Zoals we allemaal weten en ook allemaal weer zagen dit jaar, is de zomervakantie altijd een tijd van weinig games. Ook ik weet dat het elk jaar hetzelfde verhaaltje is en toch heb ik me er ook dit jaar weer mateloos aan geërgerd. Normaal is deze tijd juist uitermate geschikt om games die je links hebt laten liggen in de rest van het jaar alsnog uit de budgetbak te halen en dat juweeltje wat je helaas niet helemaal kon uitspelen toch nog tot een happy ending kan brengen.
Dit jaar kon een blinde echter van te voren zien welke shitload aan games eraan zat te komen (spellen die bijv 4 jaar geleden al op de E3 waren aangekondigd) en ook ik had al een rooster gemaakt hoe ik alle games zou kunnen spelen. Geloof het of niet maar het is me nog gelukt ook. De zomervakantie is afgelopen en ik heb alle games die ik wou spelen ook helemaal uitgespeeld, dat is inclusief deeltje vier uit de GTA reeks (100% uitgespeeld!) en MGS4 op meerdere moeilijkheidsgraden. Dit brengt me weer bij het al eerder genoemde probleem: ik heb mij in deze komkommertijd in gamesland totaal verveeld. Oude games uit de kast getrokken, hier en daar nog iets uitgespeeld maar het waren vooral antieke games die de klok sloegen.
Als je deze column leest is het mogelijk dat intussen Spore al uit is. Brothers In Arms: Hells Highway zit eraan te komen of is er zelfs al en ook Mercenaries 2: World In Flames, Crysis: Warhead en Ratchet & Clank: Quest for Booty komen in september uit – in ieder geval ten tijde van het schrijven van dit stukje tekst. Stuk voor stuk allemaal topgames die het verdienen gespeeld te worden en er zijn vast nog wel persoonlijke toppertjes die niet in dit lijstje staan. Dan vraag ik me toch elk jaar weer af: waarom? . Is het zo moeilijk die games een maandje eerder uit te brengen? Er hoeft maar een AAA-game een maand vooruitgeschoven te worden en je hoort mij al niet meer klagen. Spore al in augustus? Ik houdt mijn mond, ik hou me wel een maand bezig met deze game waar sowieso een shitload aan tijd in gaat zitten. Ook als ik een maand eerder Eindhoven had mogen bevrijden van de Duitsers in Hells Highway was ik zoet geweest. Maar nee, het mocht weer niet zo zijn, alles moet tegelijk komen.
Maar goed, dit zijn het soort dingen dat je toch niet kan veranderen. Het is bijna een traditie om de pers en gamers rust te geven tegen de zomervakantie en ondanks dat ik het simpelweg haat leg ik me er toch maar bij neer. Ik heb in iedergeval wel een bruggetje gecreëerd voor mijn volgende “point of interest” door het noemen van Spore. Het is helemaal niet mijn soort game en ik probeer uit de grond van mijn hart alles te haten wat met The Sims en zijn makers (Maxis) te maken heeft maar het lukt me niet bij deze game. Spore heeft een aantrekkingskracht op mij als een hamburger bij een Amerikaan. De game biedt mij gewoon hetgeen ik altijd heb gewild: alle mogelijkheid om mijn zieke geest te uitte. Wat de game ons beloofd (en wat veel recensisten ook nog steeds beweren ná het spelen van de game) stelt de game je geen grenzen. Doe wat je wilt doen, laat wat je wilt laten. En dat spreekt mij aan. Waarom speel ik eigenlijk altijd games die jou zeggen wat je doen moet? Bijvoorbeeld het volgende – ze komen nog steeds uit: games waarbij je niet kunt springen. What… de f*ck? Het eerste, essentiele wat in een game hoort te zitten is een springfunctie! Mario deedt het al toen hij nog JUMPman heette, en in Assassins Creed is het nog steeds een van de belangrijkste bezigheden. Waarom worden deze grenzen je opgelegd? Zoeken de ontwikkelaars het gewoon niet een betere afbakening te maken van het level dan een omgevallen boomstam (waar je dus niet overheen kan springen)?
het zijn dan ook juist deze grenzen (nogmaals: als alle beloften worden ingelost) die games als Spore (want ook Little Big Planet gaat een hele grote worden in het genre van “laat-je-fantasie-zijn-gang-gaan”) verleggen en doorbreken. En ja, regels negeren en grenzen overschrijden zit toch zo’n beetje in mijn aard.
Dus je snapt het wel: ik zit al weken lang de meest rare wezentjes te maken in mijn Creature Creator, heb al honderden filmpjes gezien van Little Big Planet en wacht met een kloppend hart tot de games uitkomen die het succes van Little Big en Spore ruiken. Tot dit glorieuze momen daar is “create” ik nog een aantal meer wezentjes. Ik ben nu bezig met een rode panda, die wel iets weg heeft van mijn leraar Management & Organisatie… vooral de uitdrukking van de panda(een van pure afgunst) past erg bij de manier hoe mijn leraar naar mij kijkt. Ik heb zo’n idee dat alleen onze eigen zieke geesten dit soort games onderuit kunnen halen.
