Nog altijd populair of niet?
Wie had ooit gedacht dat Borderlands ooit op het randje van de afgrond stond. Het spel kon zelfs niet meer verschijnen toen men werkte aan het spel en het concept een flop bleek. Na een totale ommezwaai van grafische stijl en gameplay werd het spel alsnog uitgebracht en werd deel 1 een ongekend succes. Ik ben nog altijd van mening dat het eerste spel voor mij de meest baanbrekende was, omdat het genre best wel op zijn kop gezet werd, maar dat zal ongetwijfeld niet iedereen met mij delen. De laatste jaren zit de franchise echter iets meer in het slob, mede doordat de reeks te veel van hetzelfde doet. Met nu alweer deel 4 die van de band rolt, zijn we benieuwd of men in ieder geval weer iets meer die baanbrekende richting uit weet te gaan.
Spelers kruipen in de huid van een van de vier nieuwe Vault Hunters: Vex, Rafa, Harlowe en Amon. Deze dodelijke krijgers beschikken over unieke vaardigheden die nog meer mogelijkheden bieden om vijanden te verpletteren, te vermorzelen en te vernietigen. Borderlands 4 biedt een gevarieerde, naadloze wereld en gloednieuwe reismechanismen helpen spelers de uitgestrekte planeet Kairos te verkennen en het op te nemen tegen de tirannieke Timekeeper en zijn Orde. De game bevat weliswaar een verhaal maar echt heel veel kreeg ik er zelf niet van mee. Dit probeert men toch te stimuleren door hier en daar wat cinematics toe te voegen en door je character dat je in het begin kiest, ook wel class, soms in beeld te brengen tijdens gesprekken. Vex, de nieuwe Siren, gebruikt mystieke Phase-energie om aanvallen en crowd control te combineren, waarbij haar vaardigheden zich aanpassen aan het element van het wapen dat ze draagt. Rafa, de Exo-Soldier, vertrouwt op een krachtig exo-pak en speelt als een meer traditionele soldaat met nadruk op vuurkracht, mobiliteit en tactische aanpassingen. Amon, de Forgeknight, legt de nadruk op zware wapens en melee-gevechten, met vaardigheden die kracht en verdediging combineren. Tot slot heb je Harlowe, de Gravitar, die zwaartekracht manipuleert om vijanden te verplaatsen of vast te zetten, waardoor ze uitblinkt in crowd control en strategische veldbeheersing.
Chaos met nadelen en voordelen
Het draait natuurlijk om de gameplay en die is vanouds – chaotisch. Om maar gelijk met de minpunten in huis te vallen: Ik begrijp nog altijd niet dat mensen de constante waves en respawns van vijanden leuk vinden. Je voert missies uit, maar wanneer je per ongeluk iets vergeet, of even later terug komt naar al uitgeroeide omgevingen, dan zul je opmerken dat opponenten alweer netjes staan te wachten op je alsof ze als paddenstoelen uit de grond komen. Ze komen zelfs letterlijk tevoorschijn poppen waarmee alles erg gescript is in de missies. Ik blijf het een als een groot heikel punt en irritatiepunt aangeven. Het wordt namelijk na het doorstoten in een arena ontzettend lineair om constant maar weer nieuwe rooms vol met vijanden leeg te ruimen, en om dat vervolgens later gewoon weer lekker opnieuw te moeten doen. Laat die gebieden gewoon doods achter, of laat hier en daar misschien een vijand terug komen als uiterste zou ik denken, maar dat gaat waarschijnlijk ten kosten van de totale speelduur… Daarbij komt dat de moeilijkheidsgraad van de game overall best wel wat omhoog is geschroefd. In het begin was het voor mij dan ook wel even zoeken naar de juiste afstelling qua guns, want er zit ook een hele hoop troep bij natuurlijk. Het looten is en blijft daarnaast dan ook een prominent punt van de game, want je blijft maar verzamelen en verzamelen om vervolgens weer je halve loadout te verkopen en weer opnieuw te beginnen met andere guns. Veelal is 9 op de 10 guns garbage en dat geldt ook voor je schild, healer, granaten en andere componenten die je in je inventory kunt assignen.
We kunnen de minpunten maar gelijk gehad hebben, want het spel kent ook zeer positieve punten wat mij betreft; De gameplay speelt gewoon heerlijk weg en men heeft ook enkele nieuwe features toegevoegd hieraan. Zo kun je nu zweven in de lucht, en ook nog eens snel, waardoor je op grotere hoogtes best wel snel grotere afstanden kunt afleggen. Dit kant tijdens de double jump geactiveerd worden. Ook kun je ongelimiteerd granaten laten opwekken waardoor je ze dus na enkele seconden weer opnieuw kunt gooien. Daarnaast kun je ook tegen bepaalde muren oprennen en heb je een grapple hook die bij bepaalde interactieve objecten gebruikt kan worden om omhoog te klimmen. De gameplay wordt ondersteund door veel schietwerk en natuurlijk rennen, racen met bolides en weg duiken. RPG-elementen zijn er om je te helpen, waarbij de welbekende skill trees weer aanwezig zijn. Per class zijn er 3 trees beschikbaar, waarbij het bij mij (Forgeknight) ging om Cybernetics, Calamity en Vengeance. Hierbij had ik ook een soort van drone die ik kon upgraden. Op een gegeven moment komen er ook Action Skills die je kunt toevoegen. Dit zijn unieke core abilities voor je Vault Hunter die geswapped kunnen worden en een soort van extra verbetering brengen. Verder zijn er de Storage Deck Upgrades, ook wel SDU’s waarbij je door middels van tokens extra opslag kunt kopen voor ammo en je backpack. Tevens kun je het character dat je speelt customizen met nieuwe stijlen voor het hoofd en lichaam. Zelfs je Echo -4 drone, voertuig en wapen kunnen gecustomized worden. Over wapens gesproken, daar zijn er weer miljoenen van in deze game en elk heeft zo z’n voor- en nadelen. Het ene wapen kan precies schieten, de ander doet veel damage en weer ‘n ander kan snel reloaden. Er is met elk wapen wel iets aan de hand; Zo kan de ene amper ammo herbergen en zorgt een ander wapen er bij elk schot voor dat je crosshair totaal de andere kant op vliegt. In het begin is het dan ook even zoeken naar de juiste balans. Ik kon mij vooral tijdens de eerste missies wel vermaken met de shotguns, die overigens ook op lange afstand goed uit de voeten kunnen. Het spel kent daarnaast iets verslavends, waardoor je eigenlijk constant maar weer wil blijven verkennen en de missies lekker wilt variëren. Zelfs side-missies werken dan ook addictive om ‘snel’ even uit te spelen. Echter wordt hierbij soms een ‘easy’ moeilijkheidsgraad aangegeven, daar waar je al snel een half uur bezig zult zijn met een missie als je wat pech hebt.
Groot, veel en uitgebreid
Borderlands 4 bestaat uit een vijftal hoofdgebieden, maar voelt aan als een open-wereld. Vooral de eerste wereld voelt lekker natuurlijk aan en daar was ik al minstens tien uur aan de gang voordat ik naar de volgende ging. De wat meer mechanische gebieden en gebouwen trokken mij een stuk minder aan, maar dat is persoonlijk. De hoofdmissies zijn ondersteund door side-quests en die zijn ook wel nodig, want je level moet veelal net iets hoger zijn dan de missies die je speelt, anders wordt deze game al snel een uitdaging. Zelfs op de normale speelmodus is dit spel pittig te noemen, en daar had Gearbox ons al aardig voor gewaarschuwd. Naast missies kent de game ook uitdagingen die automatisch worden bijgehouden. Dit zijn bijvoorbeeld het zoveel keer neerschieten van een zelfde soort vijand of het looten van bepaald soort items. Verder kun je contracten aan gaan bij de boards en kun je zelfs missies herspelen, zowel alleen als in co-op. In totaal kun je vier hoofdwapens assignen aan je equipment, waarbij je zelfs kunt switchen van bijvoorbeeld vuureffecten naar vrieseffecten. Dit kan tijdens de gameplay geswitched worden waardoor je dus bepaalde effects effectief kunt toepassen. Alsof dat nog niet genoeg is, kun je ook nog Silo’s veroveren, waarmee je dus fast-travel-omgevingen kunt vrijspelen en zijn er ook nog Vault-fragments die je kunt zoeken in gebieden. Borderlands 4 is daarmee ontzettend groot en uitgebreid, en biedt ongetwijfeld meer dan vijftig uren aan speeltijd als je alles zo’n beetje ontdekt wilt hebben. Maar zoals gezegd, en dat is misschien persoonlijk, de constante overvloeden aan vijanden maken het speelgevoel wel erg van hetzelfde aanvoelen. Het is wat mij betreft een beetje doorgeslagen wat dat betreft.
Als je het hebt over audiovisuele kwaliteit, dan mag bij Borderlands 4 hier ook wel een pluspuntje bijgeschreven worden. De game ziet er gewoon erg strak uit met haar cel-shaded graphics en ook de user interface werkt goed, alhoewel, bij het verkopen van guns zat ik wel wat te stoeien met de tooltips die erg in de weg zitten. Daarnaast heb je een cursor die net wat makkelijker bestuurbaar zal zijn met een muis dan met een controller, maar het werkt over het algemeen best wel prima. In-game zou wat meer variatie in de vijanden wel welkom zijn geweest, maar dat kennen we inmiddels wel redelijk van Borderlands. Omgevingen zien er sfeervol uit en vooral ook gevarieerd. Van overdreven gekleurde natuur tot grauwe vaults waar je gaat infiltreren, alles ziet er lekker strak uit met de zwarte omlijningen die vaak worden gebruikt. Het spel draait op zich prima op een base PlayStation 5, maar kent soms wel wat lichte framedrops hier en daar, vooral bij chaotische momenten. Zowel de performance mode als quality mode brengen helaas geen oplossing voor de framedrops. Ook in de split-screen draait het spel over het algemeen prima maar verre van perfect. Dit was ook in de performance-mode zelfs een klein beetje het geval. Echter blijft het spel wel prima speelbaar, het wisselt weliswaar per situatie. Verder wordt veelvuldig gebruik gemaakt van de adaptive triggers, welke flink belast worden met deze game natuurlijk gezien het vrijwel constante gebruik van de R2 voor het schieten.
Over het algemeen gewoon in elk opzicht prima
Ten opzichte van eerdere Borderlands-games is Borderlands 4 geen spraakmakende verandering maar wel een verbetering. Men heeft hier en daar wat gameplay-aanpassingen gedaan maar het blijft die klassieke looter-shooter van weleer. Je voelt je al gauw thuis in de Borderlands-wereld wanneer je eerdere games al eens hebt gespeeld en zult niet zo heel veel eigenaardigheden vinden die het spel echt uniek maken. Zoals nadrukkelijk gezegd blijf ik het een hekelpunt vinden dat de constante waves en respawn van vijanden altijd maar weer uit de kast gehaald moet worden. Het brengt chaos, wat hoort bij de sfeer, maar zorgt soms ook voor irritaties en misschien zelfs wel eentonigheid. Het is waarom ik Fallout nog altijd de heer-en-meester vindt onder de RPG-shooters. In de co-op voelt dit gelukkig wel wat beter aan en kun je in ieder geval samen de strijd aan gaan, wat meer progressie biedt in de voortgang. Qua RPG-elementen kent de game zoals eerder ook al het geval was zeker weer z’n positieve punten en qua content mag je al helemaal niet klagen over dit spel. Persoonlijk kon ik niet echt in het verhaal komen en ook Claptrap kon mij niet zozeer verrassen qua humor. Maar ben je gewoon op zoek naar een shooter die veel chaos, vijanden en plezier weet te brengen, vooral ook co-op, maar ook zeker offline? Dan ben je bij dit nieuwe deel ongetwijfeld weer aan het goede adres.
