Assassin’s Creed Shadows

Ubisoft zit al een tijdje in zwaar weer. Jarenlang was het een van de meest dominante uitgevers in de game-industrie, maar een reeks middelmatige releases, uitgestelde projecten en interne problemen hebben het bedrijf niet heel populair gemaakt. Assassin’s Creed was ooit het paradepaardje van de uitgever, maar de reeks begon na de overstap naar een RPG-formule steeds meer kritiek te krijgen. De open werelden groeiden in omvang maar bleven altijd te leeg en de gameplay werd repetitief. Zal Ubisoft met Assassin’s Creed Shadows naar de kritieken hebben geluisterd? We konden in ieder geval niet wachten om ermee aan de slag te gaan.

Assassin’s Creed Shadows is een titel waar bijna alle fans al jaren op wachten. Een Assassin’s Creed-game in Japan stond al lang bovenaan de verlanglijstjes, en nu is het eindelijk zover. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. Shadows werd meerdere keren uitgesteld en dat is vaak geen goed teken. Hadden ze meer tijd nodig om er zeker van te zijn dat dit de beste Assassin’s Creed release wordt, of was er meer aan de hand? Met een directe concurrent zoals het immens populaire Ghost of Tsushima en later dit jaar de opvolger is de concurrentie moordend. Hoe dan ook moet dit een succes worden voor Ubisoft, want als zelfs een setting in het feodale Japan geen verkoophit wordt, dan gaat het een moeilijk verhaal worden.

It takes two

De setting van Shadows brengt ons naar het Japan van de late 16e eeuw. In deze game speel je niet als één, maar als twee hoofdpersonen die beide een compleet andere speelstijl hanteren: Naoe, een vrouwelijke Assassin, en Yasuke, de legendarische Afrikaanse samoerai. Naoe is  Een originele en leuke insteek in de gameplay, deze twee verschillende speelstijlen. Hoewel je een kleine 8 uur met Naoe moet spelen in de introductie heb je daarna wel grotendeels de vrijheid om te spelen met wie je wil. Er zullen nog steeds een aantal quests zijn die je perse met één van de twee moet spelen, maar verder is de keuze aan jou.

We kunnen helaas niet teveel vertellen over het verhaal zonder dingen te spoilen, maar het verhaal begint op het moment dat er een invasie plaatsvindt in Iga, de provincie van Naoe. Zij doet een belofte aan haar vader na de invasie en dat is haar grote doel vanaf dat moment. Wat die belofte precies is en hoe Yasuka daar onderdeel van wordt vinden we zonde om al weg te geven.

Naoe is een klassieke Assassin. Haar gameplay richt zich op stealth, sluipen over daken, verborgen messen en geruisloos elimineren van vijanden. Ze heeft toegang tot gadgets zoals rookbommen, werpmessen en een grappling hook waarmee ze zich snel over daken kan verplaatsen. Haar skilltree is gericht op snelheid, klimmen en vooral onopgemerkt blijven. Bovendien beschikt Naoe ook over hele verschillende wapens dan Yasuke. Zij moet het hebben van Katana’s, een Kusarigama en Tanto. De katana is het welbekende zwaard, maar de andere twee zijn logischerwijs minder bekend qua naam. Met de kusarigama maakt Naoe gebruik van een ijzeren bal aan een ketting in de ene hand, en een kleine soort zeis in de andere. Hiermee doe je vooral veel schade om je heen, een beetje zoals Kratos met zijn zwaarden. De Tanto zijn twee kleine daggers waar je vliegensvlug mee kan aanvallen.

Yasuke daarentegen speelt compleet anders. Hij is een krachtige krijger die in open gevechten het best tot zijn recht komt. Met zijn zware pantser en long katana stormt hij op vijanden af en deelt vooral keiharde klappen uit. Rondsluipen is aanzienlijk minder belangrijk bij hem. Zijn stijl is gebaseerd op krachtige counters en sterke aanvallen, en hij kan meerdere vijanden tegelijk bevechten zonder al te veel moeite. Zijn skilltree richt zich op uithoudingsvermogen, verdediging en het gebruik van zware wapens, waardoor hij een totaal andere ervaring biedt dan Naoe. Zijn wapens zijn de Long Katana (gewoon grote katana), de Naginata (speer) en de Kanabo, dit is een grote knuppel. Bovendien kan hij ook gebruik maken van ene Teppo (geweer) en de bow. Het is wel erg jammer dat Yasuka alleen gebruik kan maken van de boog, dit zou ook erg goed staan bij Naoe.

De combat in Assassin’s Creed Shadows mist wel de diepgang die je zou verwachten van een game die draait om samoerai en assassins. De gevechten draaien voornamelijk om een simpele combinatie van lichte en zware aanvallen, zonder dat er echt veel variatie in combosystemen zit. Er zijn slechts vier actieve skills die je kunt gebruiken, wat de combat al snel repetitief maakt. Pareren en ontwijken spelen een rol, maar de vijandelijke AI is niet uitdagend genoeg om je echt te dwingen strategisch na te denken over je bewegingen. Dit maakt dat zowel Yasuke’s brute gevechten als Naoe’s stealth kills op een gegeven moment voorspelbaar worden.

Een minpunt in het progressiesysteem is dat veel talent points pas later vrijgespeeld kunnen worden met Knowledge points. Deze punten verdien je door activiteiten te voltooien zoals verloren papiertjes vinden rondom tempels, of bij een aantal shires bidden. Geen hele heftige opdrachten maar dit betekent wel dat je vaak met punten zit die je nog niet wil of kan gebruiken, simpelweg omdat je niet genoeg van deze Knowledge points hebt verzameld. Dit voelt als een kunstmatige manier om progressie te vertragen en kan behoorlijk frustrerend zijn, vooral als je je wil focussen op bijvoorbeeld één bepaald wapen omdat je deze het fijnste vindt. Dit is helaas niet de eerste en laatste keer dat je zulke praktijken tegenkomt in Shadows.

Geen verrassingen

De hoofdmissies in Shadows lijken op het begin degelijk opgebouwd maar na een uurtje of 15 spelen merk je al snel dat het spel weer terugvalt op dezelfde gameplayloop. De opbouw is in principe altijd hetzelfde, je hebt één hoofddoelwit maar daaronder vallen nog een aantal missies zodat je meer informatie over dat doelwit krijgt. In 9 van de 10 keer betekent dit nog meer mensen uitmoorden tot je uiteindelijk je hoofddoel kan vermoorden. Op geen enkel moment word je als speler verrast met een ander soort quest. De zijmissies en activiteiten in de wereld laten  ook veel te wensen over. Ubisoft heeft nog steeds moeite om variatie aan te brengen in de zijcontent. De meeste optionele missies bestaan uit simpele klusjes zoals”versla deze groep vijanden” of “zoek een bepaald object.” Het absolute dieptepunt is waarbij je als Yuseke een soort quick-time event moet doen en op het juiste moment op de juiste knoppen moet drukken. Dit is tergend traag en hersendodend saai om voor de zoveelste keer te doen.

Een ander groot probleem is je paard. Dit zou je beste vervoermiddel moeten zijn, maar in de praktijk is het eerder een bron van frustratie. Het paard blijft overal achter hangen, botst tegen kleine obstakels en voelt onnodig log aan in gebruik.Het lijkt een klein detail, maar het constant moeten vechten tegen de besturing van je eigen paard haalt je uit de ervaring en zorgde er bij mij voor dat ik liever ging lopen of overal naar ging fast travelen, waardoor je de wereld nog veel minder ervaart. Het is zonder twijfel één van de slechtst geprogrammeerde paarden uit recente geschiedenis. Onbegrijpelijk want de afstanden die je vaak moet afleggen zijn behoorlijk. En hier komt ook het gevoel weer terug dat Ubisoft de speler op een kunstmatige manier probeert te vertragen. Meer dan eens word je voor een quest letterlijke kilometers verder ergens heen gestuurd.

Het bouwen van je eigen hideout

De meest interessante toevoeging in Shadows is het systeem waarmee je je eigen hideout kunt opbouwen. Tijdens missies en verkenningstochten kun je voorwerpen en materialen verzamelen die je kunt gebruiken om je onderkomen uit te breiden. Dit kan op verschillende manieren: je kunt objecten kopen bij vendors, gebouwen plaatsen om extra functies te krijgen, of materialen verzamelen in kastelen en nederzettingen. Je begint met een bescheiden onderkomen, maar na verloop van tijd kun je er een volwaardige basis van maken. Vanuit kleine hideouts verspreid over de wereld kun je missies starten die nieuwe bouwmaterialen opleveren, wat een leuke manier is om progressie te boeken buiten de standaard missies om. De hideout is er niet alleen voor de lol, de gebouwen geven Naoe en Yasuke bepaalde buffs of je kan allies trainen. Tijdens je avonturen kom je namelijk meerdere personages tegen die je kan rekruteren en gebruiken tijdens gevechten. Helaas komt ook met je eigen hideout het vervelende gevoel terug dat je progressie vertraagd wordt door de behoorlijke aantallen materialen die je nodig hebt om alles te kunnen bouwen en upgraden. Nadat je een gebouw neerzet of upgrade moet je snel weer op zoek naar nieuwe om door te kunnen gaan.

Het kunstmatig vertragen lijkt in ieder geval niet alleen een gevoel te zijn, Ubisoft heeft er namelijk voor gekozen om een echte store toe te voegen aan Shadows. Het is mogelijk om met ingame currency bijvoorbeeld wapens of armor te kopen, maar er is ook een store waar je alleen met echt geld dingen kan kopen. Niet geheel toevallig dat je er ook objecten voor je hideout kan kopen. Op dit moment is het nog niet te zien wat de prijzen gaan zijn, maar het is al te belachelijk voor woorden dat deze ontwikkelaar met grote imago problemen toch er weer voor kiest om dit pad te bewandelen. Shadows moet hun grote (singeplayer!) hit worden, dit is niet de manier waarop je de goodwill terugverdient van de spelers.

De wereld van Shadows

Op het eerste gezicht is de wereld van Shadows een plaatje. Ubisoft heeft Japan met veel detail tot leven gebracht en de verschillende seizoenen zorgen voor een dynamische omgeving. De felgekleurde herfstbladeren, de besneeuwde bergtoppen in de winter, de bloeiende kersenbloesems in de lente – het ziet er allemaal schitterend uit. Dorpen en steden zijn met veel zorg ontworpen en stralen authenticiteit uit.

Maar als je langer in de wereld rondloopt, merk je dat het vooral een decor is. Er is weinig echt leven in de wereld. NPC’s volgen simpele patronen, reageren nauwelijks op de acties van de speler en missen persoonlijkheid. Dit is extra duidelijk geworden nadat je in een wereld zoals die van Kingdome Come 2 gelopen hebt. Tijdens dat spel voel je dat er altijd iets onverwachts kan gebeuren, wat vaak ook gebeurt. In de wereld van Shadows is het allemaal rechttoe rechtaan, zonder risico of spontaniteit. Ook al ziet de wereld er fantastisch uit, gezichtsanimaties en animaties in het algemeen voelen stijf en verouderd aan. Personages ogen realistisch in stilstaande beelden, maar zodra ze bewegen of emoties tonen zje je al snel dat het een stuk minder is. Niet perse een dealbreaker maar jammer is het wel.

Dit wordt ook niet geholpen door de werkelijke lachwekkend slechte voice-acting van bijna elke personage. Zowel Naoe en Yasuke klinken zielloos en alsof ze elke zin gewoon van een blaadje oplezen. Gesprekken voelen ongemakkelijk aan en niet als een daadwerkelijk gesprek. En dat is een groot probleem, want Ubisoft probeert voor beide personages een uitgebreid en emotioneel achtergrondverhaal te vertellen maar dat komt totaal niet tot zijn recht door de voiceacting. Dit probleem heeft Shadows ook bij de rest van het verhaal. Nergens komen personages overtuigend over, op 1 of 2 momenten misschien uitgezonderd.

Assassin’s Creed Shadows is een game die gemixte gevoelens geeft. Het doet veel dingen goed: de wereld is prachtig, de afwisseling tussen Naoe en Yasuke zorgt voor wat meer variatie in de gameplay, en het maken van je eigen hideout is een erg mooie toevoeging aan de serie. Ook loopt de game goed en hebben we weinig bugs gezien. Maar tegelijkertijd zijn er te veel slordigheden en frustraties. De wereld is mooi maar voelt leeg aan, de quests zijn grotendeels repetitief en ook de zijactiviteiten maken nergens indruk. Wat nog wel het vervelendste is dat je bijna op elk onderdeel in Shadow het gevoel krijgt dat Ubisoft je expres aan het vertragen is om je zo lang mogelijk te laten spelen. En dan kan de toevoeging van die store vast geen toeval zijn.

Ubisoft had met Shadows een uitgelezen kans om de franchise opnieuw op de kaart te zetten met een Japanse setting waar fans al jaren om vroegen. En hoewel de basis best prima is, voelt de game op veel vlakken veel te veilig en repetitief. Er wordt door de ontwikkelaar geen enkel risico genomen en er wordt nergens een poging gedaan om de spelers tijdens het spelen echt te verrassen met leuke, originele en doordachte quests. Wat er overblijft is een prima Assassin’s Creed dat vooral de meest trouwe fans prima zal bevallen. Voor de rest van de spelers zal Assassin’s Creed Shadows vooral voelen als een gigantische gemiste kans.