Turbo Turbo
Behoud van geschiedenis moet gevierd worden. Aan de ene kant is het daarom top dat de Cyber Citizen Shockman games van de TurboGrafx-16 console na tientallen jaren op het vaste land van Europa zijn gearriveerd. Aan de andere kant is het een beetje vreemd dat er voor deze serie is gekozen.
Mocht je je nu achter je oren krabben en denken: “TurboGrafx-16? Cyber Citizen Shockman? Daar heb ik nog nooit van gehoord.” Neem het jezelf niet kwalijk. De Turbografx-16 heeft nooit officieel het daglicht gezien hier in Nederland. Het was de eerste console in dezelfde generatie als de SNES. Al was die meer gebouwd om te concurreren met de NES. Het is een wat lang verhaal met meerdere revisies, add-ons en benamingen. In Japan heet de console bijvoorbeeld PC-Engine. Daar zag het apparaat ook meer succes dan in Amerika en Europa.
Mega Citizen Shockman
Cyber Citizen Shockman 2: A New Menace is een 2D platformer die heel veel weg heeft van Mega Man. Je hebt twee karakters, acht levels, een knop om mee te springen, een lange afstandswapen en de mogelijkheid om deze op te laden om een sterker schot te vuren. Drie levels zijn automatisch scrollende levels die meer aanvoelen als een shmup. In tegenstellling tot Mega Man krijg je niet de keuze om zelf een level te kiezen, maar speel je ze achter elkaar.
Gameplay bestaat uit rennen, springen en schieten. Zo waren games in de begin jaren negentig. Meer heb je ook niet echt nodig om een goede 2D actiegame te maken. Er is een flinterdun verhaal aanwezig over buitenaardse wezen die de wereld willen overnemen, maar die ben je eigenlijk al vergeten voordat de game afgelopen is. Wat de game iets bijzonderder maakt is dat deze volledig in twee player coöp gespeeld kan worden. Dat was voor zijn tijd redelijk uniek en is nu nog steeds leuk.
De twee player coöp zou meer tot zijn recht komen als het level design niet zo eentonig was en als de controls wat responsiever zijn. Alle acht levels hebben een bepaald thema dat net te lang wordt herhaald. Zo is er een riool level waar de achtergrond nooit veranderd en je bijna vijf minuten lang tegen dezelfde drie vijanden vecht met hetzelfde patroon. Later in de game wordt een toren waar je omhoog moet springen tweemaal herhaald. Het zorgt voor arbitraire verlenging van een korte game en komt de replaywaarde niet per se ten goede. Iets wat juist bij andere titels in het genre zo goed in elkaar zit.
De controls maken het tevens wat lastig om deze game aan te raden. Platformers vragen precisie en dat mist deze game vooral bij het springen. Je hebt niet altijd de controle om de hoogte van je sprong te bepalen en dat maakt het vooral in verticale levels bijna onmogelijk om niet per ongeluk iets te raken. Het voelt wat oneerlijk en wederom als arbitraire verlenging, omdat je levels daardoor opnieuw moet doen.
Volledig pakketje
Het zou geen hedendaagse re-release zijn zonder wat extraatjes. Hoewel de standaard game een nieuwe vertaling heeft zijn de Japanse en originele Amerikaanse vertaling beschikbaar. Terug- en voor uitspoelen is mogelijk en er zijn een aantal slots beschikbaar voor savestates. Om het compleet te maken zijn er een aantal filters beschikbaar om de game meer het uiterlijk te geven zoals deze in de jaren negentig was en er is een galerij met hoge resolutie scans van zowel de Japanse als Amerikaanse handleiding. Niet bijster origineel, maar het is altijd leuk om na afloop eens te kijken hoe deze er ook alweer uitzagen. Toch een gemis van het heden, als je het mij vraagt.
Wat ik persoonlijk van de TurboGrafx-16 vind? Het is die ene console met erg veel goede shmups en een aantal zeer goede platformers die nooit buiten Japan zijn uitgekomen. Cyber Citizen Shockman 2: A New Menace behoort daar helaas niet bij. Er valt wat plezier te beleven, maar de herhaling in level design en de verschrikkelijke besturing halen de volledige game naar beneden.
