Waar je vroeger alleen kon dromen over races in stoere wagens, die beschikten over vuurspuwende uitlaten, maakte het spel Burnout deze fantasie werkelijkheid. En deze game was dan ook in de ogen van vele gamers een waar prachtstuk. We zijn inmiddels na het derde, en het helaas geflopte vierde deel (Burnout: Revenge) wel toe aan een next-gen versie van deze serie. Ontwikkelaar Criterion Games neemt echter nog een eenmalig uitstapje naar de PS2 en PSP. Burnout: Dominator is het recentste deel uit de franchise. Het domineren van andere auto’s in de races staat, wat de naam ook doet vermoeden, centraal in deze game. Het is dan ook de vraag of dit tussendoortje genoeg zal zijn om de Burnout fan een voorlopig zwijgen toe te leggen.
Een nieuwe Burnout
We worden de laatste tijd natuurlijk overdonderd met heel wat next-gen games, en dat kan er misschien wel toe leiden dat we Burnout toch een mindere game gaan vinden, qua graphics en speelervaring. Al moet ik zeggen dat ik de graphics er zodoende niet echt super slecht uit vond zien. En we moeten natuurlijk niet vergeten dat we het hier over een PS2 game hebben, en die heeft ook haar beste tijd gehad. Maar ik moet toch zeggen dat Burnout: Dominator in het kader audiovisueel nog best aardig scoort. En dat zonder al dat High-Definition gezwets. De hoofdgedachte achter de game is echter wel hetzelfde gebleven; crashen met een auto tot je er bij neer valt. Maar dat de game op de PS2 komt betekent nog niet dat hij geen topper kan worden.
Burnout: Dominator probeert alle fouten die ze in het vierde deel hebben gemaakt, te doen vergeten door een volledig nieuw concept te introduceren; Dominator Cars. Daarnaast is er ook een nieuwe modi te vinden in Dominator, waarbij sommige volledig benut worden door de Dominator Cars. Helaas zijn er ook wat oude modi verwijderd, zo kun je helaas niet meer de modus Crash bespelen. Waarbij het doel was om een zodanig groot mogelijke kettingreactie aan gecrashte auto’s te maken. De World Tour modus is echter dan weer wel terug, en dat is dan naar mijn mening ook een groot pluspunt. Want deze modus bood in de vorige delen ook al veel speelplezier/duur. Hij is echter wel hetzelfde als het vierde deel, wat betekend dat je gewoon een aantal events moet volgen in bepaalde auto klassen. In tegenstelling tot de uitgebreide wereldkaart in het derde deel, stelt dit dus helemaal niets voor.
De nieuwe modi die Dominator kent zijn in mijn ogen niet echt super speciaal, en voegen dan ook niet veel toe aan de game. Neem bijvoorbeeld Maniac, hier is het de bedoeling om zo roekeloos mogelijk te rijden, en zo punten te verzamelen. Je krijgt de meeste punten door je Burnout metertje op tilt te laten raken, door bijvoorbeeld zoveel mogelijk te driften en net op het nippertje auto’s missen. Als je dan eenmaal een Burnout balkje volledig vol hebt, verschijnt er naast de normaal gekleurde vlam een blauwe vlam. Wat betekent dat als je nu boost gebruikt, en je geen objecten of tegenliggend verkeer raakt steeds sneller zult gaan, om uiteindelijk nadat je de topsnelheid heb bereikt een dikke bonus te krijgen bij je totale score. Deze modus hoeft niet echt drastische veranderingen te brengen aan de oude Burnout formule, maar is net als de andere nieuwe modi wel leuk genoeg om je even bezig te houden.
Nog nooit was Domineren zo belangerijk
Net als in elke race game rijd je logischerwijs met auto’s. In Dominator beschik je over een aantal verschillende klassen met auto’s. Je begint met de Classic klasse. Je speelt doordat je Dominator points krijgt door na een event om een medaille te krijgen, of een soort van achievement te hebben gehaald, ook nog wat nieuwe klassen vrij. Van Factory tot Tuned Cars. En natuurlijk uiteindelijk de Dominator Cars klasse. Bij elke categorie auto’s zul je ook een handvol aan events krijgen die je zult moeten volbrengen in de World Tour modus. In totaal zijn er 88. Dit klinkt weinig, maar naar mate je verder komt in het spel wordt het allemaal steeds moeilijker en zul je dan ook je driving skills tot het uiterste moeten drukken. Zo zul je ook om de zoveel tijd een Grand-Prix race moeten voltooien, je racet 3 rondes mee en je verdient zo punten. Als je eenmaal aan het einde op de eerste plek staat zul je een aantal bonussen vrijspelen. Als je de vorige Burnout delen wel eens hebt gespeeld, dan weet je vast nog wel wat de Signature Takedowns zijn. Als je een vijandig voertuig tijdens een race op een bepaalde plek van de weg af beukte, kreeg je zo’n Signature Takedown en kreeg je ook een mooie foto ervan in een album. Burnout: Dominator neemt dit een stapje verder. Je zult nu namelijk Shortcut Takedowns maken. Als je een tegenstander nu op een bepaalde plek van de weg af rijdt, dan zullen er een aantal afkortingsweggetjes verschijnen, wat soms veel tijd van de race zal besparen.
Een groot minpunt aan Burnout: Dominator vind ik de verschillende locaties van de races. Er zijn namelijk niet eens zo verschrikkelijk veel locaties. In elke klasse auto race je namelijk in één bepaalde plek. En meestal heeft dat ook met de details van de auto’s te maken. Met de Factory klasse race je namelijk vaak op industrie of ruig terrein, wat veel te maken heeft met de auto’s zelf. Dit is natuurlijk niet erg, en het klinkt juist leuk. Maar had dan op zijn minst wat variatie in die locaties aangebracht. Je gaat tijdens het racen telkens maar weer over een en dezelfde route heenrijden. Soms een afkorting, soms een kleine verandering, maar daar blijft het dan ook bij.
Iets waar Burnout in het verleden bekend om stond, en iets waar ze zichzelf nu weer in willen bewijzen, is de multiplayer modus. Je kon namelijk naast alle split-screen mogelijkheden ook in Burnout een zogehete Party modus doen waarbij je met 8 spelers tegelijk kon spelen. Je moest hier je controller echter wel doorgeven, maar dit was natuurlijk leuk als je eens met acht vrienden aan het gamen bent. Burnout: Dominator kent deze modus wel, maar hij is helaas wat verkleint. Zo kun je nu met maximaal 4 spelers gaan racen, en zijn er maar 3 verschillende modi waarmee je aan de slag kunt gaan. Dit klinkt mager, en dat is het eigenlijk ook. Want zoals ik eerder zei zijn de parcours ook niet echt aantrekkelijk. De PSP kent echter een multiplayer modus waarbij je met maximaal 6 man kunt spelen. Je zult hier dan ook 6 PSP’s voor moeten hebben, maar als je dat eenmaal hebt dan heb je gegarandeerd speelplezier.
Net als je denkt dat de game goed in elkaar zit
Tijdens het spelen van Burnout: Dominator is uiteraard gelet op bugs en technische problemen. Een enkeling heb ik dan ook kunnen vinden, maar diegene die gevonden zijn bleken wel aardig groot te zijn. Tijdens het spelen van een Road Rage event bijvoorbeeld ging ik net als bij Maniac mijn Burnout metertje volledig vol maken. Toen dat eenmaal gerealiseerd was en probeerde om bij de 7x te komen bleek een crash het resultaat te zijn. Op zich geen probleem, maar eenmaal terug weer terug geplaatst stuiterde ik als het ware op de grond en kreeg plotseling mijn Burnout metertje weer vol. Nog steeds geen probleem eigenlijk, maar simpelweg een kleine bug in het spel. Toen ik eenmaal weer wilde rijden reed ik plotseling door de baan, onder het level door. Het resultaat dan dan ook het onbeperkt gas kunnen geven zonder enige tegenstrijd van dien. De 600 km/u werd makkelijk bereikt wat eigenlijk helemaal niet mogelijk zou moeten zijn in het spel. Het was in eerste instantie dan ook raar dat er onder het level door gereden kon worden. Geloof het of niet, ik heb dit meerdere malen meegemaakt.
In mijn ogen is Burnout: Dominator eigenlijk niet meer dan een add-on op de vorige delen. Het neemt de oude vertrouwde formule, en past hem zodanig aan. Maar het resultaat blijf ik magertjes vinden. Er is veel verdwenen, en weinig bijgekomen, en al het nieuwe wat erin zit verlengt de herspeelbaarheid ook eigenlijk niet. De World Tour modus is kort, té kort eigenlijk. De multiplayer houd je wel de benodigde uren bezig, maar je zult toch weer terug neigen naar Burnout 3, want die multiplayer was gewoon veel groter en uitgebreider. Burnout: Dominator is voor een spel op de vorige generatie consoles wel een goed resultaat, want hij zit technisch best goed in elkaar. Het enige gevoel wat ik er echter bij had was niet echt super. Begrijp me niet verkeerd, ik heb het spel met plezier gespeeld. Maar uiteindelijk zul je toch weer na een weekje de game in de kast doen, en dat is naar mijn mening dan ook een goede reden om de game niet voor de volledige 49,95 euro te kopen, tenzij je een die-hard Burnout fan bent, wat ik ook wel kan begrijpen. In feite heb je gewoon een broodje kaas gekocht, en neig je naar een tweede. Maar bij het tweede broodje blijkt dat het andere kaas is, en dat is precies wat Burnout: Dominator voor gevoel achterlaat. Dat de game een 7.6 scoort is dan ook alleen vanwege het plezier dat je eraan beleeft. Het is en blijft een Burnout, en je zult dus gegarandeerd veel explosies en auto crashes tegenkomen. Aan deze game is duidelijk te zien dat zowel wij, het publiek, als Criterion Games nodig toe zijn aan een next-gen Burnout. Laat maar komen zou ik zeggen!
