Het is weer november
Elk jaar is het weer zover. Een nieuwe Call of Duty staat dat in de koude novembermaand weer klaar om iedereen te voorzien van virtuele warmte. Daar waar Infinity Ward onlangs aan de rand van de afgrond leek te staan, daar is Treyarch vorig jaar weer vol enthousiasme gestart met de ontwikkeling van de 2010-versie. Daar waar men gemengde gevoelens opwekte met COD: World at War wordt het tijd om nu echt het niveau te behalen welke Infinity Ward al die jaren nastreefde. Of dat dit jaar is gelukt lees je uiteraard in deze review.
Soms zijn de meningen omtrent Call of Duty wat verdeeld. Je moet ’n beetje houden van die hardcore setting in zowel de offline als online modi van het spel, en dat is ook dit jaar uiteraard weer het geval. Wat mij betreft valt Call of Duty echter op in vergelijking met andere shooters door de intense actie die men altijd maar weer op het bord weet voor te schotelen, en ook ditmaal is dat weer het geval. Call of Duty is namelijk weer zo intens als maar kan, en lijkt nooit te vervelen. De singleplayer lijkt dit jaar zelfs langer dan voorheen, en is dus geen woensdagavondwerk gebleken, maar zal je zelfs meerdere dagen bezig houden. Verwacht uiteraard geen 15 uur, en zelfs geen 10 uur aan speelgenot, maar de 5 uurtjes uit de vorige delen zullen wel overschreden gaan worden. Grootste minpunt van de singleplayer is misschien wel wederom het verhaal, dat niet echt boeiend overkomt. Ik zal niet al te veel spoilen maar cijfers, ondervragingen en flashbacks vormen de fundering van de plot. Je switcht wederom weer van de ene naar de andere locatie en factie en zal de ene keer dan ook in Vietnam zijn, en de volgende keer weer in Rusland. De actie is zoals gezegd weer zo chaotisch als mogelijk, en wordt soms zelfs ’n klein beetje repetitief. Echter heeft men z’n best gedaan om de campaign zo gevarieerd mogelijk te maken, en dat is ze ongetwijfeld gelukt. Vooral de missie waarbij je troepen vanuit de radar een kamp laat infiltreren, en waarbij je ook de avonturen op de grond zelf beleeft maakte indruk op me. Simpelweg niet door de realisatie ervan, maar vooral door de inventieve aanpak die voorgeschoteld wordt: Je wordt overal bij betrokken, en maakt ook echt alles mee.
Je ziet het de laatste tijd niet vaak en veel ontwikkelaars durven het zelfs al niet meer aan om hun games te laten afspelen in Vietnam, maar in COD: Black Ops heeft men dit goed uit weten te werken. De Vietcong komen als rijpe appels van de bomen vallen en dat zorgt soms voor het nodige verweer dat nodig is om te kunnen overleven. Je zult zowel op de grond als in de lucht en het water dan ook actief zijn om de Vietcong af te stoppen. Zowel de sfeer als de omgevingen stralen een echte Vietnamoorlog uit, en dat heb ik al een flinke tijd niet meer gezien. Wat dat betreft dus een mooie toevoeging voor het spel voor diegene die wel houden van de Vietnam ambiance, zoals ik.
Daar koop je ‘t voor
Er zullen veel mensen zijn die geen boodschap hebben aan het vijftiental chapters binnen de singleplayer en direct overstappen op de multiplayer. En die zit weer bomvol game modi, unlockables, perks etc. Het customizen en het aanmaken van een eigen class is ditmaal belangrijker dan ooit met de Create-a-Class 2.0 feature. Hiermee is het mogelijk je eigen look te personaliseren en eigen attachments en emblemen aan je virtuele lichaam te hangen waardoor je in feite een stukje unieker zult zijn dan voorheen als karakter. Een geldbalans maakt het mogelijk om je eigen wapens, accessoires en kleding te kopen gedurende de multiplayer. Het is mogelijk om zowel alleen als in split-screen online aan de gang te gaan in de diverse modi, waarvan de nodige mogelijkheden uiteraard weer unlockt moeten worden. Gameplay kan daarnaast voor het eerst opgenomen worden, en als je de multiplayer nog niet fors genoeg vindt, kun je altijd nog aan de zombie mode gaan beginnen. In deze mode kun je tevens split-screen met 2 man op je console spelen of met z’n vieren online aan de gang gaan. Neem de rollen in van John F. Kennedy, Richard Nixon, Robert McNamara en Fidel Castro en vecht tegen hordes aan zombies bij het Pentagon.
Over the hill
Soms heb je van die engines die jaren mee kunnen gaan. De engine afkomstig van Modern Warfare was zo’n engine. Maar een game motor gaat niet eeuwig mee, en de tijd voor een overstap lijkt nu aangebroken te zijn. Hoewel Call of Duty: Black Ops er niet minder uit ziet dan bijvoorbeeld de nieuwe Medal of Honor, mogen we wel concluderen dat het tijd is voor iets nieuws. Voordeel van deze grafische motor is dat het spel wel glansrijk draait op in dit geval de PlayStation 3. Hoeveel rook, kogels en mensen er ook in de rondte vliegen, het blijft allemaal heerlijk draaien met een stabiele framerate. Echter zie je wel de nodige blur ontstaan bij de nodige objecten, waardoor het spel wat outdated begint te ogen. De eerste seintjes zijn er, en dat wordt vooral pijnlijk in de splitscreen van het spel, die er ogenschijnlijk gewoon zeer gedateerd uit ziet. Ook als je de (online) multiplayer betreedt wordt toch best pijnlijk duidelijk dat het spel wat achterop begint te raken kijkende naar games die ook binnenkort zullen verschijnen (lees Crysis 2, Gears of War 3 bijvoorbeeld). De cinematics zien er daarentegen wel weer goed uit.
Maar wat veel goed maakt wat betreft sfeer is natuurlijk het geluidsaspect. De geweren klinken geweldig in de oren en blazen dan ook uit je speakers, net als de omgevingsgeluiden en de karakteristieke Vietnammuziek die doen denken aan Full Metal Jacket en dat soort films. Ik kreeg zelfs een flashback die me deed denken aan Deerhunter toen ik het chapter speelde waarbij je begint met Russisch roulette. Qua audio is Call of Duty al jaren magistraal, zo ook nu dus. Wat dat betreft dragen de details hiervan dan ook bij aan de chaotische sfeer die je altijd weer verwacht van deze games.
Call of Duty: Black Ops moet het niet direct meer hebben van kwaliteit, maar vooral van kwantiteit. De game is al lang niet meer die game die de monden doet openen met geweldige graphics in de tijd van Modern Warfare. De game is kwalitatief dan ook over the hill en moet het vooral hebben van de inhoudelijke content. Elke speler en liefhebber van de franchise zal zich ongetwijfeld vermaken met zowel de singleplayer als de multiplayer. En zelfs al houd je enkel van de singleplayer, dan zal de Zombie mode je ongetwijfeld het nodige plezier opleveren. Die kun je gewoonweg niet aan de kant schuiven. Daarnaast zullen de multiplayer fans online in dit komende jaar weer het nodige vermaakt gaan worden tot weer een nieuw deel op de stapels zal liggen. Call of Duty is daarmee dit jaar niet alleen geslaagd, maar brengt gelukkig toch nog enkele nieuwe, weliswaar kleine details met zich mee die het spel naar een hoger plan brengen.
