Online games, er is al heel veel over geschreven. De verslaving van World of Warcraft of andere MMORPG’s wordt door sommige mensen als bedreiging gezien. Maar sinds een tijd is deze online game niet meer het middelpunt van de aandacht.
Zo zag ik vanochtend (22 feb) op tv een reportage van het programma Rondom Tien. Het onderwerp was een discussie over virtueel leven en internetverslaving zoals ze het zelf zo mooi samen weten te vatten. Als gast was Keith Bakker uitgenodigd. Bakker is baas van een verslaving kliniek (The Smith & Jones Center) voor mensen die verslaafd zijn aan alcohol of drugs, die een eet stoornis hebben of die teveel computerspellen spelen. Voor maar 500 euro per dag word je een maand lang opgenomen in de kliniek, om na een maand als een fris mens zonder games verslaving terug de wereld in te stappen, met als advies nooit meer een spel aan te raken. Pak je helaas je ”verslaving” weer op dan kun je natuurlijk altijd terugkomen naar de kliniek.
In Rondom Tien werden eerst een aantal spelers van de online rage Second Life ondervraagd. Er kwam een jongen aan bod die het spel gewoon speelde, een vrouw die ingame haar echte geld verdiende en die dit haar baan noemde en een Wow ex-verslaafde. Nadat de presentator deze mensen ondervraagd had, ging hij naar Keith Bakker om om zijn mening te vragen. Die was kort en bondig: Deze mensen zijn gekken! Ze moeten in een inrichting opgenomen worden! Waarop de gamers een heftige discussie startten met Bakker, die zijn mening stijfkoppig bleef vasthouden en absoluut niet van visie wilde veranderen.
Natuurlijk was de reactie van Bakker normaal. Hij verdient zijn geld met een kliniek, en daarom was elke andere reactie totaal onlogisch geweest. Toch ben ik , als games reviewer, columnist en natuurlijk als gamer in het geval van de game Second Life het met Bakker eens. Als je je echte leven laat verwaarlozen door een virtueel online leven ernaast, ben je wat mij betreft enorm dom bezig. De jongeren gebruikten als excuus het feit dat communiceren in een virtuele wereld makkelijker is dan in het echt, en dat je in een game dezelfde warme vriendschappen kan sluiten als in het echte leven. Dit is natuurlijk volstrekte onzin. Je kent elkaar niet, weet niet hoe de ander eruit ziet, het enige wat je ziet is een virtueel poppetje die als hij ”praat” een tekst wolkje boven zijn hoofd krijgt. Als mensen dat echt vriendschap noemen, dan zijn Suske en Wiske de beste vrienden.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Mensen die zo nu en dan een paar uurtjes spelen kun je geen verslaafden noemen. Maar als ze zich echt gaan verliezen in het spel, en het verschil tussen het echte leven en het virtuele leven niet meer zien, dan is er toch echt iets mis. Dit klinkt wat overdreven, maar het is in veel gevallen echt zo. Net als met de game World of Warcraft: Het hoogste level halen en de beste speler worden is het doel, ook al is dat door Blizzard onmogelijk gemaakt. En dus moeten de mensen blijven spelen, want ze willen hun doel bereiken! Een hele simpele marketing techniek.
Ook was er een jongen die vertelde dat hij van de Havo was gegaan en twee baantjes had verloren aan WoW, vanwege zijn verslaving. Bakker nodigde hem uit om gratis in zijn kliniek te komen, een aanbod wat hij, als hij slim is, heeft aangenomen.
Het item werd afgesloten met een WOW speler op level 65. Hij ging live in de uitzending zijn character deleten. Keith Bakker werd er enthousiast van, en de jongen kreeg zijn respect. Want hij gooide alle uren die hij in 2 jaar tijd in het spel had gestopt met 1 druk op de knop weg. Nu de rest van de verslaafden nog.
