Soms kom je toevallig wat tegen
Soms heb je van die games waarvoor je mails krijgt en denkt. Nah, laat maar zitten! Maar soms zie je ook van die pareltjes waarvan je de screenshots bekijkt en denkt; Ja, die wil ik proberen! Children of Silentown is zo’n game die meteen opviel. Het grafische aspect, waarbij artwork gecombineerd wordt met artistiek, sprak mij direct aan. Maar kon de gameplay mij ook bekoren nadat we de review van de game al een maand voor release konden ervaren met de volledige game? Na de lancering van de proloog was het tijd voor het echte werk.
Silentown is een lichte point-and-click adventure puzzel game, waarin je kunt lopen met je stick, en vooral veel interactief werk uitvoert. Bijvoorbeeld in het begin, waarbij je moeders moet helpen met het verzamelen van ingrediënten voor het maken van eten. Je gaat op zoek naar brood, water en meer wat op je virtuele boodschappenlijstje vermeld staat. Echter, je raad het al, krijg je niet alles voor niets. De paddenstoelen vind je nog wel dichtbij het bos, maar de andere ingrediënten zijn wat lastiger te vinden. Zo moet je bijvoorbeeld voor het water eerst een emmer zoeken waar je het in kunt doen, en moet je bij het brood eerst de bakker zien te helpen met zijn mentale problemen. Dit alles vindt plaats door zeer simplistische puzzels op te lossen, in weliswaar redelijk beperkte, maar soms aardig open omgevingen. Muziek speelt een belangrijke rol want haar zang kan Lucy in tijden van nood helpen, bijvoorbeeld ook bij de bakker. Daarnaast moet je knopenpuzzels oplossen door draden met knopen te verbinden, maar dit moet wel op een manier waarbij de draden elkaar niet mogen raken. Zo zijn er nog enkele andere minigames die je kunt spelen, waaronder letterlijke puzzelstukjes die je moet combineren tot 3 opgeloste puzzels en je hebt bijvoorbeeld ook nog draaischijven waarbij je van punt A naar B moet zien te komen door tandwielen te gebruiken om draaimechanismen te koppelen aan elkaar. Soms moet je zelfs morele keuzes maken in de game. Een game met van alles wat dus. Interessant aan het spel is dat je nooit direct je doel zult bereiken. Voor elk doel is een tussenobject nodig, waarmee je dus vrijwel altijd weer een tussendoel zult moeten realiseren, bijvoorbeeld het verzamelen van bepaalde inventory.
Hoogtepunt misschien wel
Wat mij als eerste opviel zijn de top-notch graphics van de game. Het voelt erg artwork-achtig, maar toch ook een beetje fantasierijk en 2D, terwijl het er ook weer 3D uitziet omdat je de diepte in kan lopen bijvoorbeeld. Het niveau van de illustraties is van een hoog niveau en de kleine details in alle objecten maken dat het aanvoelt als een meesterwerk waar met ziel en zaligheid aan is gewerkt. Er zit daarnaast een brush-achtig effect over de graphics heen waarmee het echt lijkt alsof alles met acryl getekend is. Het is weliswaar een game we voor de PS4 hebben gekregen, maar ook op de PS5 ziet het spel er nog altijd gewoon zeer hoogstaand uit. Van het lettertype van de spraakballonnen, tot de inrichting van je huis, het ziet er allemaal zeer sfeervol en gelikt uit. Dit lijkt me dan ook een game en ontwikkelaar waarin men alle vrijheid heeft gekregen om het ultieme eindresultaat neer te zetten, ongeacht de tijd die ervoor nodig is geweest. De characters hebben geen pupillen, maar hebben toch een sterke uitdrukking door alle gebaren die ze maken. De omgevingen zijn weliswaar redelijk hetzelfde en je zult niet heel veel verschillende plekken kunnen bezoeken, maar wat we kunnen zien, ziet er gewoon erg sterk uit. De soundtracks van de game worden stuk voor stuk begeleid door overheersende piano-akoestiek. Deze is sfeervol te noemen. Je character kan daarnaast zingen om de gedachten van andere NPC’s te kunnen uitlezen, waarna vaak een mini-puzzel volgt. Naast de puzzels, zul je ook in-game moeten nadenken hoe je bepaalde dingen gaat oplossen, waarmee het spel zowel statisch als dynamisch het nodige (lichte) denkwerk van je verlangt. De puzzels worden naar mate de game vordert steeds uitdagender. Met elk van de 3 skills die je veelal gebruikt heb je 3 soorten puzzels, welke steeds uitdagender worden. Daarnaast zul je merken aan het eind van de game dat wellicht hier en daar een hint wel handig zou kunnen zijn tijdens de gameplay. Dat is een klein kritiekpuntje aan een verder geweldige game die zowel qua verhaal als graphics uitblinkt qua prestaties.
Children of Silentown begint zeer sterk, mede door de vette graphics en de toegankelijke puzzels en conversaties die kort zijn. Dat verandert een beetje naar mate de game vordert, maar zakt nooit naar een bedenkelijk niveau. De conversaties worden langdradiger en de omgevingen worden wat veel van hetzelfde, maar dat mag de pret niet al te veel drukken. Zodra je naar het bos gaat, verandert de game weer wat qua beleving en wordt eindelijk het raadsel ontrafeld en wordt het gepuzzel als voorbereiding beloond met een interessante storyline-ending, van een toch al zeer interessant en tot in detail uitgewerkt verhaal. Children of Silentown is vooral grafisch een hoogtepunt, maar heeft ook met zo’n laag budget genoeg uren aan gameplay voor zich. Ik was er zelf ‘n dikke 6 uurtjes mee bezig. Dat je de game nogmaals zult spelen valt te betwijfelen al is er een Game+ modus aanwezig. De keuzes die je soms maakt hebben namelijk zo goed als 0 impact en je raakt in principe zo goed als elk gameplay-element van de omgevingen. Echter is dit wel een zeer toegankelijke game met een interessant verhaal dat vooral grafisch weet te toppen. Dit is dan ook een titel die voor mij het jaar zeer mooi afsluit, en gezien de release voor veel mensen een interessant begin kan zijn van hopelijk een mooi gamejaar.
