De vrees van iedereen
Iedereen zal vast wel iemand kennen die dementie heeft gehad of nog altijd heeft. Het is de vrees van menigeen om het te krijgen en sommigen worden al snel gekenmerkt met de aandoening zodra ze een en ander vergeten. “Je mag mij een spuitje geven zodra ik dement ben,” hoor ik ook wel eens om mij heen. Vaak gaat het gepaard met ouderdom en kan het langzaam, al dan niet razendsnel evolueren bij iemand. Het kan ver gaan. Vaders of moeders die hun eigen kinderen niet meer herkennen of door de war halen en nog geen deksel van een potje kunnen draaien. Het is een ‘ziekte’, als je het zo überhaupt moet noemen, die verschrikkelijk kan zijn voor de persoon zelf, maar ook voor mensen om die persoon heen. In Back Then beleef je deze stoornis zelf en ontrafel je de spanningen binnen de familie, en de geschiedenis van jezelf.
In Back Then beleef je een verhaal in first-person. Je bevindt je in de gedachten van Thomas Ellian, een schrijver die lijdt aan Alzheimer. Door puzzels op te lossen en in je rolstoel rond te rijden door je huis ontrafel je langzaam nieuwe kamers. Dit kunnen doolhoven zijn, een klok goed zetten of foto’s die je moet onthullen in de juiste volgorde. Het zijn geen super complexe puzzels, maar zijn ook niet altijd even logisch van geest. Je voelt je verdwaald in je eigen huis en moet hints zoeken om nieuwe kamers vrij te spelen en te ontdekken. Dit kan dus door lichte puzzels op te lossen en door objecten te zoeken. Je beleeft de vier jaargetijden en beleeft daarnaast allerlei sequences welke uitleggen wat er allemaal in je leven is gebeurd en hoe je familie met je om is gegaan. Familieleden die je in de steek lieten omdat ze geen tijd voor je hadden, jij die zijn eigen zonen door elkaar haalden, oorlogen die zijn meegemaakt. Trauma’s en allerlei privézaken maken dit een sterk, meelevend geheel dat ook puur hierom draait.
De gameplay en mechanics zijn namelijk een stuk minder dan het best wel imponerende verhaal en de storytelling. Het rollen in de rolstoel gaat namelijk redelijk traag en het interactief omgaan met objecten, hit-points en het bewegen zelf werken vrij stroef. Daarnaast word je geregeld aardig in het diepe gegooid met missies die niet synchroom lopen met de taken die je daadwerkelijk moet doen. Het is dan ook geregeld even zoeken wat je nu moet doen en de puzzels zijn ook niet altijd helemaal vanzelfsprekend. Met in totaal zo’n drie uurtjes spelen ben je klaar met het zeer lineaire verhaal. De atmosfeer en de impact die dementie op je maakt als karakter maken echter de meeste impact. De audio en spraak/voice-acting die voorbij komt, soms zelfs via de DualSense, maken hierbij de meeste impact, want grafisch ziet het spel er allerminst indrukwekkend uit.
De developer van de game heeft een game gemaakt die best wel qua verhaal impact maakt. Je voelt redelijk mee met het hoofdkarakter en leert redelijk goed wat dementie inhoudt. Echter doet de gameplay redelijk afbreuk hieraan. Deze verloopt traag, stroef en is bij vlagen best wel onduidelijk waardoor je soms echt aan het zoeken bent, waarmee het spel snel vervelend kan worden. Vooral de momenten in de rolstoel en in het huis zijn soms tergend en de lift naar boven werkt ook niet heel erg mee waardoor je geduld redelijk op de proef wordt gesteld. Toch kon ik mij in de drie uurtjes best wel redelijk vermaken met het spel en brengt het echt een boodschap met zich mee die je zo nu en dan even laat nadenken. Wil je echter een game die draait om de gameplay en het pure plezier, dan is dit een game die je beter kunt overslaan gezien de gebrekkige mechanics.
