Crisis Core – Final Fantasy VII – Reunion

Copycat

Vrijheid! Dat is het eerste wat in mij opkwam toen ‘Crisis Core – Final Fantasy VII – Reunion’ (serieus, Square-Enix doe eens iets aan je titels) was aangekondigd. De prequel op de JRPG die het genre in het Westen op de kaart heeft gezet. Dit is één van de weinige grote games van Square-Enix die nooit de PSP heeft verlaten. Er waren veel theorieën, zoals een licentie op één van de gebruikte nummers die was verlopen, maar een bevestiging waarom is nooit echt gekomen. Nu is het dan ook niet meer nodig. Reunion is niet een volledig nieuwe versie zoals de remake van Final Fantasy VII. Het dwaalt een beetje tussen een remaster en een remake. Om niet te veel te spoilen zal ik het houden bij het feit dat de game er veel beter uitziet dan het origineel, veel beter klinkt en een aantal quality of life verbeteringen heeft gekregen om het spelen prettiger te maken. Zijn er aanpassingen in het verhaal gemaakt zoals in FFVII: Remake? Dat laat ik in het midden.

Wat is Crisis Core dan eigenlijk? Een prequel met de focus op Zack Fair. Die naam zal bij genoeg gamers een belletje doen rinkelen, want in het verhaal van Final Fantasy VII is het een personage dat wat op de achtergrond staat als een soort van motivatie voor Cloud Strife. Crisis Core vertelt zijn verhaal inclusief dat van een aantal zijpersonages met Aerith en Sephiroth als meest belangrijke. Zack is één van de betere soldaten in het leger van ShinRa. Een groot energiebedrijf dat de levenskracht van de planeet gebruikt als energie. Waarom zo een bedrijf een leger heeft is even niet belangrijk. Twee andere soldaten, met een hoog rank, zijn er achter gekomen dat er langdurig op hen is geëxperimenteerd waardoor ze langzaam, maar zeer zeker zullen sterven. Ze zijn er echter ook achter gekomen dat er een manier is om kopieën van hunzelf te maken. Gewapend daarmee gaan ze uiteindelijk opzoek naar een medicijn. Wat Zack en Sephiroth naar het bekende moment in Nibelheim brengt met als ultiem eindpunt de start van Final Fantasy VII.

Tolt je hoofd een beetje van wat hierboven staat? Je bent niet de enige. Het hoofdverhaal van Crisis Core was nooit het sterkste punt van de game. Ik zou zelf willen zeggen dat het het slechtste aspect van de game is. Tijdens het hoofdverhaal is de game vaak bezig met zo veel mogelijk de controls van je af te pakken. Er wordt gestrooid met bombastische (lange) spectaculaire scènes die met regelmaat eindigen in een anti-climax. Het zijn vooral de stillere momenten waar het verhaal schittert door de personages wat te laten ademen. Zelfs Sephiroth komt in het begin van de game sympathiek over en de innerlijke strijd van Cloud wordt zeer goed neergezet.

Zo doe je een remaster

Wat is Reunion dan? Reunion is Crisis Core met een flinke pot verf waar Final Fantasy VII: Remake in heeft gezeten. Crisis Core zelf is ondertussen al een kleine vijftien jaar oud. Dat het van origine een PSP titel is helpt ook niet echt mee, aangezien de PSP weinig knoppen heeft. Reunion is een gestroomlijnde versie met immens veel aspecten die zo uit de Remake zijn gelopen. Dat zie je al direct wanneer je het menu opent. Combat is stukken sneller met meer opties die je direct tot je beschikking hebt. Weg is het menu waar je doorheen gaat met de schouderknoppen. Het is nu volledig realtime waarbij je met behulp van een knop inhouden al je beschikbare materia kan gebruiken en spammen. Rondrennen is een stuk prettiger, omdat je de camera nu zelf kan besturen. Je hebt immers twee analog sticks in plaats van één. Je standaard aanval is vrij soepel en heeft wat meer mogelijkheden om combo’s mee te maken waarmee je nu ook super aanvallen van monsters zwakker kan maken. Verder kan je nog verdedigen en ontwijken. Al kan je prima zonder.

Voor de mensen die Crisis Core zelf hebben gespeeld… jullie zullen vast bekend zijn met het goksysteem dat altijd actief is tijdens combat. Ook wel het ‘Digital Mind Wave’ systeem. Dit goksysteem is nogal aangepast om wat minder storend te zijn tijdens gameplay. Gevechten worden niet constant meer onderbroken om plaats te maken voor een super aanval die misschien minder schade doet dan gewoon aanvallen.

Het achterliggende systeem zelf is dan weer niet echt aangepast of verbeterd. Je hebt nog steeds een slotmachine in de hoek van je scherm staan die op zichzelf en redelijk willekeurig bezig blijft. Er zijn op de achtergrond een aantal statistieken die het draaien beïnvloeden, maar zo voelt het niet. Limit breaks, summons, levelen en buffs zijn gekoppeld aan dit systeem waardoor je met een beetje geluk door een boss battle heen kan walsen puur omdat de game plots had besloten dat het kan. Heb je een materia waar een baas zwak tegen is? Spam maar door als je ineens een oneindige hoeveelheid MP hebt. Tussendoor niet vergeten te helen, want dat is dan natuurlijk ook voor niets. Het systeem is dus vele malen beter. De kern ervan was alleen nooit echt goed.

Waar Reunion absoluut in uitblinkt is je te laten denken dat het origineel er veel beter uitziet. De eerste keer opstarten is een mindfuck. Zo goed zag de game er toch niet uit? Nee, zeer zeker niet. Square-Enix heeft onwijs veel tijd besteed aan de textures en karaktermodellen. Het komt niet in de buurt van Remake, maar het is meer dan genoeg om de game een moderne uitstraling te geven met een framerate die vrijwel nooit fluctueert. Datzelfde geldt voor de muziek. Die was al prima, maar de hogere kwaliteit is welkom.

Repetitief tot in de… kern

Waar de game niet omheen kan is de arcade achtige opzet. Het origineel is een PSP game en die DNA is wat lastig om zo maar te vervangen. Dit resulteert in een repetitieve stijl van gameplay. Het hoofdverhaal is maar een kleine vijftien uur lang. De duur wordt “gerekt” tot een kleine zeventig uur door de game vol te proppen met honderden optionele missies. Een kleine drie honderd om precies te zijn. Deze zijn allemaal gebouwd met de PSP in het achterhoofd. Ze zijn zeer kort, worden constant onderbroken en kunnen extreem fluctueren in moeilijkheidsgraad. Op een draagbaar console is dat nog niet zo erg. Het is zelfs aan te moedigen, omdat je dan tijdens een korte busrit even een missie kan doen. Op een groot scherm kan de repetitie op den duur wel inslaan.

Te veel van deze missies heeft tevens het nadeel dat je ongelooflijk snel overpowered raakt voor het hoofdverhaal. De beloningen zijn namelijk niet echt gebalanceerd. Slimme spelers zullen snel uitvinden dat het materia fusion systeem, waarmee je twee verschillende materia (je magie, buffs en speciale aanvallen) combineert, om sterker te maken. De optionele missies geven je vrachtwagenladingen aan materia die je naar hartenlust kan combineren tot je een soort demi-god bent die met een nies een complete stad de vernieling in helpt. De moeilijkere en interessantere gevechten zitten verstopt in deze missies waardoor ze wel weer aan te raden zijn.

Crisis Core – Final Fantasy VII – Reunion (adem uit) is een schoolvoorbeeld van hoe een remaster moet. De game is in alle opzichten een flinke verbetering dan het origineel. Voor fans van Final Fantasy VII is deze game een must play. Al is het maar om te weten wat er voor die game heeft afgespeeld. De game is echter verre van perfect en dat komt voornamelijk door waar die vandaan komt. De missiestructuur zal niet iedereen aanspreken. Het zal anderen zelfs geregeld vervelen. Voor een kleine groep zal het weer verslavend kunnen werken. Houd je daar rekening mee dan haal je een goede action RPG in huis waar je meer dan genoeg uren in kan steken.