De Assassin’s Creed serie heeft heel veel te bieden door het gegeven dat de geschiedenis van onze voorvaderen in onze genen zit opgesloten. Na deel 1 en 2 hadden we verwacht dat we aan de gang konden gaan met een nieuwe Assassin. Helaas/Gelukkig was dit niet het geval en neemt Ubisoft de tijd om met twee extra games, Brotherhood en nu ook Revelations het verhaal een passend tijdelijk einde te geven. Deel twee gaf ons al heel veel extra’s door de toevoeging van het geld systeem, Brotherhood gaf ons de mogelijkheid om extra Assassins te rekruteren. De toevoegingen aan Revelations zijn kleiner, maar met deze enorme lijst aan gameplay elementen is dit een game die mogelijk zelfs teveel elementen in een game probeert te verwerken. Betekent meer ook beter?
Ezio Auditore is grijs en oud
Het begin van Revelations zet het verhaal uiteen van zowel Desmond, Altaïr en Ezio. Dit zorgt voor een erg traag begin en de gameplay doet ook rustig aan in vergelijking met wat we gewend zijn. Voor mensen die de vorige games niet gespeeld hebben, zal dit een zware bevalling zijn, je kent de personages niet en er wordt weinig ruimte genomen om de voorgeschiedenis te bespreken. Voor de volledige spelervaring raad ik dan ook aan om de voorgaande games te doorlopen. Desmond is vast komen te zitten in de Animus en moet hierdoor het verhaal van Ezio en Altaïr eerst afronden om te ontsnappen. In een paar korte stukken wordt ook het verhaal van Altaïr afgehandeld en de overgebleven vragen beantwoordt. Maar het grootste gedeelte draait toch echt om Ezio Auditore, die nu een stuk ouder en dodelijker is geworden. Hij is op zoek naar de boodschap die Altaïr heeft achtergelaten. Deze boodschappen zitten verstopt in vijf sleutels die verstopt zijn in Constantinopel, het huidige Istanbul. Het is begrijpelijk waarom de makers ervoor gekozen hebben om deze periode driemaal te gebruiken. De wereld begon echt te bloeien rond deze tijd en er waren diverse grote steden die bepalend waren voor het leven dat we nu kennen. Constantinopel is een leuke afwisseling met het Italië van de voorgaande games. Als het verhaal eenmaal begint te lopen en je de eerste paar uur gespeeld hebt dan weet de game je echt te grijpen. Het basisverhaal is enorm uitgebreid en een leuke mix van geschiedenis en fictie, maar er is nog zoveel meer in deze game te beleven, dat we over tientallen uren praten en dat zien we graag.
Op het gebied van gameplay hebben we met relatief weinig vernieuwingen te maken en dat is een goed ding. Met zoveel extra’s naast het verhaal om alles uit te spelen, zullen de mensen die game op 100 procent willen uitspelen een flinke kluif hebben aan deze game. Het rekruteren van andere moordenaars keert terug uit Brotherhood met als toevoeging dat je nu ook gebieden moet veroveren en verdedigen wanneer ze worden aangevallen. Dit verdedigen gaat gepaard met een Tower Defense achtige game, waarbij je golven vijanden moet omleggen door assassins strategisch te plaatsen op diverse locaties. Dit voelt heel erg geforceerd aan en zorgt zelfs voor een mindere ervaring, doordat het de focus van het verhaal afhaalt. De hookblade daarentegen is een erg slimme toevoeging. Het is nu mogelijk om over touwen heen te glijden, sneller omhoog te klimmen en je val te voorkomen, waarmee het een welkome toevoeging is. Het maken van bommen klinkt als een logische stap, maar het zal niet door elke speler gebruikt worden. Het is vooral voor de mensen bedoeld die totaal niet gezien willen worden door de vijand. Het kopen van gebouwen is natuurlijk weer aanwezig en zorgt ervoor dat er weer een hoop geld in omloop is. De speler heeft dus heel veel onderdelen waar hij of zij rekening mee moet houden. Niet elk onderdeel is noodzakelijk voor het hoofdverhaal, maar het geeft zeker een rijkere ervaring.
Een goed einde
De levels die dieper ingaan over de herinneringen van Desmond zijn nu optioneel en worden gepeeld vanuit het eerste perspectief. Dit is eerst heel erg wennen, maar langzamerhand is dit een vermakelijk gedeelte van de game. Je zult moeten spelen met kleine puzzels en het plaatsen van blokken om verder te komen en meer over Desmond te weten te komen. Ubisoft heeft heel veel geleerd van de voorgaande games op het gebied van verhaalvertelling. De filmpjes en gesprekken tussendoor zijn veel beter in beeld gebracht en de verhalen worden erg netjes tot een grote finale geleid. Het werkt allemaal net wat beter dan de voorgaande games. Er is dus heel veel gepolished. Het ziet er ietsjes beter uit, de straten zijn zelfs meer gevuld dan voorheen en er zitten uren aan dialogen in. Het is dan ook jammer dat de game geen spectaculair begin kent.
Naast het singleplayer avontuur heeft de game ook een degelijke multiplayer te bieden. Het weet zich vooral te onderscheiden van de concurrentie en dat is toch erg knap. Een multiplayer game die niet draait om geweren wordt niet vaak goed gedaan. Persoonlijk gezien is de multiplayer voor mij niet het meest interessante element van de game en blijft het niet lang genoeg houdbaar. Er zijn nieuwe modes en wapens te vinden die voor meer diversiteit zorgen. Het is zeker leuk voor een paar uur, maar de singleplayer weet mij toch meer te vermaken.
Assassin’s Creed is hiermee een erg goed einde voor de Ezio/Altaïr cyclus. Het is erg jammer dat de game teveel elementen kent waardoor de focus regelmatig van het verhaal afgaat en je met onnodige elementen moet bezighouden zoals de zoveelste verdediging van je basis. Maar toch weet de game je vast te grijpen en niet meer los te laten na een rustig begin. Het honderd procent uitspelen is een enorme uitdaging met zoveel content met als resultaat tientallen uren aan gameplay. Het klimmen is nog steeds erg vermakelijk, de stad Constantinopel is een lust voor het oog en het verhaal wordt heel knap verteld. Ik kan nu al niet wachten wat ons te wachten staat in Assassin’s Creed III.
