Red Alert 2 is nog niemand vergeten
Als je spreekt over een fanatieke speler van Red Alert 2 dan behoor ik wel tot die categorie. Command & Conquer Red Alert 2 zorgde ervoor dat destijds veel mensen nog thuis bleven van de voetbaltraining en is nog steeds erg populair onder de real time strategy gamers. Na de overname van Westwood is het lang stil geweest rondom de franchise, maar EA heeft besloten daar eindelijk verandering in te brengen.
Wat typerend was aan deel 2 en vooral in Yuri’s Revenge werd hersteld was de balans tussen de facties. De geallieerden waren namelijk oppermachtig, zowel in de zee als in de lucht, en dat was een gebrek voor de spelers die aan de gang moesten in een online match met de Sovjets. Over land bleek de USSR in de Tweede Wereldoorlog al goed overweg te kunnen met de Duitsers, maar ook in Red Alert 2 zorgden de Apocalypses voor het nodige sloopwerk, zij het dat je vaak via de lucht overrompeld kon worden door rocketeers, Black Hawks en het misbruik van de Chrono Legionaire. Ik kan in ieder geval vertellen dat de balans wat meer is teruggekeerd in de reeks met Red Alert 3. EA heeft er namelijk voor gezorgd dat alle facties zowel op het water, in de lucht als op het land weer wat meer diverse mogelijkheden zullen hebben. De oorlog gaat echter niet meer enkel tussen de Allies en de Sovjets. De Empire of the Rising Sun, van de geliefde keizer Yoshira mengt zich namelijk in de strijd. Of dat nu zo’n goed idee was is eigenlijk altijd al de vraag gebleven, want vond niet iedereen juist die aparte oorlog tussen het Westen en de USSR niet interessanter?
Mijn antwoord luidt volmondig eigenlijk ‘Ja’. Want eigenlijk weet de Empire of the Rising Sun zelf niet eens waarvoor ze in deze oorlog verwerkt zitten. De futuristische technologieën van deze factie voegen daarnaast alleen maar meer onrealisme toe, net als dat ze weinig aan het verhaal hebben toe te voegen. En dat terwijl het verhaal sowieso al flinterdun is en nergens over gaat. De Sovjets maken namelijk gebruik van een tijdmachine, waarmee ze de Oorlog denken te kunnen beslissen, maar later blijkt dat de oorlog pas echt begonnen is. Als commander kun jij hier een einde aan maken door met jouw factie te lijden naar de uiteindelijke machtsgreep.
De historie wordt deels opgegraven en hergebruikt
Het spel lijkt grotendeels wat betreft mogelijkheden op deel 2, met een campaign mode, welke weliswaar met 3 facties speelbaar is, en de standaard online en skirmish mode. De meeste zullen de tutorial dan ook meestal wel overslaan, tenzij je echt nog niet bekend bent met het Command & Conquer-universum. Wat je direct merkt is dat men veel heeft geprobeerd om de aloude sfeer uit RA2 te kunnen behouden. De aloude Tesla Coils uit deel 1 en de attack dogs zijn gelukkig ook nog aanwezig, een stukje historie dat nooit verloren gaat. In deze game blijkt echter dat het water belangrijker zal zijn dan ooit tevoren. Je kunt namelijk je basis in het water bouwen en zult dan ook geregeld voor 50% de strijd in het water voeren en deze moeten winnen om het voordeel naar jouw kant te laten draaien. De gameplay is grotendeels hetzelfde gebleven als in deel 2 het geval was, zij het dat ook enkele units weer terug zijn gekeerd, waaronder de Kirovs, de Tesla troopers, dolfijnen, de stilstaand onzichtbare Mirage Tanks en natuurlijk onze lieve Tanya, ditmaal niet gespeeld door Kari Wuhrer, maar door ‘n stoere, blonde dame. Het Rijk van de Rijzende Zon komt daarnaast met originele units als de Imperial Warrior, de Shinobi en de Tsunami Tank. Daarnaast heb je ditmaal ook speciale aanvallen die je kunt lanceren, een beetje vergelijkbaar met de Secret Weapons, en steeds verder kunt laten upgraden. De manier van spelen is als vanouds identiek gebleven, zij het dat het allemaal toch wat minder interessant over lijkt te komen door de onrealistische units die nu aanwezig zijn in het spel.
Co-op singleplayer
Bijzonder is wel een nieuw element in het spel. In de singleplayer campaign mode kun je namelijk gebruik maken van een co-commandant, die je zal helpen tijdens de missies. Je kunt hem of haar bevelen om aanvallen uit te voeren, of juist een positie aan laten nemen, maar je kunt deze commandant simpelweg ook diens eigen gang laten gaan, waardoor je in feite met 2 strijdmachten het opneemt tegen ‘n tegenstander. De co-commandant kan een online speler zijn, of simpelweg de computer. Het lijkt me logisch dat je online afhankelijk zult zijn van de sterkte van de medespeler, zij het dat deze meestal slimmer en beter zal zijn dan de computer, die simpelweg zijn of haar ding doet, en verder goed genoeg kan helpen, maar niet de overwinning voor je uit het vuur zal slepen. Toch is het leuk dat ditmaal niet alles gericht is op één peleton, en dat dus ook belangrijk zal zijn wat je medestander doet.
Naast deze co-op mogelijkheid in de singleplayer is er de standaard online mode waarin je online kunt spelen met of tegen andere spelers, en de skirmish mode, zoals we die in feite altijd gekend hebben. Units kunnen zoals in deel 2 weer upgraden door andere units te killen (sterrensysteem), waardoor ze krachtiger worden. De manier van besturen is vrijwel identiek, en ook de game modi zijn vrijwel hetzelfde gebleven. Jammer is echter dat het verhaal zo simpel gehouden is en dat het in feite enkel draait om wat motivatiegesprekken tussen diverse commandanten, waardoor de beleving minder zal zijn. Yuri is daarnaast ook niet meer te besporen en is vervangen door een lekkere instructrice die de weg voor je vertaalt. Op zich heb ik geen moeite met mooie dames met enige inkijk, maar als zij ook nog de macht grijpen en zelfs het bevel hebben over peletons, dan heb ik zo mijn twijfels, want hoe serieus komt het over, als bijvoorbeeld onze eigen Tatjana Simic de controle zou hebben over de Nederlandse landmacht? Onzinnig is het dus ‘n beetje geworden met al die mooie dames, waar ik op zich weinig tegen heb, maar de acteerprestaties blijven veelal uit, en bereiken soms letterlijk en figuurlijk een Scary Movie 2 niveau, kijkende naar onder andere de Sovjet generaal.
Aparte sfeer, maar toch niet overtuigend genoeg
Wel lekker is dat de sfeer veelal identiek lijkt te zijn aan het voorgaande deel, maar een wat modernere tint heeft gekregen. Hell March is deels vernieuwd en heeft nog meer kracht in zich en ook de main menu soundtrack is echt zeer goed uitgewerkt en brengt zelfs een aloude Tweede Wereldoorlog sfeer met zich mee. De ingame interface is deels hetzelfde gebleven als die we uit het verleden kennen, met filmpjes verschijnend in de top corner van het scherm, en de tabs van gebouwen, armor en units. Dat maakt deze dan ook niet alleen overzichtelijk, maar ook makkelijk in gebruik. De omgevingen hadden echter wel wat minder speels gemogen. De pretparken en steden waar je met de tanks in rond zult rijden zien er te onrealistisch uit en hebben daarnaast ook veel te veel contrast om ook maar ‘n beetje realistisch te ogen, en dat is jammer. Het water en de ondergronden zien er dan wel weer een stuk beter uit en ook de units mogen gezien worden, maar gecombineerd oogt het vaak vrij chaotisch en onoverzichtelijk, een krachtig punt van de eerdere games in de reeks. Het snelle scrollen door de map, het snel kunnen groeperen van units en het snel kunnen uitvoeren van tactieken is ‘n beetje verloren gegaan met dit deel, en dat is zonde, want dat waren juist de belangrijke aspecten van RA1 en RA2.
Hell March wordt alsmaar beter
Waar deze game in ieder geval wel in uitblinkt is toch wel wederom het geluidsaspect. Met muziek als de Sovjet March, het vernieuwde Hell March, Grinder en nog veel meer tracks die we dan wel al grotendeels kennen, dan wel erg stoer overkomen, is het genieten in de game. Men heeft daarnaast ook nog enkele geluidseffecten uit deel 2 gejat, waaronder de main menu klik-effecten van de buttons en de ingame voices van units. Zo heb je nog steeds quotes als ‘High Speed Low Drag’ die je zult horen en dat geeft je toch het gevoel dat men een goede upgrade van deel 2 heeft willen maken. Tevens zijn de geluidseffecten van de oorlogsgevechten weer net wat beter uitgewerkt dan voorheen, met flink gebulder dat uit de speakers zal komen als resultaat, en dat hoort natuurlijk bij oorlog.
Wat mij betreft is een vergelijking met Red Alert 2 zeker op zijn plaats aangezien je mag verwachten dat een derde deel in een franchise kwalitatief weer beter zal zijn dan een tweede deel was. Enerzijds is men daar zeker in geslaagd, maar anderzijds lijkt het spel toch vrij veel op Command & Conquer 3, welke eigenlijk wat betreft gameplay veel weg heeft van dit spel. Ingame ziet het er allemaal zeer speels uit als je kijkt naar de omgevingen, daar waar ik liever wat meer realisme had willen zien. Het feit dat EA gekozen heeft voor looks in plaats van acteerprestaties is wat mij betreft niet heel erg storend, en de filmpjes die je dan ook zult zien tussen en tijdens de missies door zijn niet irritant of dermate slecht uitgewerkt. Grafisch oogde het spel vooral op de Games Convention erg overdreven futuristisch maar dat valt uiteindelijk nog wel mee. Bepaalde units, waaronder de Mirage tank en de Kirovs hebben hun charme daarnaast deels verloren door enige modificaties, waardoor je het spel eigenlijk alleen maar in negatief opzicht zou kunnen vergelijken met Red Alert 2. Het overzicht in dit deel is wat minder goed, de snelheid van de gameplay is daarnaast ook terug geschroefd, maar naast alle genoemde minpunten is het zeker geen spel dat je na ‘n paar dagen alweer in de rekken zult zien verdwijnen. De missies spelen namelijk lekker weg, gecombineerd met toch wel weer enkele goede concepten die men heeft willen uitproberen, en die ook wel zorgen voor enige positieve ervaringen die je over zult houden aan het spel. De soundtracks zijn als vanouds geweldig, net als enkele grafische aspecten, waaronder het water en de uitwerking van de units en gebouwen en de gebruikersinterface. De sfeer is weliswaar wat anders, maar is zeker niet negatief te noemen, zij het dat enkele veranderingen het spel toch te veel richting C&C3 hebben laten gaan, en dus niet die unieke ervaring opleveren die RA2 wel wist op te leveren. Als C&C fan zul je je echter zeker niet vervelen met deze game, en dat zorgt dan ook voor heel wat uurtjes strategisch geweld op de slagvelden.
