Assassin’s Creed Mirage

Assassin’s Creed is behoorlijk veranderd sinds het eerste deel verscheen in 2007. Waarbij het in eerste instantie vooral ging om geheime moordenaars die in het diepste geheim opereerde, transformeerde de serie in een actie-rpg waarbij het sluipgedeelte eigenlijk niet meer van zo’n groot belang was. In de delen Origins, Odyssey en Valhalla was het vooral de bedoeling van Ubisoft om een zo groot mogelijke spelwereld te maken en de focus te leggen op de combat. Geen verborgen mes meer in iemands nek, al kan dat natuurlijk nog wel, maar meer brute gevechten. Je was intussen ook bezig om de beste armor en statistieken te krijgen voor je personage. Langzaam maar zeker verdween het originele concept van de serie, tot onvrede van de die-hard fans van de eerste paar delen. Met Assassin’s Creed Mirage wil de Franse ontwikkelaar weer teruggaan naar de roots van de serie: sluipen en doelwitten uitschakelen zonder dat iemand het in eerste instantie doorheeft. Een slimme zet? Absoluut.

Trage start

Mirage speelt zich af in het Irak van de 9e eeuw, in Badgdad om precies te zijn. Je neemt de rol aan van Basim, een vrij simpele dief die mensen berooft en kleine objecten steelt. Basim heeft echter wat meer ambitie dan dat en wil zich dolgraag bewijzen aan de welbekende Hidden Ones, de geheime organisatie die al zo bekend is bij alle fans. De Hidden Ones zorgen ervoor dat vijandelijke invloeden binnen de stad snel de kop worden ingedrukt. Het spel begint op het punt dat Basim zich wil bewijzen door een artifact te stelen van een andere geheime organisatie, genaamd The Order. Wat dit artifact doet en wat The Order precies wil houden we nog even geheim, maar interessant is het zeker.

Helaas is de start van het spel verder niet zo sterk. In het begin is Basim echt nog een jongen met een wat grote mond en flauwe grappen. De toon van het spel past totaal niet bij de sfeer van Assassin’s Creed, het is allemaal net iets te luchtig. Kinderachtig bijna. Het lijkt erop dat Ubisoft dit expres wat dik erop heeft gelegd, want zodra Basim een Hidden One is geworden verandert de toon ook direct. Hij is volwassener, zowel qua karakter als uiterlijk en het spel lijkt zich meteen ook wat serieuzer te nemen. Die groei lijkt de ontwikkelaar duidelijk uit te willen lichten, maar is daar niet goed in geslaagd. De training om van Basim de ultieme huurmoordenaar te maken voelt ook vrij overbodig. Het is dan ook extra vervelend dat het ongeveer anderhalf uur duurt voordat je aan de slag kan als Hidden One in Bagdad.

Gelukkig weet Mirage direct na de introductie wel meteen een betere indruk te maken. Op het moment dat je de training hebt voltooid ben je op weg naar Bagdad. Vlak voordat het spel écht begint stopt Basim op een heuvel vlak voor de stad en krijg je direct een prachtig beeld van één van de belangrijkste steden uit de 9e eeuw. De zon staat laag, een dikke laag opstuivend zand bedekt de stad en talloze palmbomen maken het plaatje compleet. Op dit soort moment weet Assassin’s Creed Mirage indruk te maken met de graphics. Bovendien draait het allemaal als een zonnetje. Op de Performance mode draait het spel stabiel op 60 frames per seconde en er zijn opvallend weinig bugs. Op andere momenten maakt het spel wat minder indruk. Animaties van NPC’s zijn meestal wat houterig en de gezichtsuitdrukkingen zijn ook niet om over naar huis te schrijven. De armor en wapens van Basim zitten overigens wel weer vol met detail. Een ander storend punt is het niveau van de voice-overs. We hoeven niet allemaal het niveau van een The Last of Us te verwachten maar in Mirage is het af en toe lachwekkend slecht. Het rare Arabische accent klinkt vaak niet goed en meestal is het overduidelijk dat de zinnen gewoon opgelezen worden. Je krijgt niet het gevoel dat er echt een gesprek gaande is. Dan is de opzwepende en sfeervolle muziek van een aanzienlijk hoger niveau.

Sluipen is goud

De stad zelf staat bol van kleine details. Mensen zijn druk met elkaar aan het praten, zijn bezig om hekken te repareren of proberen iets te verkopen op de markt. Bagdad voelt echt aan als een levendige stad, en dat is maar goed ook. In plaats van de gigantische spelwerelden heeft de ontwikkelaar er namelijk voor gekozen om de wereld een stuk kleinschaliger te maken. Het is nog steeds een open wereld maar een stuk beter te behappen, en met de hernieuwde focus op stealth ook heel wat logischer. Het grootste gedeelte van het spel speelt zich af in deze grote stad, met een handjevol missies in de wereld eromheen. De missies worden aangegeven als ‘Investigations’, waarbij je eerst een drie of viertal kleinere missies moet uitvoeren voordat je het hoofddoel duidelijk krijgt. Zo is er op een gegeven moment een probleem in een klein stadje naast Bagdad, slaven verdwijnen daar namelijk op mysterieuze wijze. Door middel van vier missies wordt uiteindelijk duidelijk dat er één iemand achter alle verdwijningen zit. Vanaf dat moment heb je een doelwit om uit te schakelen, en hoe je dat doet mag je helemaal zelf weten.

Want hoewel Mirage duidelijk bedoeld is om stealth te doen heb je uiteindelijk zelf de keuze om te bepalen hoe je het doelwit wil ombrengen. Of dat aan te raden is, is een tweede. Vaak zitten dit soort doelwitten namelijk in grote villa’s of paleizen, omringd door lijfwachten. Als je ervoor kiest om gewoon naar binnen te rennen en iedereen neer te sabelen dan zou het heel snel kunnen zijn dat je opnieuw moet beginnen. De vrij oppervlakkige combat geeft je namelijk weinig manieren om gevechten aan te gaan. Je hebt een snelle aanval, een wat sterkere en je kan blocken. Veel slimmer is om van tevoren de plek te scannen met je vogel en uit te vogelen wat de beste manier is om bij je doelwit te komen. En precies op deze momenten weet je weer waarom Assassin’s Creed zo populair is geworden. Het is enorm bevredigend om een half kamp uit te moorden zonder dat iemand het ook maar doorheeft. Dat de AI van de tegenstanders niet bijster goed is drukt de pret over het algemeen niet. Het uitmoorden van zo’n kamp is niet altijd even makkelijk en gelukkig is er een manier om hulp in te schakelen. Tijdens het voltooien van missies en zijmissies verdien je ook bepaalde tokens. Deze tokens kan je gebruiken om een groepje rebellen om te kopen om het kamp in te rennen en iedereen aan te vallen. Hierdoor zijn de bewakers afgeleid en kan jij stiekem erlangs sluipen. Of je gebruikt een andere token om de prijzen bij een koopman te verlagen.

Om je nog meer te helpen bij je missies mogen gereedschappen natuurlijk niet ontbreken. Vooral de throwing knives en de blowdart zijn enorm leuk om te gebruiken. Om het RPG element toch een klein beetje erin te houden heb je ook de mogelijkheid om deze te upgraden. Je kan bijvoorbeeld kiezen dat je de messen extra ver kan gooien en dat deze door armor heen gaat van sterkere tegenstanders. Maar de blowdart is nog het allerleukst om te upgraden. Normaal gesproken zorgt zo’n dart ervoor dat de tegenstander in slaap valt maar met een upgrade kan deze ook gif bevatten of een goedje wat ze helemaal gek maakt en juist hun maten gaat aanvallen. Binnen de kortste keren staat het hele kamp op stelten en niemand weet hoe het komt. Naast de gereedschappen vind je ook nieuwe armor en wapens voor Basim. Dit keer geen uitgebreide en complexe statistieken. Elk outfit heeft een drietal perks, bijvoorbeeld dat je minder geluid maakt met het moorden of dat je levenspunten terugkrijgt als je verstopt bent. Bij elke upgrade wordt de volgende perk beschikbaar, wat eigenlijk altijd een kleine upgrade is van de eerste. De wapens hebben maar één perk maar daar gaat juist de schade die je ermee doet omhoog als je deze upgrade. Een vrij simplistisch systeem wat eigenlijk prima werkt. Het geeft je de mogelijkheid om Basim toch een beetje te vormen naar jouw speelstijl maar zorgt er ook voor dat je vooral bezig bent met spelen in plaats van het maximaliseren.

Klein maar fijn

Zoals we al meerdere keren vermeld hebben heeft Ubisoft ervoor gekozen om het weer wat kleiner aan te pakken. Een veelgehoorde kritiek was dat je bij Valhalla wel 150 uur bezig kon zijn, maar dit was vooral een enorme grind. Er zat weinig tot geen variatie in, en dat waren de meeste gamers wel beu. Met het kleiner maken van Mirage zou dat probleem verholpen moeten zijn, maar eerlijk gezegd is dat niet helemaal goed gelukt. Mirage begon eigenlijk als een DLC voor Valhalla en dat is duidelijk terug te zien. Alsnog ben je toch nog een hoop lullige klusjes aan het doen en heen en weer aan het rennen. Toegegeven, het is stukken beter dan voorgaande delen maar helemaal weg is het zeker niet. Verder zitten ook de oude vertrouwde torens erin, de vele collectibles en andere bezigheden. Mirage staat weer bol van de icoontjes die afgewerkt kunnen worden. Het is enorm jammer dat de innovatie ver te zoeken is en er echt alleen is teruggegrepen naar het sluipen van de eerste delen, maar geen echte nieuwe elementen zijn toegevoegd.

Is Mirage dan wel de moeite waard? Jazeker. Hoewel het wel weer een typische Assassin’s Creed is en duidelijk een uit de kluiten gewassen DLC van Valhalla, is het een verademing om weer echt rond te moeten sluipen met Basim. Dit is wat de serie zo populair heeft gemaakt en Mirage laat zien dat dit nog steeds enorm leuk is. Met zo’n 30 uur aan gameplay is het spel een stuk behapbaarder dan de gigantische voorgaande delen, maar zeker niet minder. Bovendien betaal je voor Mirage maar €45 in plaats van de volle €70, waar we de ontwikkelaar een compliment voor moeten geven. Het spel begint vrij zwak met een veel te lange introductie, maar zodra je daar voorbij bent kan je volledig je gang gaan. Assassins’s Creed Mirage is een uitstekend “tussendoortje” waarbij stealth weer helemaal terug is en je niet 150 uur bezig bent om alles te zien. Meer is niet altijd beter, en dat bewijs wordt hier geleverd.