Sun51
Devolver Digital is lekker bezig. Na het korte maar fantastische Pepper Grinder staat de volgende unieke titel alweer in de startblokken. Children of the Sun in een genre plaatsen is zelfs al lastig. Het is een shooter met een groot puzzel element waarbij je één kogel door een level heen bestuurd om verschillende vijanden op bloederige wijze neer te maaien. Klinkt gezellig en dat is het ook.
Ik was geïnteresseerd in deze game door de artstyle. De minimalistische donkere tonen met felle accenten geven het bloedbad dat je aanricht net dat extra beetje flair. Het doet denken aan Killer7 van Suda51. Die ontwikkelaar met allerlei games waar de artstyle van de game net zo belangrijk is als de gameplay. Soms zelfs belangrijker. Giet daar nog een soundtrack overheen met de geluidseffecten van een Nine Inch Nails album en je hebt Children of the Sun. Van de luide bass tijdens het uitpluizen van de route van je kogel, die weer stopt als je stilstaat, tot aan het dreunende geluid terwijl je volledige kogel (dus ook dat stuk dat er eigenlijk niet bij hoort) door de lucht sjeest. Het is een aanslag op je zintuigen, maar dan op alle goede manieren.
Ik was echter gebleven door de gameplay. Children of the Sun is een vrij unieke puzzelgame waarin je met één kogel alle vijanden in één level neer moet schieten. Het algemene puzzelelement hierbij is dat je die kogel van vijand naar vijand kan laten stuiteren. Zolang je dat blijft doen blijft de kogel in de lucht en kan je verder. Bij ieder raak schot kan je weer opnieuw beginnen met richten en opzoek gaan naar je volgende doelwit. Mocht je niets zien, dan kan je eventueel nog objecten in de omgeving gebruiken om vanaf te kaatsen. Die zijn echter wel gelimiteerd. Zo heb je brandstoftanks van auto’s (die dan natuurlijk exploderen), vogels en zelfs vissen die je als tussenstop kan gebruiken om verder te zoeken.
Met een omweg
Daar blijft het alleen niet bij. Je krijgt in totaal een drietal telekinetische krachten om je te helpen bij het voltooien van iedere puzzel. Als eerste één om a’la Wanted de kogel met een boog om objecten heen te sturen. Als tweede de mogelijkheid om de snelheid van de kogel te verhogen, zodat je door bepantsering heen kan boren. Als laatst krijg je de gave om de kogel in de lucht opnieuw te richten zonder iets geraakt te hebben. Die laatste is wel beperkt en je moet eerst twee keer iets op een zwak punt raken. Dan kan je eenmaal de kogel opnieuw richten.
Die volledige set aan objecten en krachten gebruik je om in ieder level zo snel mogelijk vier verschillende vijanden kapot te schieten. In het begin hebben deze helemaal geen bescherming, maar al snel lopen ze rond met bepantsering, een schild of zelfs een soort krachtveld waardoor de kogel van richting veranderd. Er is nooit echt één definitieve oplossing waardoor je vrij bent om eerst bijvoorbeeld het volledige gebied te verkennen, voordat je überhaupt begint. Aan de andere kant kan je kiezen om je kogel meteen af te vuren en te kijken hoe ver je komt. Zelf was ik vooral fan van de tweede optie, omdat de snelheid zo hoog bleef. Het is een redelijk originele wijze van puzzelen en één die ik zelf nog niet echt eerder heb gezien.
Daar valt en staat de game wel een beetje te veel op. De latere levels zijn een stuk complexer dan de levels in het begin, maar dat komt voornamelijk doordat je meer moet gaan zoeken. Vijanden staan dan op plekken die je niet direct ziet. Dat verlengt de gameplay en maakt het uitdagender. Tegelijkertijd wordt het meer een soort ‘Where is Waldo’ .Zodra je ze allemaal hebt gevonden is de oplossing meestal redelijk eenvoudig. Op het laatste level na eigenlijk. Het zou mij niet verbazen dat menig gamer door vanaf ziet, omdat de complexiteit ineens door het dak schiet.
Cult-uur
Achter dit alles zit een vrij eenvoudig verhaal over een sekte en wraak. Het hoofdpersonage was daar onderdeel van. Door gruwelijke omstandigheden is ze uit de sekte gestapt en wilt ze wraak op de prediker. Het verhaal wordt verteld doormiddel van bewegende beelden, vrij weinig woorden en nul gesproken tekst. Wat er exact is gebeurd wordt niet volledig uitgelegd waardoor je er enigszins nog je eigen interpretatie aan over kan houden.
Dat de game zelf relatief kort is, is daarom misschien nog niet eens zo heel slecht. Om alles te behalen ben je een kleine vijf tot negen uur bezig, maar dat kan een stuk korter als je je vooral focust op alleen de levels oplossen. Zelf zag ik de aftiteling na een kleine vier uur en dat was voor mij voldoende. Ieder level bleef zo uniek. Voor de doorzetters zijn er nog leaderboards en een aantal achievements om je bezig te houden.
Children of the Sun is als een zomerse zaterdag in april. Kort, krachtig en fijn om even tussendoor te beleven. Voor iedereen die houdt van puzzelgames en wel eens iets nieuws willen is dit een uitstekende game om in ieder geval te proberen.
