Een nieuwe revolutie?
Toen 2K Games voor het eerst op de proppen kwam met BioShock was de wereld verbaasd. Een evolutionaire game die alle concurrentie tot op dat moment bij vlagen wist te verslaan. Het tweede deel bracht een multiplayer, helaas zonder al te veel succes. De game was zeker geen tegenvaller maar was ook niet hetgeen waarop iedereen had gehoopt. Met deel 3 verlaat men de wereld van Rapture. Na 4 jaren van ontwikkeling hoopt Irrational Games deze games generatie mooi af te kunnen sluiten met het laatste deel voor de Xbox 360 en PlayStation 3.
Het verhaal in de BioShock games is op zich altijd al vrij belangrijk geweest maar gaat een wat andere kant op dan de eerdere delen. Mensen die dus nooit de franchise hebben gespeeld kunnen lekker instappen in dit nieuwe verhaal. Het is 1912, 12 jaren nadat de Verenigde Staten met veel fanfare hun vliegende stad Columbia aan de wereld voorstelden. Amper een jaar later keert hetzelfde Amerika echter zijn rug toe en verdwijnt de wereld in de wolken. De speler stapt deze wereld in en beleeft deze in de ogen van Booker DeWitter. De privédetective die privé ook de nodige problemen kent, wordt ingehuurd om ene Elizabeth uit Columbia te bevrijden. Eenmaal ter plekke, ontdekt Booker dat voor Zachary Comstock, Columbia’s religieus aanbeden stichter, stadsvader en zelfverklaarde messias, het lot van de zwevende stad onlosmakelijk met dat van Elizabeth verbonden is. De repressieve greep van Comstocks xenofobe en fanatieke Founders, krijgt echter alsmaar gewelddadiger tegenwerk van de Vox Populi. De oude idealen van die ooit sociaal bewogen organisatie zijn nu weinig meer dan ontoereikende excuses voor niet goed te praten terreurdaden. BioShock Infinite vertelt het verhaal van de spectaculaire ontsnapping van Booker en Elizabeth uit dit dystopische hogedrukvat. Tijdens dat avontuur ontstaat er een wankele maar beklijvende emotionele band tussen de twee vluchtelingen. Hoewel de relatie tussen de hoofdrolspeler en Elizabeth misschien niet altijd even stabiel zal blijken, zul je zelf wel een band opbouwen met het kleine, schattige, maar ondeugende meisje.
Minder RPG, meer shooter
Bioshock Infinite is helaas niet meer de RPG shooter die het ooit was. In deel 1 en 2 had je vaak je map nodig om je te navigeren door de puzzelachtige omgevingen van de game. Daarnaast kon je door te picklocken en diverse andere RPG-elementen te gebruiken je door de wegen van de game zien te banen. De game is meer een shooter geworden dan een RPG, daar waar de balans eerder nog rond de 50/50 was. Of dat jammer is? Ik vind persoonlijk van wel. Echter heeft het spel nog altijd vette elementen die ook nieuw zijn ten opzichte van voorgangers. Zo kun je onder andere weer je wapens upgraden, uiteraard, maar zijn er ook bovennatuurlijke krachten die je kunt inzetten. Door Vigors te nuttigen gedurende het spel kun je gebruik maken van bijvoorbeeld telekinese, pyrokinese, massa vleesetende kraaien oproepen, waterwaves oproepen, vuurballen gooien en het overnemen van tegenstanders zodat ze zich tegen hun eigen volk keren. Deze Vigor-krachten kun je tevens ook weer upgraden bij de Vending machines, waar je je geld kunt inruilen voor upgrades voor wapens, Vigors, maar ook bijvoorbeeld zout, wat je nodig hebt voor het gebruiken van Vigor, ammo en health packs. Tevens kun je ook 3 belangrijke eigenschappen upgraden middels drankjes. Kies je voor je health, je armor of juist voor het optimaliseren van je zoutcapaciteit?
Vigor kun je dus niet constant gebruiken. Je hebt zout nodig, wat vooral in het begin van de game al snel op zal raken. Zout krijg je onder andere van tegenstanders, maar ligt ook genoeg in de omgevingen verstopt. Het gebruik van je speciale krachten, waarvan er in totaal 8 zijn in de game, is leuk. Ieder zal zo zijn of haar eigen favoriet hebben, al blijft het overnemen van tegenstanders zodat ze zich keren naar eigen vrienden, mijn persoonlijke favoriet gedurende het hele spel.
De game bezit een speciaal verhaal dat ook ondersteund wordt door morele beslissingen van de speler. Schiet je iemand dood of niet? Ook later in de game zul je zien wat de consequenties zijn van je beslissingen. Het spel bezit ook optionele missies, al worden deze wat minder benadrukt dan in voorgaande delen. De meesten zullen waarschijnlijk dan ook rechtlijnig de game volgen en de side-quests veelal niet opmerken. Toch houdt het de game aantrekkelijk waardoor je misschien de game nogmaals wilt uitspelen. Elizabeth is een goede toevoeging in de game. Zij voorziet je van resources, waaronder zout, ammo en health, maar ondersteunt ook het verhaal op een prima manier. Het verhaal dat zo nu en dan de nodige wendingen kent wordt door Elizabeth ook een stuk socialer en emotioneler, wat ervoor zorgt dat het geen 12 in een dozijn shooter is. Zonder een goed verhaal zou dit namelijk geen ontzettend innoverende game zijn, maar vooral een knalgame met enkele standaard RPG-elementen.
Nieuwe wereld
De omgevingen zijn compleet anders dan in de voorgaande BioShock-delen. De lucht is wit-blauw, de struiken zijn fel groen en alles wat je om je heen ziet is lekker gevuld met veel contrast. Toch kom je zo nu en dan ook binnen in grauwere, donkere omgevingen waardoor alles wel vrij gevarieerd blijft. Om je voort te bewegen in de wereld en niet naar beneden te kukelen zul je ook gebruik moeten maken van Skylines. Dit zijn een soort van rollercoasters waar je aan kunt hangen en waarmee je van platform naar platform kunt gaan door te landen waar jij wilt. Uiteraard kun je vijanden ook goed bestoken via die Skylines, al zal dat lang niet altijd even makkelijk zijn door de vele achtbaanbewegingen die je dan maakt. Grafisch is de game niet baanbrekend meer. De omgevingen zien er goed uit, de karakters ook, al zijn de meeste tegenstanders wel identiek aan elkaar. Soms zul je de Big Daddies misschien wel missen… Grafisch is het niet de nieuwe Tomb Raider die je misschien zou verwachten, maar is zeker een upgrade in vergelijking met deel 2 in de BioShock-reeks. Qua sfeer heeft het spel wat klassieke trekjes, met krakende geluiden in de audio logs, de grappig in elkaar gezette ingame filmpjes en de audio die ook soms uit de eerdere delen gejat is.
De game bezit geen multiplayer maar wel een leuke 1999-modus die je eventueel nog zou kunnen spelen wanneer je het spel uitspeelt. Of je echter het spel in zijn geheel nogmaals uit zult spelen is de vraag. Er zijn weliswaar enkele delen in de game die je misschien nogmaals op een andere manier zou willen benaderen, maar een compleet nieuw verhaal of game zul je niet meemaken. Gezien het vele aantal uren van de campaign zul je echter geen reden tot klagen hebben.
Klagen, daar heb ik sowieso weinig reden toe. BioShock Infinite is misschien niet zo goed als deel 1, en dat komt wat mij betreft vooral door het schrappen van diverse RPG-elementen die de reeks juist zo groots maakten. Het is meer een shooter geworden dan een RPG, en dat is jammer. Toch bieden de elementen die er wel in zitten het nodige speelplezier, en dat ondersteund door een geweldig epische spelwereld, goede karakters met veel inhoud en een prima verhaallijn zorgen ervoor dat BioShock Infinite een opvolger van formaat is geworden, die je als liefhebber van shooters eigenlijk gespeeld moet hebben.
