Glorietijden
Ik weet nog goed de tijd dat Battlefield 1942 uit kwam. LAN-party’s en speelsessies werden aan elkaar geregen en het spel was een ware revolutie in het shooter genre. De nieuwe manier van domination (conquest) werd een ware hype en valt inmiddels niet meer weg te denken uit de franchise. Visceral Games heeft inmiddels echter het stokje overgenomen van DICE en hoopt de reeks weer wat nieuwe lucht te geven met een nieuw, verfrissend thema. Of dat nu wel zo’n goed idee is gebleken?
Geen mega tanks, geen grootse veldslagen, geen vliegtuigen uit welke oorlog dan ook, nee, Battlefield Hardline is wat anders. In de singleplayer speel je de rol van rechercheur Nick Mendoza uit Miami. Hij raakt verzeild in een web van leugens waarbij blijkt dat zijn veilige nestje bij de politie al met al toch niet zo veilig blijkt. Ondersteund door acteurs als Alexandra Daddario uit True Detective, Wendy Calhoun en Benito Martinez hoopt Visceral een goed verhaal neer te zetten. Echt meeslepend is het echter niet. De opzet is wel leuk geprobeerd. Men wil namelijk doen lijken dat het hier gaat om een 10-delige serie en elke keer wanneer je de game campaign opstart of afsluit krijg je een sneak preview van wat eerder gebeurd was of wat komen gaat. Daarmee hoopt men de speler een soort van filmisch gevoel te geven, wat op zich niet verkeerd gedaan is. Het verhaal is absoluut niet meeslepend of geweldig uitgedacht, maar is op zich ook zeker niet van een lage orde. Vooral door de goede grafische kwaliteit van de tussenfilmpjes weet men er toch best wel wat leuks van te maken, al zul je na het uitspelen niet het gevoel hebben dat je iets geweldigs hebt beleefd.
Goed en slecht tegelijk
De singleplayer kenmerkt zich door leuke eigenschappen. Je kunt vaak je wapens wisselen en samenstellen, iets wat erg leuk is en ook voor iets meer variatie zorgt, en sneaken is van belang. Bij Battlefield denken we vaak aan rossen en flink knallen, maar dat is hier niet zo aan de orde. Er is zelfs een missie waarin geen schot door je gelost wordt en sneaken het primaire overlevingsmiddel is. Sneak naar je tegenstanders en sla ze in de boeien zodat je vervolgens geen last meer van ze hebt. Echt realistisch werkt dit echter niet; Richt een pistool op ze van dichtbij en ze houden zich uitermate koest en laten zich netjes in de boeien slaan, iets wat niet echt realistisch is wanneer mede bendeleden op 3 meter afstand staan te koekeloeren. Misschien zou je bek open trekken geen verkeerd advies zijn om zo alarm te slaan. Echter, het concept is wel prima en het is weer eens wat anders dan dat we gewend zijn. De episodes wisselen zich steeds weer af van omgeving. Dan ben je in een afgelegen zanderig gebied, dan weer in de jungle en dan in een superdelux woonhuis waar je de boel aan gort schiet. De singleplayer is op zich niet hoogstaand, maar biedt wel een best aardige afwisseling. Alles is volledig lineair, maar je hebt wel de keuze om al rossend te werk te gaan of om het rustig aan te doen met veel sneaken. De hoeveelheid ammo blijft vrij beperkt, waarmee men je vooral stuurt naar een sneak-approach. Verder kun je in je omgeving onderzoeken doen en zoeken naar voorwerpen die handig zijn voor een rechercheur. Het detective-element is erg eenvoudig in elkaar gezet en kan tevens gebruikt worden om tegenstanders te spotten en taggen. Dit soort dingen zijn weliswaar supereenvoudig in de praktijk, maar brengen wel lichte verbeteringen voor de singleplayer naar voren. Verder kun je ook rijden in bolides en zul je soms dus achter het stuur moeten kruipen en moeten achtervolgen of juist ontsnappen, iets wat best aardig, maar zeer lineair is opgebouwd. Daarnaast zijn de 10 chapters in de campaign in totaliteit zo’n 7 tot 9 uren lang, waarmee je op zich best wel wat uurtjes vermaak zult krijgen, zij het dat het uiteraard geen game is die draait op de singleplayer.
Visceral Games beloofde dat Battlefield Hardline de snelste Battlefield tot dusver is, dat komt pas echt naar voren in de multiplayer. Je zult dan ook merken dat de snelheid van het lopen ongetwijfeld flink in de hogere versnelling is gezet. Dat zorgt voor een Call of Duty-achtige gameplay, wat misschien niet echt toepasselijk is voor de Battlefield-franchise. Echter zal het de COD-liefhebbers ongetwijfeld bekoren. In de game zijn diverse classes, welke weer welbekend zijn. Het gaat om de Operator (medic), Mechanic (engineer), enforcer (support) en de professional (sniper). Het spel bevat verder 7 modes, waaronder enkele nieuwe modi. Het gaat om Blood Money, Team Deathmatch, Conquest, Crosshair, Heist, Rescue en Hotwire. In Conquest draait het weer om het veroveren van vlaggen en logischerwijs het omlaag brengen van het puntenaantal van je tegenstander, nog altijd mijn persoonlijke favoriet. In Blood Money draait het verder om een strijd tussen de politie en criminelen, waarbij het allemaal draait om het ophalen van zoveel mogelijk geld. Crosshair is verder een kruising tussen een team deathmatch en VIP modus, waarbij een VIP verplaatst moet worden naar een ophaalpunt. De Heist is verder een leuke, interessante modus. Hierin moeten criminelen proberen een kluis op te blazen en te ontsnappen met de buit. De politie probeert dit uiteraard te voorkomen. In Rescue moeten verder hostages gered worden door de politie (beetje ala Counter-Strike) en in Hotwire worden criminelen op de voet gevolgd door de politie die achter ze aan zit. De maps zijn gelukkig een stuk uitgestrekter dan in de singleplayer al zul je merken dat de omgevingen wel wat beperkter aanvoelen dan in bijvoorbeeld eerdere Battlefield games. Alles is veel stadser, met uitzondering van Riptide en Dust Bowl. Iets waar je wel van moet houden eerlijk gezegd. In totaal zijn er 9 verschillende maps welke allemaal weer wat anders aanvoelen. De een is erg klein, de ander weer zeer uitgestrekt, waarmee voor ieder wel wat wils is. De nieuwe game modi zijn best origineel, alhoewel niet uniek, maar brengen wel extra speelplezier met zich mee. Persoonlijk ben en blijf ik fan van Conquest, wat in deze game toch wat minder goed naar voren komt door de wat minder interessante maps die niet zo immens meer zijn zoals bijvoorbeeld in Battlefield 1942 en Battlefield 2. Het is jammer dat men dan ook het originele spelconcept wat heeft veranderd. Het lijkt erop dat de nieuwe game modi voorrang hebben gekregen, wat zorgt voor de wat compactere maps.
Staat als een huis
Toch staat de multiplayer weer als een huis en blijft Battlefield Hardline een game die maanden mee zal gaan, zo niet langer. Grafisch heeft het spel zeker een goede kwaliteit. De singleplayer ziet er best wel indrukwekkend uit en eigenlijk zijn er amper opmerkingen te plaatsen wat betreft de omgevingen en tussenfilmpjes. De geluidseffecten en soundtracks zijn lekker toepasselijk en vooral de wapens klinken weer heerlijk door de speakers. De physics zijn wat minder, met opponenten die geregeld door trappen en gebouwen heen liggen, maar dat mag de pret niet al te veel drukken. De laadtijden zijn redelijk vlot, waarmee dus kwalitatief weinig minpunten te ontdekken zijn.
Kwalitatief gezien is er weinig mis met Battlefield, al is dit een totaal nieuwe richting die de reeks op gaat. De maps zijn beperkter en het valt te merken dat het oude vertrouwde is ingeleverd voor de nieuwe game modi, welke deels beperkte maps verlangen. Daardoor is Battlefield Hardline niet echt vergelijkbaar met eerdere games in de franchise. Van Battlefield 3 naar Battlefield Hardline is dan ook een aardige wereld van verschil. Toch is het een gewaagde poging van Visceral die niet eens zo slecht uitpakt. De franchise buigt echter meer richting een Call of Duty-achtige speelstijl, vooral ook door de verhoogde snelheid van de gameplay, en of de fans daar nu op zitten te wachten? De singleplayer is absoluut niet eens zo verkeerd, al is het verhaal niet dermate boeiend, net als het acteerwerk. De multiplayer is daarnaast weer lekker steady en speelt lekker weg, en dat is toch waar het wat mij betreft vooral om gaat.
