Diverse Japanse anime series weten uiteindelijk een weg te vinden naar het westen. De een met meer succes dan de ander. Waarbij Pokémon elke generatie kinderen in de laatste 20 jaar in zijn greep heeft weten te houden, zijn er natuurlijk velen anderen die het hebben geprobeerd. Bakugan werd in 2007 gelanceerd in Japan met redelijk wat succes en een paar jaar later kregen we hier ook te maken met een aantal Bakugan games. De laatste Bakugan game kwam 9 jaar geleden uit, waardoor veel mensen eerder met veel nostalgie terugkijken naar Bakugan dan er nu mee bezig te zijn. Maar met een nieuw seizoen van Bakugan kan een game natuurlijk niet uitblijven. Bakugan is net als Pokemon, Yu-Gi-Oh en Digimon een game waarbij tieners het tegen elkaar opnemen met monsters die ze in het wild vinden. De Nintendo Switch is hier dan ook het uitgekozen platform voor, maar weet de game zowel de oude als de nieuwe generatie Bakugan fans blij te maken?
Bakugan begint sterk, maar…
De eerste paar minuten van de game beginnen goed. Je creëert je eigen personage, je zet je eerste stappen in een dorpje en je ontdekt je eerste Bakugan monster bij een neergestorte meteoriet. De game geeft de indruk dat er een enorme hoeveelheid content, werelden en monsters op ons staan te wachten. Bij de meteoriet kun je kiezen uit 3 start monsters, deze monsters verschillen niet alleen in uiterlijk en kleur, gebaseerd op de 5 elementen, maar ook in hun zwaktes en krachten. Na je keuze wordt je dan eindelijk vrijgelaten om te doen wat je maar wilt. En vanaf dit punt wordt het duidelijk dat dit niet een game is waar heel veel liefde en tijd is ingestoken. De wereld die jij kunt ontdekken, is in kleine stukken opgedeeld, waardoor je om de paar seconden een laadscherm te zien krijgt. Dit zou niet zo erg zijn als deze levels bomvol uitdagingen en pracht en praal zouden zitten. Maar het tegendeel is waar. De levels zijn statisch, er is weinig te ontdekken en de audio geeft meerdere malen de indruk dat er vrachtwagens, auto’s en andere voertuigen rondrijden, terwijl er niks te zien is. Je komt er al snel achter dat de game maar 7 van zulke gelimiteerde en kleine gebieden bevat. Grafisch ziet het er zeker niet slecht uit, maar er zijn vele andere voorbeelden die meer uit je Nintendo Switch weten te halen. Met beloofde tientallen speeluren is de vraag dan ook hoe weet deze game al die uren te leveren. Het antwoord is simpel; een eindeloze reeks aan monstergevechten.
Het eerste gevecht geeft een toffe indruk. Je plaatst maximaal 3 monsters in één team waar je mee ten strijde trekt en deze gevechten zijn actiever dan je zou verwachten. In een kleine arena in de vorm van een halve cirkel waar de monsters in het midden staan, is het aan jou om zo snel en zoveel mogelijk energieschijven op te pakken en naar je monsters te werpen. Deze energieschuiven maken het mogelijk om 1 van je 4 baku-abilities te activeren. Deze baku-abilities kunnen van alles zijn. Een aanval, een schild of een boost activeren of je monster genezen. Dit zorgt voor op het eerste gezicht een leuke variatie van heen en weer rennen, strategische keuzes maken met je aanvallen en het balanceren van de juiste baku-abilities. Elk gevecht duurt al snel 10 minuten en na het tweede gevecht begint de game al erg repetitief aan te voelen. Dit eindeloos oprapen van energieschijven is, helaas, een hersenloze activiteit. De schijven verschijnen willekeurig, je moet er gewoon heen lopen om het op te pakken en het gooien naar je monster gebeurt automatisch. Het helpt ook niet dat de achtergrondmuziek tijdens gevechten constant hetzelfde is. Het strategiecomponent bij de gevechten mist en dit komt voornamelijk door de zwakke AI in de game. Je vijanden doen soms de meest rare acties die zelfs in een overwinning voor de speler kan resulteren. De gamemakers proberen dit wanhopig te verhelpen door 2 soorten energieschijven en power-ups voor je personage toe te voegen. Dit kun je dan gebruiken voor een super aanval of om je personage sneller te laten rennen. Maar dit gebeurt pas vele uren later en dit zal te laat zijn voor de gemiddelde speler. Je zou zeggen dat dit een game is voor de erg jonge gamers onder ons, maar dat is toch echt te kort door de bocht. Pokémon heeft bewezen dat je ook diepgang kunt vinden in dit soort games.
Dezelfde monsters maar dan met een ander kleurtje
Deze simpliciteit in gameplay stopt niet bij de gameplay, maar is te vinden bij elk los onderdeel in de game. Je zou verwachten dat een game die gefocused is op het verzamelen van monsters een groot aantal verschillende monsters bevat. Maar elk monster is in de vijf kleuren te vinden, waardoor je het totaal aantal monsters dus door vijf kunt delen. Een monster kun je laten evolueren als hij genoeg punten heeft verdiend. Dit is het moment dat je iets vets zou verwachten, maar na een simpel effectje oogt je monster gewoon nog steeds hetzelfde. Je krijgt een kleine verbetering op je statistieken en dat is alles. Ook bevat elk monster maar een klein aantal animaties voor de aanvallen en de animaties worden constant hergebruikt voor de diverse aanvallen. Dit zorgt ervoor dat naast de eentonige gameplay, de animaties ook constant hetzelfde ogen. De baku-abilities zou dan onze laatste hoop zijn voor diepgang, maar deze kaarten kun je plaatsen op elk monster met dezelfde kleur. Dit zorgt ervoor dat het monster dus totaal niks uitmaakt, qua acties, en je al snel het opgeeft om naast je drie vaste monsters andere monsters in te zetten. De technische afwerking van dit alles had ook beter gekund. Zo merk je regelmatig tijdens de aanvallen dat de framerate hard naar beneden zakt en is er een sidequest die ik niet kan voltooien omdat ik een poster niet kan ophangen. Deze sidequests worden in elke locatie hergebruikt. Zo moet je de ene keer tikkertje spelen of 20 koffiebekers oppakken die verspreid liggen op een locatie. Erg inspiratieloos en laat wederom zien dat deze game niet de liefde heeft gekregen die je zou verwachten.
Bakugan: Champions of Vestroia is hiermee een game die begint met een goed idee, maar het vervolgens op alle vlakken niet weet waar te maken. Het is een inspiratieloze tie-in met een anime serie en heeft zowel voor de jonge als nostalgische gamer weinig te bieden. Als je interesse hebt in een monster brawler, dan sla je deze over.
