Ik kom net van de sportschool af en zweet me kapot. Ik heb wel gedoucht, maar het stukje naar huis kostte mij net zoveel moeite als de training zelf; windkracht 10, recht in mijn gezicht. In de sportschool heb ik verschillende krachttrainingen gedaan. Verder heb ik ook op de lopende band gerend als een kip zonder kop omdat ik van tevoren weet dat ik er toch niks mee behaal. Ik heb mijn longen uit mijn lijf gerend, maar kwam nooit van dezelfde plek af. Wat dat betreft was het ritje naar huis zinniger: ik kwam daar waar ik zijn wou.
Thuisgekomen ga ik op de bank zitten, neem de lichte controller van de Playstation 3 in mijn handen en druk de “home-“knop in. “Waarom doe ik dit toch elke dag” denk ik hardop. De reactie van mijn moeder (“Ja, dat vraag ik me nu ook af!”) gaat aan mij voorbij. Ik denk aan wat ik net gedaan heb, wat ik net heb opgeschreven. De lopende band! Het ritje naar huis! Het antwoord op de vraag die mij al jaren boeit is daar! Het antwoord op de levensvraag is niet onvindbaar!
Waarom gamen we? Je kunt goed zijn in een voetbalspel, maar je bereikt er niks mee. Misschien een beetje eer bij je vrienden maar het helpt je niet om de sport in het echt onder de knie te krijgen. De grootste FIFA kampioen (de man op de lopende band) kan nog steeds een kneusje zijn dat geen bal aan zijn voet kan houden. Ja, ok: je wordt niet moe en bent toch met voetbal bezig. Maar is dan 5 minuutjes buiten op straat (het ritje naar huis) niet effectiever? Dat is inderdaad het geval; het zijn maar vijf minuutjes maar je bouwt meer conditie op dan wanneer je voor de televisie zit. Het zijn maar vijf minuutjes; maar je hebt wel controle over de bal. Het zijn maar vijf minuutjes; maar die tijd had je ook kunnen besteden om beter te worden in FIFA. Want face it: je zult nooit het niveau van Ronaldinho bereiken. Althans, in real-life niet. En dat mijn dames en heren, is waarom ik game. Gamen trekt ons uit onze “saaie” allerdaagse wereld en laat ons dingen doen die wij alleen in onze dromen (en in games) mogelijk achten. In FIFA of PES kan ik wel degelijk een hattrick maken in de finale tegen Portugal. En het gevoel is hetzelfde. Neen wacht. Het is beter.
Veel mensen zullen dit tegengaan. Tegen die mensen zeg ik: “houdt je mond, heb jij ooit een hattrick gemaakt in de finale in real-life dan? Nee hé? Daar heb ik je! Er zullen vast mensen dit artikel lezen die heel goed zijn in het balspelletje met de voet, maar dat is niet waarom we gamen. We gamen niet omdat we het leuk vinden “de bal te schoppen”. We gamen omdat we de sport op topniveau willen spelen, iets wat we in het echt nooit zullen bereiken en gamen komt gewoon het dichtst bij “the real thing”. Tot zover de voetbal vergelijking want toen ik klein was droomde ik naast topvoetballer ook van een leven als actieheld en soms zelfs als superheld. Die dromen werden mij snel de kop ingedrukt. Want inderdaad, ook op mijn 10 de verjaardag kreeg ik geen vliegkrachten of webben die uit mijn arm spuwde. Ik gaf het op. Superheld zou ik nooit zijn. Actieheld was echter nog steeds mogelijk. Toen ik erachter kwam dat de Special Forces geen 10-jarige jongetjes aannamen moest ik uitwijken. Mario is superheld; dan maar met hem doen, wat ik in mijn leven niet kan realiseren!
En dus is daar het einde van dit artikel. En daarmee hoop ik een antwoord te hebben gegeven op de eerder gestelde vraag. We gamen om tallozen redenen. Het is tijdverdrijf, het is leuk om tegen vrienden te doen, je kunt je digitale “penis” vergelijken met die van anderen en ze laten zien wie de “L33tPwn3r” wel niet is. Toch blijft er altijd die ene reden die ons terugtrekt naar de console/pc/handheld. Je kunt digitaal beleven, wat je in het echte leven onmogelijk gemaakt wordt. Dat wat je niet kan, niet mag of niet durft. Het is allemaal mogelijk in digitaal-land.
P.S. Dit stukje typ ik trouwens ondersteboven, hangend aan een web. Dadelijk ga ik naar buiten, nog eenmaal Pelé verslaan op het veldje hiervoor, terwijl duizenden toeschouwers staan te juichen. Dromen mag altijd, toch?
