Gevangen in je eigen persoonlijkheid
Met games die tegenwoordig allemaal een beetje hetzelfde lijken, is het altijd leuk om eens een verfrissend concept uit te proberen. Met Centum leek dit absoluut het geval en ik wist dan ook niet precies wat ik kon verwachten. We gingen dan ook snel aan de gang met deze singleplayer point-and-click adventure, om te ontsnappen uit isolatie.
Je bent in deze game een gevangene in een cel. Je moet hieruit ontsnappen, zo simpel is het. Maar is alles wel wat het lijkt en wat zit er buiten de cel precies? In deze game ga je veelal aan de gang in een enkele ruimte, verdeeld over in totaal vier chapters. Rechts heb je vaak uitzicht over de stad of regio waarin je verkeert, je hebt een bed waarin je kunt doorspoelen naar de nacht of volgende morgen en zo zijn er nog enkele andere objecten die interactief gebruikt kunnen worden. Bijvoorbeeld een rattenval; Eet je het rattengif zelf op? Laat je de rattenval in je eigen hand klappen of ga je een rat vangen? Zo zijn er tal van keuzes die je in de game moet maken en heb je tal van conversaties waarin je constant keuzes maakt over wat je gaat zeggen. Gedurende de drie nachten die je in je cel bent veranderen de nachten en dagen en dus ook de situaties. Je kunt daarnaast gebrui maken van een PC, waarin je interactief om kunt gaan met bestanden, een browser, startmenu en batch-files. Deze batch files herstarten de volledige sequence, maar kunnen elkaar ook vervolgen via gehackte bestanden.
Na hoogtepunt, ook gelijk het dieptepunt
Het spel kent geen enkele protagonist, spelers scheppen namelijk hun eigen gedrag en keuzes welke invloed hebben op het gedrag van de artificial intelligence in de game. De keuzes bepalen dus grotendeels de uitkomst. De dynamische dialogen zijn hierbij bepalend, maar zijn vooral in chapter één en twee nog niet zo uitgebreid. De PC wordt hierbij veelal gebruikt. De kladblok-bestanden geven hints naar wat je te wachten staat en hoe het concept van de game zo’n beetje in elkaar steekt, en dat is zeer mysterieus. Dat is ook gelijk de charme van de game, want chapter 1 heb ik wel drie keer opnieuw gespeeld, met constant nieuwe outcomes en nieuwe elementen waar je achter zult komen en die het spel vormen. Het is geweldig hoe dit in elkaar is gezet. Het spel bevat daarnaast veel minigames die elkaar opvolgen via ook weer bestanden of gebeurtenissen; Racen, met tanks elkaar kapot schieten of het spelen van boter-kaas-en-eieren zijn enkele voorbeelden van willekeurige minigames die voorkomen.
Na een geweldig eerste en tweede chapter, dat bij elkaar zo’n anderhalf uur duurt, wordt de game helaas volledig overhoop gegooid in chapter drie. Hierin wordt namelijk zoveel geouwehoerd en word je bijna dood verveeld met conversaties en dialoogkeuzes. Het is jammer want de eerste helft van het spel is werkelijk geweldig vet in elkaar gezet, en dat wordt ook weer redelijk vervolgd in het laatste, vierde chapter. Toch gaf het mij een nare nasmaak, terwijl ik zo enthousiast in het spel getrokken werd. Het bepalen van je karakter, de judges die je veroordelen, het doorzoeken van de computer, het interactief gebruiken en oplossen van allerlei raadsels, het werkt gewoon uitermate inventief en het spel draagt een sluier van mysterie over zich heen die werkelijk subliem is neergezet. Het spel kent daarnaast ook een wat logge besturing. Je kunt met je stick de cursor weliswaar bewegen, maar dit werkt best wel vermoeiend op de een of andere manier, en het interactief met de toetsen werken werkt ook niet altijd even handig. Het beperkte mij echter niet qua beleving.
Sfeervol, somber en mysterieus tegelijk
Centrum kent een visuele artwork-achtige stijl gecombineerd met pixelated graphics. Dit werkt op zich prima, al knalt het spel nooit echt van je scherm. Het werkt qua sfeer wel en soms zijn de illustraties zelfs vrij bijzonder te noemen. De desktop waarop je geregeld werkt oogt als een Windows 3.11 scherm (later lijkt dit meer op Windows XP) en de distortion van het scherm zorgt ervoor dat het lijkt alsof je console af en toe aan het crashen is. Dat zorgt voor een leuke, aparte maar vooral ook donkere sfeer. Ook het character-design werkt uitstekend en oogt lekker maf en out-of-the-box. De audio doet daar lekker aan mee en luistert een beetje triestig en nostalgisch weg. Je begeeft je echt in een deprimerende sfeer, iets wat de game ook letterlijk wil uitstralen, en dat werkt gewoon goed qua ambiance. De door piano-begeleide soundtrack werkt verder op je heupen maar wordt nooit echt irritant.
Het spel claimt constant andere uitkomsten te hebben maar in de regel blijft het hoofdverhaal van de game redelijk hetzelfde. Het eerste deel van de game was voor mij aantrekkelijk genoeg om nog enkele malen opnieuw te proberen, maar in de regel veranderde er niet héél veel aan de game zelf qua mogelijkheden. Natuurlijk, je verliest of wint enige extra interactie en je persoonlijkheid en percepties zijn wat anders, maar door vooral chapter drie had ik weinig motivatie om mezelf daar meermaals helemaal doorheen te vechten. Uiteindelijk is Centum een game die voor mij erg de moeite en tijd waard bleek te zijn. De gameplay tussen de desktop PC en de in-game ruimte waarin je interactief te werk kunt gaan werkt uitstekend en vooral qua sfeer en mysterie is dit een game om je vingers bij af te likken. Uiteindelijk blijf je na ‘n uurtje of drie nog altijd met veel vragen zitten, iets wat ongetwijfeld de bedoeling was van de makers.
