bij voor maximale schade en je ervaring zal behoorlijk vervelend zijn. Een aantal upgrades verder en je rolt en slaat al een stuk soepeler. Dan opent de game en begint het pas echt. Dark Devotion heeft namelijk een flink arsenaal aan verscheidene wapen types die pas bruikbaar worden naarmate je stamina een beetje op niveau is. Zwaarden, gigantische hamers, bijlen, klauwen, zeisen en magische wapens met verschillende elementen zoals vuur en aarde. Praktisch alle wapens hebben zo hun voor- en nadelen. Zwaardere slaan uiteraard een stuk harder en hebben veel meer range. Ze zijn echter verschrikkelijk traag en je mist er vaak mee. Klauwen zijn dan weer idioot snel, maar je moet praktisch bovenop een monster staan. Voor ieder speeltype is er wel een wapen te verzinnen. Gelukkig mag je altijd twee uitrustingen meenemen, zodat je je een beetje kan aanpassen op de situatie. Ikzelf ben vooral een fan van de grote hamers voor de tragere sterkere vijanden en een zwaard voor de snellere monsters die bijna niet te raken zijn.
Geen weg terug
De tempel zelf bestaat uit vier niveaus met ieder een eigen thema / omgeving. Ieder niveau bevat een aantal bazen en een “eindbaas.” Bazen zijn in zekere zin optioneel, doordat er meerdere routes mogelijk zijn naar een volgend niveau. Je karakter kan niet springen waardoor van een platform vallen ook dikwijls betekend dat je echt niet meer terug kunt. Meerdere sessies en je route uitstippelen om alles te zien is een vereiste. Vooral als je zo krachtig mogelijk wilt worden. Gezien de tweedimensionale dimensie zou je verwachten dat er platformen aan te pas komt. Dat is dus echter niet zo. Er zijn weliswaar geheimen te ontdekken door hendels over te halen om deuren te openen en zo nu en dan is het mogelijk om via wind te stijgen naar een hoger platform, maar grotendeels ben je altijd gebonden aan de grond. De lay-out van de tempel is daar helaas niet altijd helemaal op afgestemd. Per ongeluk ergens vanaf vallen kan desastreuze gevolgen hebben. Het helpt ook niet echt dat de kaart totaal niet meehelpt met uitzoeken waar je naartoe moet. Kamers zijn verbonden met deuren die enkel de term “eenrichtingsverkeer” kennen. De kaart is niet helemaal duidelijk genoeg over waar een deur nou precies naartoe gaat. Met enige regelmaat zul je dus opnieuw moeten beginnen om wel de goede route te kiezen.
Ondanks wat mankementen is Dark Devotion wat mij betreft een goede toevoeging aan het alsmaar groeiende roguelite genre. Vooral de eerste paar uur heb ik weliswaar momenten gehad dat ik mijn controller zowat van het balkon of tegen de muur kon gooien, vijf minuten later was ik echter weer met klamme handjes en vastberadenheid bezig met de volgende sessie. De willekeurigheid van alles frustreert een beetje. De combat zelf is daarentegen zo wreed en bevredigend dat het vrij makkelijk is om terug te keren naar deze game. Al-om-al geen absolute topper, wel ijzersterk en zeker het overwegen waard.
