Column: Overachiever.

Het heeft een tijdje geduurt, maar ik heb mijn PS3 weer eens afgestoft. Niet dat ik de PS3 software-matig slecht vind, maar het gamen schiet er gewoon een beetje bij in de laatste tijd. Maar waarom dan ineens nu weer volop gamen? Chauvinisme dreef mij ertoe Killzone 2 te spelen, maar daarna nam iets anders het over. Niet de kwaliteit van het spel, die zonder twijfel extreem hoog is, maar het verslavende kwam terug. Het verslavende wat ik vroeger al kreeg in videogames in de vorm van nieuwe wapens en nieuwe personages, zit nu op een andere manier in games verwerkt. Achievements, Trophies: noem ze zoals je wilt, ik moet ze hebben. Ze brengen voor mij een nieuwe dimensie in de game naar boven. Ik speel veel games tegenwoordig eerst een keer op mijn gemakje uit om ze daarna nogmaals te doorlopen zonder of met guide om alle Thropies of Achievements (op L!ve voor pc) te halen. Vervolgens stort ik mij op de multiplayer zodat ik de aan multiplayer gekoppelde rewards ook binnen kan halen. Ik moet die gamersscore hebben, ik wil die glanzende Thropy icoontjes!

Toen vroeg ik mij af… Vroeger, toen de lucht nog schoon was en sex vies, speelde ik ook die games. Ik speelde ze weken, soms maanden lang. Waarom heb ik dan nu ineens digitale beloningen nodig om geïntereseerd te blijven? Misschien ben ik verwend. “Vroeger” kon ik mijn eigen games nog niet kopen, ik kreeg een game en die speelde ik tot ik elk muntje wist te liggen en elke bug wist te omzeilen. Of het nu een super game was of een boutspel, ik had geen keuze. Tegenwoordig ben ik ouder en wijzer (of misschien alleen ouder) en vorm ik mijn eigen mening om mijn eigen games te kopen. Ik koop alleen nog maar games die ik zelf wil en als die tegenvallen leg ik ze in mijn kast of breng ik ze terug naar de winkel. Maar zelfs de games die me wel bevallen krijgen niet de aandacht die ze verdienen. Ik neem een Call Of Duty 4. Dé top op multiplayer gebied en natuurlijk merk ik dit. Echter, na de singleplayer in een aantal uurtjes te hebben uitgespeeld en een paar middagjes online Jerries over de kling te hebben gejaagd, gaat de game mijn stoffige gameskast in. Hop, stukje gamehistorie beleeft en achter me gelaten, op naar de volgende topper! Toch heb ik mijn tegenstanders in het eerste deel van de CoD serie langer dan een jaar geteisterd met mijn verbluffende taktieken en killing-streaks. Is er dan iets veranderd in de tussentijd? Niet dat ik weet… zoals ik al zei: misschien ben ik gewoon een verwend nest.

Toch las ik laatst iets in een artikeltje over Warhammer 40k: Dawn of War II (een game die ik trouwens iedereen kan aanraden, bevat ook achievements op pc 😉 ). “Wij verdrinken je in beloningen. We vinden dat gamers tegenwoordig te weinig beloningen krijgen. In ons spel ben je altijd misschien slechts één kogel verwijderd van dat ene coole beloningkje”. En ze hebben gelijk, ik speel de game nog steeds omdat ik nog steeds niet alle shoulderpads heb voor mijn Force Commander en omdat ik nog steeds zoek naar dat ene zwaardje voor dat ene mannetje… Denk aan games als Streetfighter IV, behaal je iets in die game: dan speel je een nieuw character vrij, of een nieuwe map; daarvoor blijf ik gamen! Misschien ligt het wel niet aan het feit dat ik verwend ben, maar aan het feit dat ik gewend ben. Gewend aan het feit beloond te worden als ik iets noemenswaardig doe. Vroeger was dit bijna altijd het geval. Speel Mario en je krijgt een level nadat je een level hebt uitgespeeld. Speel Rollercoaster en hoe beter je wordt, hoe meer geld je krijgt en hoe meer mogelijkheden er voor je opengaan in de game. Er zijn nu nog veel games waarbij dit het geval is maar toch, als ik de balans opmaak, zijn het er minder of minder belangrijke beloningen. Raar eigenlijk… Beloond worden voor iets wat niet bestaat (een digitale wereld) met iets wat niet bestaat. Het zal wel iets met egotripperij te maken hebben ofzo.

Ik weet dat ik veel naar vroeger kijk. In veel van mijn columns horen jullie een klaagzang in de trend van “vroeger was alles beter”. Of ik wel over een vroeger mag spreken is nog niet eens duidelijk. Van de jaren dat ik op deze aardbol rondloop breng ik er slechts een stuk of 12 gament door. Mijn gamehistorie rijkt tot 1997/1996 en niet veel verder terug. Alles wat daarvoor is gebeurd is misschien klote of juist beter dan nu maar dat zal ik nooit weten. Ik constateer slechts de dingen die zijn veranderd sinds ik mijn eerste stapjes in gamesland zette. Sommige zijn beter, andere zijn slecht. Ik vraag me slechts af, die dingen die wij nu als slechte veranderingen constateren, zou de ontwikkelaar daar niet eens naar kunnen kijken? Dan kunnen ze misschien de blauwe egel weer in ere herstellen. Of Rayman met de losse handjes een platformer geven die zijn naam eer aan doet. Of zelfs, heel misschien, krijg ik dan weer respect voor de besnorde dikzak in het rode loodgieters pakje…