Cyberpunk 2077

Oké, voordat ik ook maar één woord op dit digitale papier heb gezet, zal ik even uitleggen hoe ik PC-games speel. Mijn ervaring met PC-games bestaat voornamelijk uit laptops die zeker kunnen meten met de consoles die op het moment van aanschaf uit zijn. Daar houdt het echter wel mee op. Alleen al kijken naar de prijs van de nieuwste grafische kaarten geeft mij een beroerte. Alles op ultra moeten knallen? Door de gedachte ontploft mijn laptop al. Een hele hoge framerate met alle grafische pracht aangezet hoeft van mij niet. Zo lang dit apparaat Hades maar stabiel af kon spelen, Disco Elysium zonder problemen aanzwengelt en Forza Horizon 4 als een zonnetje draait, dan ben ik tevreden. Dat gaat allemaal prima, dus mooi. Aangezien we hier te maken hebben met een wel ‘speciale game’ wat betreft framerate, specs en vereisten, wil ik dit vermelden. Voor wat het waard is volgen hieronder mijn specificaties en mijn grafische instellingen die ik heb gebruikt om dit monster van een spel te spelen:

Specificaties:

Type: Lenovo Legion 5 15IMH05H – 81Y60092MH;
Processor: Intel Core i5-10300H @ 2.50Ghz;
Werkgeheugen: 16.0 GB DDR4-SDRAM;
Grafische kaart: NVIDIA GeForce RTX 2060 Mobile 6GB GDDR6;
Harde schijf: Samsung PM991 MZALQ512HALU.

Grafische instellingen:

High preset;
Motion blur uit;
Film grain uit;
Raytracing uit;
DLSS op quality;
Resolutie QHD;
Vsynch op 60;
Framerate vastgezet op 45 FPS;
HDR uit.

Ik wil het niet lang hebben over de performance, aangezien ik daar heel weinig over kan zeggen. Daar ben ik heel eerlijk over. Ik heb de kennis simpelweg niet om daar een heel verhaal over te vertellen, aangezien we ons niet willen meten met een Digital Foundry. Voor mij draaide dit adequaat. Die 45 FPS lock had ik natuurlijk niet zonder reden gedaan. Een lagere framerate kan ik prima aan. Een schommelende wordt op den duur vervelend. Met deze instellingen draaide het spel stabiel op 45 FPS met heel af en toe een dip naar de 40 en met mijns inziens een uitstekende grafische weergave.

Deze review is tevens gebaseerd op een releaseversie op Steam. Ik ben begonnen op versie 1.0.4 en daar is het ook bij gebleven. Dit is dus geen review van de console versies, die een heel scala aan eigen problemen hebben waardoor het een totaal andere game is.

Genoeg technisch en officieel geleuter. Met een ontwikkeltijd van bijna een volledige consolegeneratie en meerdere uitstelmomenten….. Hoe is die game nou eigenlijk geworden? Laat ik het zo zeggen. Ben je ooit wel eens wakker geworden na een flinke avond biertjes in je nek hijsen en had je ’s morgensvroeg helemaal nergens last van? Zo voelt het een beetje. De game heeft problemen, meer dan genoeg zelfs. Met als grootste probleem dat al het schieten niet echt boven de middelmaat uitkomt. Uiteindelijk liep ik zelf echter wel met een voldaan gevoel weg. Dat komt vooral door elementen die helemaal niets met de gameplay hebben te maken.

Androids do dream of electric sheep

Ziet u, CD Projekt RED lijkt op een machine wat het maken van goede verhaallijnen betreft. Is dat een steek naar alle overuren die de medewerkers hebben moeten draaien? Misschien, maar ik kan niet ontkennen dat alle kleine en grote verhaallijnen in Cyberpunk 2077 op formidabele wijze zijn neergezet. Alle verhaallijnen zitten vol met emoties die realistisch zijn neergezet. Zelfs Keanu Reeves, die voor een lange tijd een beetje emotieloos acteerde, zet een fantastische prestatie neer. Ik wil er niet te veel over kwijt. Keanu gaat letterlijk op den duur onder je huid zetten en blijft daar. Er is eigenlijk geen enkel hoofdpersonage zonder goede voice acting en acteerwerk. Je hoeft er tevens niet naar op zoek te gaan, want ondanks dat het hoofdverhaal “maar” een kleine twintig uur lang is, zijn er zat sidequests om dit eenvoudig te rekken naar meer dan vijftig uur. Deze sidequests hebben daarbij nog eens effect op het hoofdverhaal. Vrijwel iedereen pakt je bij de strot, rukt je Night City in en laat je niet meer los, totdat je zelf schreeuwend de game afsluit om even op adem te komen.

Die zelfde soort aandacht zit, zoals het een standaard van CD Projekt RED is, in de stad zelf. Het klinkt wellicht net zo cliché als metéééérs roepen na die penalty van Jaap Stam tijdens het EK van 2000, maar de stad is net zo zeer een levend organisme. Grote steden en uitgestrekte open werelden zijn natuurlijk niets nieuws. Ubisoft heeft het zelfs uitgewerkt tot een bepaalde kunstvorm. Night City bezit echter een dermate grote hoeveelheid verticaliteit die zelden is getoond. Gepaard met de idiote aantallen neon lichten, effecten, barretjes met allerlei lichteffecten, reclameborden en rokende steegjes zorgen voor een stad die een geloofwaardige zij het een wat deprimerende sfeer neerzet. Mocht je ooit Blade Runner en het vervolg hebben gezien, het is een mengeling van beide inclusief een vleugje Deus Ex en een heel klein beetje Snatcher (mocht je die culthit ooit gespeeld hebben). Misschien een wat makkelijke vergelijking, ware het niet dat het werkt. Er is geen enkele plek die er niet goed uitziet. Ik zou niemand er op aanspreken als ze even stil blijven staan om de verlichte wolkenkrabbers eens beter te bekijken. Ik zou het zelfs aanraden.

De stad en het verhaal zijn niet het probleem van de game. Het probleem ligt bij de gameplay. CD Projekt RED is niet bekend geworden door de geweldige shooters die ze de afgelopen jaren hebben ontwikkeld en dat merk je. Het duurt ongelooflijk lang, totdat de combat echt begint te leven. Zonder alle RPG-systemen is het nogal een standaard shooter met een te “losse” bediening. Het is geen wonder dat er zelfs in de PC-versie redelijk wat aim-assist aanwezig is. Zodra je wat verder in de RPG-systemen duikt gaan de remmen los. Het gaat niet zo diep en absurd als bijvoorbeeld een Borderlands, maar je hebt genoeg vrijheid om je personage met iedere wapensoort dodelijk te maken of juist te speccen naar een soort cyberninja inclusief zwaard. Sommige wapens hebben de mogelijkheid om kogels af te laten ketsen, andere kunnen door objecten schieten en een andere groep heeft weer hittezoekende kogels. Samen met de gigantische skilltree heeft iedere soort speler dus wel een speelstijl die goed voor hem of haar werkt. Punten spenderen in hacken is daarentegen nooit verkeerd, omdat dat de combat sneller de nodige variatie geeft waar het om schreeuwt. Tenzij je natuurlijk alleen maar als Robocop alles naar de vernietiging wilt blazen. Die keus heb je uiteraard en is ook nooit fout.

eXistenZ is paused

 Tja, dan moet ik het toch nog even hebben over de bugs en glitches. Heb je Men in Black gezien? Sommige zijn zo groot als dat insect in de laatste scené van die film. Eerlijk, ik ben persoonlijk niet zo bijzonder veel game breaking bugs tegengekomen, maar als ik ze tegenkwam dan mocht ik wel weer meteen het spel afsluiten en opnieuw starten. Een deur die bijvoorbeeld niet open ging zorgde ervoor dat ik een gebouw niet in kon voor een missie. Op een gegeven moment moest ik uit een helikopter stappen die gewoon niet wilde landen. Een aantal kleinere doch irritante glitches. Ik heb meegemaakt dat een politieagent naast me in een muur spawnde (wat eerder lachwekkend dan vervelend was). Karakters die over elkaar heen praten. De physics engine zegt af en toe dikke doei en dan zweven blikjes ineens. Het raarste is nog wel dat de AI van de vijanden regelmatig vergeet dat je in de kamer zit en gewoon plots stoppen met zoeken. De politie is soms zelfs zo lui dat ze na een keer de bocht afslaan al stoppen met achtervolgen. Dan heb je ook nog eens dat de game zo nu en dan besluit dat een bepaald object ineens super dodelijk is. Dan heb ik het niet over granaten of andere explosieven, maar over stilstaande objecten zoals verkeersborden. Los is dit allemaal nog wel te doen en ikzelf vind dit allemaal nog niet eens zo heel erg. Een paar glitches stoort mij niet meteen. Ik zoek ze niet op. Dat een willekeurige voetganger rondjes loopt valt mij misschien één keer op. Vervolgens haal ik me schouders op en ga ik weer vrolijk verder met het verhaal. Het stapelt zich op den duur echter wel op tot een torenhoge vuilnisbelt die je simpelweg niet meer kan negeren. Dan kom je in een soort limbo terecht met de vraag of je niet beter even kan stoppen met spelen. Dat is ook zeker de vraag die je jezelf mag en kan stellen, voordat je aan deze game begint.

Waar moet ik in vredesnaam eindigen… Cyberpunk 2077 is indrukwekkend wat sfeer en verhaal betreft. Het is net zo indrukwekkend hoe onaf deze game op de markt is gebracht. Er zijn momenten in het verhaal geweest die ik nergens anders op deze manier heb meegemaakt. Dat de game je er zo nu en dan kei hard uit mept met de hoeveelheid bugs en glitches is doodzonde. Cyberpunk 2077 is geen onspeelbare game. Misschien dat je dat zo ondertussen wel gelooft en ik zou je het ook totaal niet kwalijk nemen. Het is echter wel een game die wacht op een aantal patches om zich boven zichzelf te hijsen. Als je mijn oprechte advies ten harte wil nemen, wacht een paar maanden en houd de patchnotes in de gaten. Voor nu is het een degelijke game, die traag op gang komt wat gameplay betreft, maar met briljante verhaallijnen. Het kan nog een erg goede game, die traag op gang komt wat gameplay betreft, maar met briljante verhaallijnen worden.