Back to the 90s
Shooters ala Quake, Unreal (Tournament), ik ben er mee opgegroeid en vond het altijd gweldige first person-games. Vooral in een LAN-omgeving was het plezier geblazen met dit soort titels. Helaas zijn we vandaag de dag nog maar weinig van dit soort games. Bloodhound is echter ‘n uitzondering. Het gaat hier om een first person shooter die enkel offline te spelen is. De titel kwam al eerder uit voor de PC en maakt nu ook kennis met de console.
Vaak ontbreekt enige vorm van verhaal of ook maar enige context in shooters als deze. Zo ook in Bloodhound. Echter heet men toch nog een doelstelling weten te koppelen naast het vernietigen van ook maar alles wat los-en-vast zit. Je vernietigt namelijk de cultus van Astaroth en haar hellegebroed. Het spel is duidelijk geïnspireerd op de shooters van de jaren 90, en dat maakt men ook maar al te graag kenbaar. Persoonlijk kan ik het wel waarderen, want het hoeft niet altijd zo ingewikkeld te zijn met vele RPG-elementen, upgrades en open-werelden.
Niet meer, niet minder
Het concept van deze game is dus heel simpel; Je kunt rennen, springen, dodgen en vooral schieten. Schieten, schieten en nog eens schieten, en dat is best even wennen, want deze shooter kent een fast-pace. Bij elke knop die ja activeert komen zowel opponenten voor je als achter je tevoorschijn en zowel op de grond als in de lucht. Daarnaast kent het spel bosses die je dient te verslaan en kun je secret area’s ontdekken. Het level-design van de game is vrij lineair en je hebt dan ook niet heel veel bewegingsruimte, al kun je zo nu en dan wel ‘n keer links of rechts, waarbij je logischerwijs eerst iets moet unlocken of een key moet vinden om de doorgang aan de andere kant te forceren. Naast schieten met de tal van wapens, waaronder shotguns, miniguns, pistols en kettingzagen kun je ook speciale abilities inzetten die zich na verloop van tijd aandienen. Dit zijn onder andere het vertragen van de tijd, waardoor je makkelijker tegenstanders kunt neer maaien of de mogelijkheid om tijdelijk geen ammo te verliezen bij het schieten. Naast dat heb je een health-bar en armor, welke naast ammo het nodige aangeboden worden in de levels. Dit heb je ook nodig want met de vele waves aan tegenstanders vliegen de resources je om de oren en loert de dood al snel om de hoek. Het schieten en de gameplay van het spel werken goed en responsive, maar soms is het nog best wel lastig hoe precies deze moet zijn. Met je pistol de vliegende babies, of wat het ook mogen zijn, neer vlammen is vaak nog best wel een uitdaging, vooral op de console. Dit wordt echter naar mate je meer wapens krijgt, waaronder de machine gun en minigun, steeds wat minder moeilijk.
Kan het eigenlijk nog wel in deze tijd?
Na een uurtje of drie zul je ongeveer het einde van het spel wel gezien hebben en dat is gezien de bescheiden prijs van de game zeker niet te kort. Kwalitatief ziet het spel er op zich behoorlijk uit maar de textures van bijvoorbeeld muren en grotten laten wel zien dat het verre van hoogstaand is. Alles oogt ‘n beetje flets en grauw en vooral bruin paarsig, wat een beetje ouderwets oogt. Wellicht is dat juist de bedoeling, al had ik liever de Quake-achtige setting gehad. Ook werkt de UI niet altijd mee. Zo is het saven van je progressie op zichzelf al een aardige uitdaging door het hele slechte contrast van de selectie. De muziek op de achtergrond, die tijdens de actie dynamisch naar voren gebracht wordt is drukke rockmuziek, waarmee de chaos alleen nog maar meer aangezwengeld wordt.
Qua concept is Bloodhound een game die we inderdaad rond de jaren 90 standaard konden verwachten. Zou het spel toen zijn uitgekomen, dan zou het echter nog altijd geen Quake- of Unreal-beater zijn. Het constant racen van de ene ruimte naar de andere, en de constant aanvoer van vlees zorgt ervoor dat je het na ‘n uurtje ook wel redelijk hebt gezien. De lichte RPG-mogelijkheden met de abilities en de redelijke variatie van wapens, waardoor iets meer variatie wordt ontwikkeld, zorgt er niet voor dat je het spel nogmaals wilt spelen. Het is leuk dat men in het level-design sleutels heeft toegevoegd, waarmee je weer opvolgende ruimtes dient te unlocken en dat er zo nu en dan wat eindbazen naar voren komen. Echter is Bloodhound daarmee uiteindelijk niet meer dan een hersenloze twaalf in een dozijn-shooter. Als je dat kunt waarderen, dan kun je hiermee prima uit de voeten.
