Simplistisch is niet altijd beter
Nostalgie is een raar iets. Jaren geleden ben ik gestopt met doom scrollen op mijn telefoon. Vooral omdat ik daarna altijd spijt had en maar concludeerde dat het tijdverspilling was. Lege calorieën die net zo zinloos waren als een gemiddelde maaltijd van een fastfood keten. ‘Covenant of Solitude’ bracht me terug naar die tijd. Deze game kende ik niet, maar een JRPG die zijn inspiratie haalt uit het NES tijdperk? Laat maar komen. Kemco kende ik echter wel van die standaard RPG Maker achtige RPG’s op Android. Ik werd direct terug gezogen naar de tijd van doom scrollen in de Google Play Store. Zittende op het toilet terwijl je je afvraagt of het die paar euro waard is. Toen had ik de juiste keuze gemaakt.
Volledig eerlijk, tussen die honderden titels van Kemco zitten een paar leuke games. ‘Symphony of Eternity’ is bijvoorbeeld een degelijke JRPG. Het gros van hun catalogus is echter precies wat je verwacht. Simpele JRPG’s met één specifieke gimmick en een standaard verhaal. ‘Covenant of Solitude’ is zo een titel. Dat was twaalf jaar geleden op een platform als Android nog prima, want het aanbod was vrij beperkt en smartphones waren nog niet zo ver als ze nu zijn. Op een volwaardig platform als Steam? Met games als ‘Sea of Stars’, ‘Chained Echoes’ en allerlei andere geweldige pixel art RPG’s vraag ik me een beetje af voor wie deze game bedoeld is.
Deze genie heeft geen wensen
‘Covenant of Solitude’ is van origine een game uit 2012. Je speelt als Fort een jongen met het bloed van een genie. Genies kunnen demonen oproepen die onder andere mee helpen met vechten. Voor het leger van een nabijgelegen koninkrijk de ideale munitie om in te zetten tijdens oorlogen en grote veldslagen. Ze worden dan ook ingezet als vervangbare soldaten. Demonen dood? Roep een hoop nieuwe op en blijf maar vechten. Mocht de genie zelf sneuvelen dan zijn er nog genoeg anderen. Fort gaat daar met zijn demonen tegenin. Dat de rest van het land hem haat wegens zijn gave boeit hem verder niet zo veel.
Demonen komen in deze game in vier varianten. Dragons, beasts, fairies en vampires. Deze contracteer je in je hoofd zonder daar ook maar iets voor te hoeven doen en alle vier zijn een soort klasse. Dragons zijn fysiek sterk dus ze zijn de beste warriors. Beasts zijn snel en komen het meest overeen met thiefs. Fairies zijn de white mages. Vampires zijn dan weer de “jack of all trades” in het assortiment. Je kan mixen waardoor je best een redelijke hoeveelheid aan keuzes hebt. Het is alleen niet altijd verstandig om van de sterke kanten af te dwalen. Mocht je denken dat je net zoals in ‘Shin Megami Tensei’ demonen kan contracteren door met ze te praten, dat kan niet. Ondanks dat de game direct duidelijk maakt dat Fort dat kan, is dat geen mogelijkheid. Je zit vast aan die vier varianten die de game je biedt.
Door het ontbreken van de mogelijkheid om tijdens gevechten met monsters te praten is het turnbased combat systeem net zo interessant als de progressie van het verhaal. Je doet al heel snel constant hetzelfde. Er is geen reflex element, geen flitsende presentatie en alle gevechten volgen eenzelfde ritme. Raak monsters zo snel en zo hard mogelijk en heal waar nodig. Grind indien nodig om sterker te worden, want echte tactiek is er niet. Grinden is zo nu en dan ook wel echt nodig, want vooral de eerste paar bazen zijn best wel een DPS check, omdat ze meer healen dan dat je schade aan kan doen.
Vroeger was niet alles beter
Niet alleen combat heeft die oude manier van gameplay. Progressie in het verhaal is net zo eenzijdig. Je gaat van dorp naar kerker naar dorp naar grot naar dorp naar bos zonder echt een origineel achtergrondverhaal per dorp. Het hoofdplot duwt je zo ongeveer door de hele game. Die lineaire progressie is niet per se het probleem. ‘Lufia II’ heeft dat ook en dat is één van de beste traditionele JRPG’s. Wat die game wel heeft? Interessante en originele verhaaltjes per dorp en regio. Dat is waar ‘Covenant of Solitude’ praktisch geen aandacht aan besteed.
Deze game is een reliek uit zijn tijd. In 2012 had ik deze game nog wel kunnen aanraden voor op je telefoon, mocht je een paar minuten bij de tandarts hebben of dagelijks een uur in de trein zit. Op een Steamdeck of op je (gigantische) TV? Alleen als je echt, maar dan ook echt, opzoek bent naar een nieuwe JRPG en bijna niets te besteden hebt.
Nostalgie is een naar iets.
